Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009
Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009
2ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ "Αθήνα"
9 - 11 Οκτωβρίου, 19:00Αφιερωμένο στην Αθήνα είναι 2ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ που διοργανώνει ο Πολιτισμικός Οργανισμός του Δήμου Αθηναίων. Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ συνθέτουν 14 ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, που αναδεικνύουν όψεις και ιστορικές στιγμές της Αθήνας, την καθημερινότητα των κατοίκων της χωριμένες στις θεματικές ενότητες "Η πόλη και ο Ιερός Βράχος", "Ιστορία, σκέψεις για την πόλη" και "Τώρα στην Αθήνα-Νέες Ματιές".
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η προβολή, μετά από πολλά χρόνια, η πρώτη και μοναδική ταινία ντοκιμαντέρ του Θόδωρου Αγγελόπουλου "Αθήνα, επιστροφή στην Ακρόπολη" (1983). Το Φεστιβάλ θα κλείσει με την προβολή της ταινίας "Κυψέλη" της Κινηματογραφικής Ομάδας Ντοκιμαντέρ του Δήμου Αθηναίων.
Τη καλλιτεχνική επιμέλεια του φεστιβάλ έχει ο Γιώργος Πουλίδης, διευθυντής φωτογραφίας - παραγωγός και υπεύθυνος του προγράμματος Λαϊκής Επιμόρφωσης του Δήμου Αθηναίων "Κοντά στο Μαγικό Κόσμο του Σινεμά".
Παρασκευή 9 Οκτωβρίου
- Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα του Σταύρου Ιωάννου
- Διάσωση του Μνημείου του Κώστα Βρεττάκου
- Η Ακρόπολη μέσα από το Βλέμμα των Ερασιτεχνών του Νίκου Μητρογιαννόπουλου
- Ο Ιερός Βράχος της Μυρτώς Παράσχη
Σάββατο 10 Οκτωβρίου
"Ιστορία, Σκέψεις για τη Πόλη"
- Πλατεία Συντάγματος, τα σπίτια βλέπουν την ιστορία του Λάκη Παπαστάθη
- Αθήνα: Αναζητώντας τη χαμένη πόλη των Μάρκ Γκαστιν και Σούλας Δρακοπούλου
- Ου τόπος της Σούλας Δρακοπούλου
- Αθήνα, Επιστροφή στην Ακρόπολη του Θόδωρου Αγγελόπουλου
Κυριακή 11 Οκτωβρίου
"Τώρα στην Αθήνα - Νέες ματιές"
- Bombing, Η ιστορία μιας παρέας των Αγγ. Αθανασόπουλου -Δημ. Νικολόπουλου
- Σαν τον Οδυσσέα του Γιώργου Πουλίδη
- Πλατεία Θεάτρου των Ηλία Δημητρίου-Χρήστου Γεωργίου
- Εθνικός Κήπος του Απόστολου Καρακάση
- Κυψέλη της Κινηματογραφικής Ομάδας του Δήμου Αθηναίων
Πληροφoρίες
ΠΟΥ: Τεχνόπολις", Αμφιθέατρο "Αθήνα 9,84", Πειραιώς 100, Γκάζι
ΠΟΣΟ: Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη
ΠΟΤΕ: 9 - 11 Οκτωβρίου, 19:00
(κείμενο από το opencalendar)Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009
Νεώτερα από το μέτωπο
Πέρασε το καλοκαίρι και η ομάδα μοντάζ με λίγους πιστούς κράτησε άσβεστη την φλόγα της δημιουργίας με μπροστάρη τον μοντέρ Ξενοφώντα Λατινάκη, που άντεξε στωικά κάθε παραξενιά της άγνοιας και των διαφόρων απαιτήσεων μας, κάτω από συνθήκες πραγματικής 1ης γραμμής.
Ακολούθησε η ανάληψη καθηκόντων του υπεύθυνου μελισσουργού, ο οποίος κάτω από πίεση χρόνου περισυνέλεξε την γύρη που έφεραν οι μελισσούλες όλο τον προηγούμενο χρόνο και ολοκληρώνοντας την διαδικασία, ετοίμασε την συσκευασία παρουσίασης του προς πώληση μελιού. (έτσι είναι η Φύση και δεν μπορούμε να την αλλάξουμε).
Η "κυψέλη" του σεμιναρίου ντοκιμαντέρ μαθαίνει από τα λάθη της. Δεν αρκούν μόνο οι καλές ταινίες. Το μοντέλο εκπαίδευσης χωράει αρκετή βελτίωση ιδίως στην διαχείριση του χρόνου και στη συμμετοχή όλων, στο τελικό στάδιο του μοντάζ, που αποτελεί και την κορωνίδα δημιουργίας του ντοκιμαντέρ. Αλλιώς οι επιμορφούμενοι στέκουν αμήχανοι πίσω από τα φλας της δημοσιότητας και την ευθύνη των βραβείων.
...λίγες καλοπροαίρετες σκέψεις
Ακολούθησε η ανάληψη καθηκόντων του υπεύθυνου μελισσουργού, ο οποίος κάτω από πίεση χρόνου περισυνέλεξε την γύρη που έφεραν οι μελισσούλες όλο τον προηγούμενο χρόνο και ολοκληρώνοντας την διαδικασία, ετοίμασε την συσκευασία παρουσίασης του προς πώληση μελιού. (έτσι είναι η Φύση και δεν μπορούμε να την αλλάξουμε).
Η "κυψέλη" του σεμιναρίου ντοκιμαντέρ μαθαίνει από τα λάθη της. Δεν αρκούν μόνο οι καλές ταινίες. Το μοντέλο εκπαίδευσης χωράει αρκετή βελτίωση ιδίως στην διαχείριση του χρόνου και στη συμμετοχή όλων, στο τελικό στάδιο του μοντάζ, που αποτελεί και την κορωνίδα δημιουργίας του ντοκιμαντέρ. Αλλιώς οι επιμορφούμενοι στέκουν αμήχανοι πίσω από τα φλας της δημοσιότητας και την ευθύνη των βραβείων.
...λίγες καλοπροαίρετες σκέψεις
Δευτέρα 4 Μαΐου 2009
Ομάδες ανά πρωταγωνιστή
Οι αριθμοί 1-3 δηλώνουν την σειρά επιλογής του προσώπου που θα κάνει τις ερωτήσεις. Το Χ είναι απλή συμμετοχή.
Πέμπτη 30 Απριλίου 2009
Μαθήματα στη Δημοτική Αγορά Κυψέλης
Δευτέρα έως και Πέμπτη 20:00– 22:00: Μαθήματα ελληνικών για μετανάστες από το Ανοιχτό Σχολείο της Αγοράς
Κάθε Δευτέρα19:30 – 21:00: Μαθήματα Γερμανικών
Κάθε Σάββατο 11:00 – 13:00: Μαθήματα σκακιού για μικρούς και μεγάλους
Κάθε Κυριακή 11:00 – 13:00: Αγώνες σκάκι και καλλιτεχνικό εργαστήρι
καλλιτεχνικό εργαστήρι κάθε Κυριακή από τον Δεκέμβρη
-για συμμετοχές επικοινωνήστε στο 6948730362 κα. Πέτρου
(ανάρτηση μετά από υπόδειξη της Ηρούς)
Τετάρτη 29 Απριλίου 2009
Γύρισμα 29-4-2009
Σημείο συνάντησης είναι το μικρό παρκάκι μπροστά στην Δημοτική Αγορά.
Η ομάδα σεναρίου κατέληξε στην χθεσινή της συνάντηση στις παρακάτω ενότητες εικόνων, που εκκρεμούν να γίνουν:
Έχοντας αποτυπώσει στον χάρτη της Κυψέλης τις διάφορες τοποθεσίες (Location) που αναφέρονται παραπάνω, προέκυψε ένα κενό σχέδιο, που αναμένει τον καθορισμό της διαδρομής, η οποία να συνυπολογίζει το είδος γυρίσματος, τον βαθμό δυσκολίας, το πιθανά ζητούμενο φως δύσης κλπ.
Όποιος θέλει να πειραματιστεί επί χάρτου μπορεί να εκτυπώσει το κενό σχέδιο και να θυμηθεί το παιχνίδι με τις τελίτσες, αρκεί η πρόταση του/της να έχει μία τεκμηρίωση:
Ακολουθούν 3 βιαστικές προτάσεις διαδρομής, που έκανα δυστυχώς μόνος μου. Οποιαδήποτε σχόλιο ή άλλη συνολική πρόταση είναι ευπρόσδεκτη.
ΠΛΑΝΟ 1 :
ΠΛΑΝΟ 2 :
ΠΛΑΝΟ 3 :
Οι τρεις παραπάνω προτάσεις έχουν σαν κοινό, την εκκίνηση γυρίσματος από τις εικόνες της Φωκίωνος και βασική δέσμευση ότι παραμένουμε μία ομάδα.
Υπάρχει και η σκέψη εφόσον υπάρχουν δύο κάμερες, μπορούμε να χωριστούμε σε δύο ομάδες με αντίστοιχες διαδρομές μοιράζοντας τα θέματα και δίνοντας την δυνατότητα σε περισσότερα άτομα να είναι ενεργά.
Η ομάδα σεναρίου κατέληξε στην χθεσινή της συνάντηση στις παρακάτω ενότητες εικόνων, που εκκρεμούν να γίνουν:
Έχοντας αποτυπώσει στον χάρτη της Κυψέλης τις διάφορες τοποθεσίες (Location) που αναφέρονται παραπάνω, προέκυψε ένα κενό σχέδιο, που αναμένει τον καθορισμό της διαδρομής, η οποία να συνυπολογίζει το είδος γυρίσματος, τον βαθμό δυσκολίας, το πιθανά ζητούμενο φως δύσης κλπ.
Όποιος θέλει να πειραματιστεί επί χάρτου μπορεί να εκτυπώσει το κενό σχέδιο και να θυμηθεί το παιχνίδι με τις τελίτσες, αρκεί η πρόταση του/της να έχει μία τεκμηρίωση:
Ακολουθούν 3 βιαστικές προτάσεις διαδρομής, που έκανα δυστυχώς μόνος μου. Οποιαδήποτε σχόλιο ή άλλη συνολική πρόταση είναι ευπρόσδεκτη.
ΠΛΑΝΟ 1 :
ΠΛΑΝΟ 2 :
ΠΛΑΝΟ 3 :
Οι τρεις παραπάνω προτάσεις έχουν σαν κοινό, την εκκίνηση γυρίσματος από τις εικόνες της Φωκίωνος και βασική δέσμευση ότι παραμένουμε μία ομάδα.
Υπάρχει και η σκέψη εφόσον υπάρχουν δύο κάμερες, μπορούμε να χωριστούμε σε δύο ομάδες με αντίστοιχες διαδρομές μοιράζοντας τα θέματα και δίνοντας την δυνατότητα σε περισσότερα άτομα να είναι ενεργά.
Τρίτη 28 Απριλίου 2009
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΓΥΡΙΣΜΑΤΟΣ
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΝΑΡΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΑΝΟ ΓΥΡΙΣΜΑ. ΘΑ ΒΟΗΘΟΥΣΕ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ.
ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ. ΑΓΓΕΛΟΣ
ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ. ΑΓΓΕΛΟΣ
Τρίτη 21 Απριλίου 2009
ΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 23/4/09 !!!!!
ΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 23/4/09 ΚΑΝΟΝΙΚΑ. ΘΑ ΕΧΩ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΤΡΙΠΟΔΟ, ΚΑΜΕΡΑ ΚΑΙ ΗΧΗΤΙΚΟ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟ ΓΙΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΓΥΡΙΣΜΑ. ΑΝ ΩΣΤΟΣΟ ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΚ.
ΛΟΙΠΟΝ :
ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ
ΛΟΙΠΟΝ :
- ΦΤΙΑΞΤΕ ΕΝΑΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΙΣ ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΓΥΡΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΤΡΑΒΗΞΕΤΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΩΣΤΕ ΠΩΣ ΘΑ ΓΥΡΙΣΤΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΛΟΓΙΣΟΥΜΕ ΠΟΣΟ ΧΡΟΝΟ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ.
- ΣΕ ΕΝΑΝ ΧΑΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΣΗΜΕΙΩΣΤΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΣ ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΦΤΙΑΞΤΕ ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ ΓΥΡΙΣΜΑΤΟΣ (ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ) ΠΟΥ ΝΑ ΒΟΛΕΥΕΙ, ΣΥΝΥΠΟΛΟΓΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ (Π.Χ. ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΚΑΠΟΥ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ Ή ΑΝΑΤΟΛΗ Ή ΑΠΟΓΕΥΜΑ Ή ΠΡΩΙΝΟ)
- ΣΤΕΙΛΤΕ ΜΟΥ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ 23.00 ΣΗΜΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 22/4, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΧΩ ΚΑΠΟΙΟ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΔΩ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΩ, ΕΓΩ Ή Ο ΚΩΣΤΑΣ.
- ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΔΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΩΡΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ ΑΠ' ΟΠΟΥ ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ. ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΚΙΝΗΤΟ ΩΣΤΕ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙ.
ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ
Δευτέρα 6 Απριλίου 2009
Μία Ελληνική οικογένεια στη Κυψέλη
Οδός Λειβαθούς, 30/03/2009:
Σ’ αυτή τη μικρή οδό, κάθετη στην Οδό Κυψέλης (Στάση Ιθάκης), που σύμφωνα με ΦΕΚ έχει χαρακτηριστεί ως πεζόδρομος, αλλά δεν έχει ακόμη πεζοδρομηθεί, ζει εδώ και πέντε χρόνια μια ελληνική οικογένεια. Η Έλενα, ο Σπύρος, οι δυο κόρες τους η οκτάχρονη Ζαϊρα, η εξάχρονη Κορίνα και η σκυλίτσα τους η Σεραφίνα.
Το σπίτι τους χτίστηκε το 1900. Ανακαινίστηκε από έναν Άγγλο το 1996 διατηρώντας τη πρόσοψη και την εσωτερική σκάλα του σπιτιού όπως ήταν και διαμόρφωσε έναν μεγάλο ενιαίο χώρο για καθιστικό. Από εκεί βλέπεις, τη πίσω πλευρά του σπιτιού όπου υπάρχει μια έκρηξη πρασίνου και φύσης σε τόσο στενό χώρο. Εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι κάτω υπάρχει ένας όμορφος κήπος με πανύψηλα δέντρα. Αυτά τα δέντρα έχουν γίνει θέμα και είναι σε διαρκή διαμάχη γιατί ενοχλούν τους απέναντι από τη πίσω πλευρά που θέλουν να τα κόψουν. Από την άλλη οι συμπαραστάτες των δέντρων δεν πρόκειται να προβούν σε μια τέτοια ανώφελη ενέργεια. Το θέμα είναι σε διαρκή εκκρεμότητα από το 2003 που κατοικούν σ’ αυτό το μεγάλο σπίτι με το κήπο. Ενώ από την μπροστινή πλευρά του σπιτιού, όλοι οι γείτονες χρησιμοποιούν άνετα χωρίς φιλονικίες αυτή την μικρή και στενή οδό ως πάρκινγκ για τις καθημερινές τους ανάγκες.
Η Έλενα, ζωγράφος, ζούσε στα Εξάρχεια πριν έρθει στη Κυψέλη. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα τη κέρδισε η Κυψέλη αν και τόσο πυκνοκατοικημένη. Δε θα γύριζε να ζήσει ξανά στα Εξάρχεια. Νιώθει τόση ασφάλεια που μπορεί να πετάγεται άνετα να αγοράσει τσιγάρα ακόμη και στις τέσσερεις η ώρα τη νύχτα. Τώρα πια ζει ήδη στη Κυψέλη δέκα χρόνια και τη βρίσκει μια ήσυχη και ασφαλή συνοικία χωρίς εγκληματικότητα και ναρκωτικά όπου τα παιδιά της μπορούν να μεγαλώσουν άνετα σε ένα κεντρικό και πολυπολιτισμικό περιβάλλον. Ήδη το δημόσιο σχολείο στην οδό Τροίας που πηγαίνουν τα παιδιά της μια στάση πιο κάτω έχει περίπου 40% Έλληνες και 60% αλλοεθνείς από Αλβανία, πρώην σοβιετική ένωση, Αφρική και Ασία. Οι Αφρικανοί είναι λιγότεροι στη συγκεκριμένη γειτονιά σε σχέση με τις άλλες εθνικότητες.
Ο Σπύρος, γεννήθηκε, μεγάλωσε και έζησε ως φοιτητής δυο δρόμους παραπάνω. Εργάζεται ως δικηγόρος και η συνοικία της Κυψέλης πέρα από το συναισθηματικό δέσιμο που έχει μαζί της, του κάνει τη ζωή ευκολότερη γιατί όλα είναι κοντά του και στο κέντρο για να μετακινηθεί. Νιώθουν ασφαλείς με τα παντζούρια τους να μένουν πάντα ανοιχτά και τη μοτοσυγκλέτα ξεκλείδωτη παρκαρισμένη στο στενό. Επίσης, οι έξοδοι τους τρεις φορές την εβδομάδα γίνονται με άνεση ενώ αν ζούσε με τη οικογένειά του σ’ ένα προάστιο θα ήταν πιο δύσκολες και αραιές.
Οι εικόνες της Κυψέλης τρέχουν στο μυαλό του από τα πολλά νεοκλασικά της Τήνου, το σπίτι του Κανάρη και της Κοτοπούλη, στο παλιότερο bar της Αθήνας“Aurevoir” (1958), στο κινηματογράφο Αελώ ως και την ηθοποιό κυρία Καλουτά να βγαίνει βόλτα Κυριακή εννέα το πρωί χαμηλά στη Φωκίωνος Νέγρη και να χαιρετά το κόσμο σαν ζωντανό μνημείο. Του αρέσει όλη η κίνηση και η βαβούρα του κέντρου ενώ για πολλούς άλλους είναι μειονέκτημα. Το πεδίο του Άρεως και η Φωκίωνος Νέγρη ως ανοιχτοί και πράσινοι χώροι είναι κοντά τους για έναν περίπατο. Τα παιδιά το 1975 μπορεί να έπαιζαν παιχνίδια στους δρόμους της Κυψέλης και έκαναν ολυμπιακούς αγώνες κάτι που τα σημερινά παιδιά δεν μπορούν να κάνουν. Δεν υπάρχει κενός χώρος ούτε για αντιπαροχή. Τα περισσότερα σινεμά έγιναν σούπερ-μάρκετ ενώ αυτά που παραμένουν στη θέση τους είναι ακόμη τα θέατρα.
Πράγματα που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη ζωή στη Κυψέλη θα ήταν η οριοθέτηση πάρκινγκ, μεγαλύτερα πεζοδρόμια, πεζοδρομήσεις, απαλλοτριώσεις και λύση για τα εγκαταλελειμμένα σπίτια ώστε να μη γίνονται εστίες μόλυνσης. Αν και υπάρχει διεθνή κουζίνα στη Κυψέλη λείπει το καλό φαγητό.
Ο Σπύρος και η Έλενα είναι διαθέσιμοι να κινηματογραφηθούν για λίγο αν χρειαστεί για το σκοπό του ντοκιμαντέρ μας. Η Φωτεινή διαθέτει τα στοιχεία επικοινωνίας τους. Ο Δημήτρης και η Φωτεινή βιντεοσκόπησαν μέρος της συνέντευξης. Σ’ αυτή τη συνέντευξη γνωριμίας συμμετείχαν η Φωτεινή, ο Δημήτρης και η Αναστασία για περισσότερες διευκρινήσεις.
Αναστασία
Σ’ αυτή τη μικρή οδό, κάθετη στην Οδό Κυψέλης (Στάση Ιθάκης), που σύμφωνα με ΦΕΚ έχει χαρακτηριστεί ως πεζόδρομος, αλλά δεν έχει ακόμη πεζοδρομηθεί, ζει εδώ και πέντε χρόνια μια ελληνική οικογένεια. Η Έλενα, ο Σπύρος, οι δυο κόρες τους η οκτάχρονη Ζαϊρα, η εξάχρονη Κορίνα και η σκυλίτσα τους η Σεραφίνα.
Το σπίτι τους χτίστηκε το 1900. Ανακαινίστηκε από έναν Άγγλο το 1996 διατηρώντας τη πρόσοψη και την εσωτερική σκάλα του σπιτιού όπως ήταν και διαμόρφωσε έναν μεγάλο ενιαίο χώρο για καθιστικό. Από εκεί βλέπεις, τη πίσω πλευρά του σπιτιού όπου υπάρχει μια έκρηξη πρασίνου και φύσης σε τόσο στενό χώρο. Εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι κάτω υπάρχει ένας όμορφος κήπος με πανύψηλα δέντρα. Αυτά τα δέντρα έχουν γίνει θέμα και είναι σε διαρκή διαμάχη γιατί ενοχλούν τους απέναντι από τη πίσω πλευρά που θέλουν να τα κόψουν. Από την άλλη οι συμπαραστάτες των δέντρων δεν πρόκειται να προβούν σε μια τέτοια ανώφελη ενέργεια. Το θέμα είναι σε διαρκή εκκρεμότητα από το 2003 που κατοικούν σ’ αυτό το μεγάλο σπίτι με το κήπο. Ενώ από την μπροστινή πλευρά του σπιτιού, όλοι οι γείτονες χρησιμοποιούν άνετα χωρίς φιλονικίες αυτή την μικρή και στενή οδό ως πάρκινγκ για τις καθημερινές τους ανάγκες.
Η Έλενα, ζωγράφος, ζούσε στα Εξάρχεια πριν έρθει στη Κυψέλη. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα τη κέρδισε η Κυψέλη αν και τόσο πυκνοκατοικημένη. Δε θα γύριζε να ζήσει ξανά στα Εξάρχεια. Νιώθει τόση ασφάλεια που μπορεί να πετάγεται άνετα να αγοράσει τσιγάρα ακόμη και στις τέσσερεις η ώρα τη νύχτα. Τώρα πια ζει ήδη στη Κυψέλη δέκα χρόνια και τη βρίσκει μια ήσυχη και ασφαλή συνοικία χωρίς εγκληματικότητα και ναρκωτικά όπου τα παιδιά της μπορούν να μεγαλώσουν άνετα σε ένα κεντρικό και πολυπολιτισμικό περιβάλλον. Ήδη το δημόσιο σχολείο στην οδό Τροίας που πηγαίνουν τα παιδιά της μια στάση πιο κάτω έχει περίπου 40% Έλληνες και 60% αλλοεθνείς από Αλβανία, πρώην σοβιετική ένωση, Αφρική και Ασία. Οι Αφρικανοί είναι λιγότεροι στη συγκεκριμένη γειτονιά σε σχέση με τις άλλες εθνικότητες.
Ο Σπύρος, γεννήθηκε, μεγάλωσε και έζησε ως φοιτητής δυο δρόμους παραπάνω. Εργάζεται ως δικηγόρος και η συνοικία της Κυψέλης πέρα από το συναισθηματικό δέσιμο που έχει μαζί της, του κάνει τη ζωή ευκολότερη γιατί όλα είναι κοντά του και στο κέντρο για να μετακινηθεί. Νιώθουν ασφαλείς με τα παντζούρια τους να μένουν πάντα ανοιχτά και τη μοτοσυγκλέτα ξεκλείδωτη παρκαρισμένη στο στενό. Επίσης, οι έξοδοι τους τρεις φορές την εβδομάδα γίνονται με άνεση ενώ αν ζούσε με τη οικογένειά του σ’ ένα προάστιο θα ήταν πιο δύσκολες και αραιές.
Οι εικόνες της Κυψέλης τρέχουν στο μυαλό του από τα πολλά νεοκλασικά της Τήνου, το σπίτι του Κανάρη και της Κοτοπούλη, στο παλιότερο bar της Αθήνας“Aurevoir” (1958), στο κινηματογράφο Αελώ ως και την ηθοποιό κυρία Καλουτά να βγαίνει βόλτα Κυριακή εννέα το πρωί χαμηλά στη Φωκίωνος Νέγρη και να χαιρετά το κόσμο σαν ζωντανό μνημείο. Του αρέσει όλη η κίνηση και η βαβούρα του κέντρου ενώ για πολλούς άλλους είναι μειονέκτημα. Το πεδίο του Άρεως και η Φωκίωνος Νέγρη ως ανοιχτοί και πράσινοι χώροι είναι κοντά τους για έναν περίπατο. Τα παιδιά το 1975 μπορεί να έπαιζαν παιχνίδια στους δρόμους της Κυψέλης και έκαναν ολυμπιακούς αγώνες κάτι που τα σημερινά παιδιά δεν μπορούν να κάνουν. Δεν υπάρχει κενός χώρος ούτε για αντιπαροχή. Τα περισσότερα σινεμά έγιναν σούπερ-μάρκετ ενώ αυτά που παραμένουν στη θέση τους είναι ακόμη τα θέατρα.
Πράγματα που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη ζωή στη Κυψέλη θα ήταν η οριοθέτηση πάρκινγκ, μεγαλύτερα πεζοδρόμια, πεζοδρομήσεις, απαλλοτριώσεις και λύση για τα εγκαταλελειμμένα σπίτια ώστε να μη γίνονται εστίες μόλυνσης. Αν και υπάρχει διεθνή κουζίνα στη Κυψέλη λείπει το καλό φαγητό.
Ο Σπύρος και η Έλενα είναι διαθέσιμοι να κινηματογραφηθούν για λίγο αν χρειαστεί για το σκοπό του ντοκιμαντέρ μας. Η Φωτεινή διαθέτει τα στοιχεία επικοινωνίας τους. Ο Δημήτρης και η Φωτεινή βιντεοσκόπησαν μέρος της συνέντευξης. Σ’ αυτή τη συνέντευξη γνωριμίας συμμετείχαν η Φωτεινή, ο Δημήτρης και η Αναστασία για περισσότερες διευκρινήσεις.
Αναστασία
Τρίτη 24 Μαρτίου 2009
Για να μη ξεχνιόμαστε!
Το Σάββατο (21/3/09) πήγα να δω το παραδοσιακό χορό απο την Αιθιοπία αλλά είχε ακυρωθεί. Παρολ' αυτά είδαμε ένα βίντεο με παραδοσιακούς χορούς και μουσική από την Αιθιοπία. Έτσι η Φωτεινή τράβηξε το πρώτο βιντεάκι της ήσυχης βραδιάς μας. Ελπίζω να μπορέσουμε να το δούμε.
Αφού θυμιαστήκαμε με το καβούρδισμα του φρέσκου Αιθιοπικού καφέ, γνωρίσαμε τον Αντένε έναν τυπογράφο Αιθίοπα ο οποίος εδώ και 10 χρόνια δεν έχει πάει στη πατρίδα του και δε θα πάει ωσότου να φύγει η σημερινή κυβέρνηση που διοικεί τη χώρα του. Είχε ήδη φυλακιστεί δυο φορές πριν φύγει και δεν έχει σκοπό να το διακινδυνέψει. Με λίγα λόγια πολλοί διανοούμενοι Αιθίοπες εγκατέλειψαν τη χώρα τους για πολιτικούς λόγους την προηγούμενη δεκαετία. Η Ελλάδα του αρέσει γιατί έχει δημοκρατία και μπορεί να κάνει ότι του αρέσει. Μιλάει Ελληνικά χωρίς προφορά. Εργάζεται στη Βουλιαγμένη στο ναυτικό όμιλο και μένει στο Παγκράτι.
Αν μείνετε Πάσχα στη Αθήνα μπορείτε να κάνετε ορθόδοξο Πάσχα μαζί με τους Αιθίοπες της Ελλάδας στο "LALIBELA". Ως γνωστό οι Έλληνες φεύγουν στα χωριά τους το Πάσχα και ετσι το "LALIBELA" είναι κυρίως γεμάτο από Αφρικανούς εκείνη την ημέρα. Το βράδι της Ανάστασης τρώνε κοτόπουλο μετά την υποτιθέμενη νηστεία των 40 ημερών. Τις δε τρεις τελευταίες μέρες δεν πίνουν ούτε νερό!
Καλή Άνοιξη σε όλους σας!!!
Αναστασία
Αφού θυμιαστήκαμε με το καβούρδισμα του φρέσκου Αιθιοπικού καφέ, γνωρίσαμε τον Αντένε έναν τυπογράφο Αιθίοπα ο οποίος εδώ και 10 χρόνια δεν έχει πάει στη πατρίδα του και δε θα πάει ωσότου να φύγει η σημερινή κυβέρνηση που διοικεί τη χώρα του. Είχε ήδη φυλακιστεί δυο φορές πριν φύγει και δεν έχει σκοπό να το διακινδυνέψει. Με λίγα λόγια πολλοί διανοούμενοι Αιθίοπες εγκατέλειψαν τη χώρα τους για πολιτικούς λόγους την προηγούμενη δεκαετία. Η Ελλάδα του αρέσει γιατί έχει δημοκρατία και μπορεί να κάνει ότι του αρέσει. Μιλάει Ελληνικά χωρίς προφορά. Εργάζεται στη Βουλιαγμένη στο ναυτικό όμιλο και μένει στο Παγκράτι.
Αν μείνετε Πάσχα στη Αθήνα μπορείτε να κάνετε ορθόδοξο Πάσχα μαζί με τους Αιθίοπες της Ελλάδας στο "LALIBELA". Ως γνωστό οι Έλληνες φεύγουν στα χωριά τους το Πάσχα και ετσι το "LALIBELA" είναι κυρίως γεμάτο από Αφρικανούς εκείνη την ημέρα. Το βράδι της Ανάστασης τρώνε κοτόπουλο μετά την υποτιθέμενη νηστεία των 40 ημερών. Τις δε τρεις τελευταίες μέρες δεν πίνουν ούτε νερό!
Καλή Άνοιξη σε όλους σας!!!
Αναστασία
Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009
Στην Αθήνα το 11 Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Από 26 Μαρτίου έως 1η Απριλίου στο ΤΡΙΑΝΟΝ Filmcenter Κοδριγκτώνος 21 (ύψος Πατησίων 101) ΜΕΤΡΟ Βικτώρια, τηλ. 210 8215469
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να δείτε σε μεγέθυνση το πρόγραμμα:
Πατήστε στις παρακάτω εικόνες για να διαβάσετε λίγα λόγια για την κάθε ταινία:
Για πρώτη φορά στην εντεκάχρονη διαδρομή του, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου αιώνα επισκέπτεται την Αθήνα, δίνοντας την ευκαιρία στο αθηναϊκό κοινό να συμμετάσχει στην μεγάλη γιορτή του ντοκιμαντέρ, μιας τέχνης που διερευνά τα πολλαπλά πρόσωπα της ανθρώπινης πραγματικότητας του νέου αιώνα.
Το 11ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης -μέρος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης- θα δώσει δυναμικό «παρών» στον κινηματογράφο Τριανόν Filmcenter από τις 26 Μαρτίου έως την 1η Απριλίου 2009, με μια ενδεικτική επιλογή από το φετινό του πρόγραμμα.
Συνολικά 26 ντοκιμαντέρ, σκιαγραφούν το σύγχρονο παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό τοπίο, καταγγέλλουν την κατάφωρη καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και αξιών, αφηγούνται οικουμενικές ανθρώπινες ιστορίες, αγωνιούν για το μέλλον του πλανήτη μας, αποκαλύπτουν όσα κρύβονται κάτω από τους πηχυαίους τίτλους των δελτίων ειδήσεων. Με άλλα λόγια, προτρέπουν τον θεατή να προβληματιστεί, να ενεργοποιηθεί, να δράσει.
Ταινίες από την Κίνα, τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τον Καναδά, την Νότιο Αφρική, την Γαλλία, την Ινδία, το Βέλγιο, το Μεξικό, την Γερμανία και φυσικά ένα χαρακτηριστικό πορτρέτο της εγχώριας παραγωγής ντοκιμαντέρ, καλούν τους θεατές να περιηγηθούν στα απρόβλεπτα μονοπάτια της ανήσυχης τέχνης του ντοκιμαντέρ.
Οι ταινίες του προγράμματος
ΔΕΥΤΕΡΑ, 23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2009 07:00
Στην κατάμεστη αίθουσα του Ολύμπιον, έπεσε το βράδυ του Σαββάτου, η αυλαία του 11ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, παρουσία προσωπικοτήτων του πολιτικού και καλλιτεχνικού γίγνεσθαι. To Φεστιβάλ, με αυξημένη φέτος την προσέλευση θεατών -που ξεπέρασαν τους 40.000-, συγκαταλέγεται πλέον -μαζί με αυτά του Άμστερνταμ και της Λειψίας-, στα σημαντικότερα της Ευρώπης.
Το αφιέρωμα «Αφρική εκ των έσω» βρέθηκε στο επίκεντρο, προσελκύοντας -πρώτη φορά στη διοργάνωση-, εκπροσώπους του CNN. Οι καλύτερες φετινές ταινίες θα ταξιδέψουν στην ελληνική επικράτεια, ενώ για πρώτη φορά θα προβληθούν στην Αθήνα, από τις 26 Μαρτίου έως την 1η Απριλίου.
Η απονομή των βραβείων, ξεκίνησε με αυτό της WWF -καλύτερη ταινία του τμήματος «Κοινωνία και Περιβάλλον»-, που κέρδισε το «Αργό πετρέλαιο» του Τζο Μπέρλιντζερ.
Το βραβείο της Διεθνούς Αμνηστίας -καλύτερη ταινία του τμήματος «Ανθρώπινα δικαιώματα»-, απονεμήθηκε στο ντοκιμαντέρ «Βίντεο Βιρμανία - Ρεπορτάζ από μια κλειστή χώρα» του Άντερς Έστεργκααρντ.
Το βραβείο τηλεοπτικής προβολής της ΕΡΤ3 σε ντοκιμαντέρ της ενότητας «Κοινωνία και Περιβάλλον» -που αντιστοιχεί σε τηλεοπτική προβολή, έναντι ποσού 3.000 ευρώ-, απέσπασε ο «Άλλος πλανήτης», του Φέρεντς Μολντοβάνιι.
Τη νέα διάκριση, «Βραβείο Doc On Air» της ΕΡΤ, που αφορά στην καλύτερη πρόταση διεθνούς συμπαραγωγής που συμμετείχε στο Pitching Forum του Ευρωπαϊκού Δικτύου Ντοκιμαντέρ EDN, - με έπαθλο 7.000 ευρώ- κέρδισε το «Rush for life» της Κέιτ ΜακΝότον.
Ακολούθησαν οι διακρίσεις της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου Fipresci, για καλύτερη ελληνική και ξένη παραγωγή. Τα βραβεία απέσπασαν η ταινία «Λουόμενοι», σε σκηνοθεσία της Εύας Στεφανή, και το ντοκιμαντέρ «Άσωτοι γιοι», της Κίμπερλι Ριντ.
Ακολούθησε η απονομή των τεσσάρων βραβείων κοινού, με χορηγό -για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά- τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό. Τα δύο Βραβεία αφορούν ταινίες άνω των 45' -μία ελληνική και μία ξένη- και συνοδεύονται από έπαθλα 4.000 ευρώ, ενώ τα δύο -αντίστοιχα- Βραβεία ταινιών κάτω των 45', συνοδεύονται από έπαθλα 2.000 ευρώ. Για τις ελληνικές παραγωγές, τα ποσά αυξήθηκαν κατά 26.000 και κατά 18.000 ευρώ, αντίστοιχα, με πρωτοβουλία του προέδρου του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, Ανδρέα Μαρτίνη.
«Κάθε ντοκιμαντέρ καθρεφτίζει το σύνολο των ανθρώπινων σχέσεων, μέσα από τις οποίες έχει προκύψει», είπε μεταξύ άλλων, ο Απόστολος Καρακάσης παραλαμβάνοντας το βραβείο του κοινού, καλύτερης ελληνικής παραγωγής άνω των 45', για την ταινία του «Εθνικός Κήπος».
Καλύτερη ελληνική παραγωγή κάτω των 45', ψηφίστηκε η ταινία «Βγήκαμε από τα ρούχα μας» της Έλλης Ζερμπίνη, που καταγράφει την πρώτη γυμνή ποδηλατοδρομία, που πραγματοποιήθηκε πέρυσι στη Θεσσαλονίκη.
Βραβείο κοινού ξένης παραγωγής άνω των 45', κέρδισε το «Βίντεο Βιρμανία - Ρεπορτάζ από μια κλειστή χώρα», ενώ καλύτερο ντοκιμαντέρ κάτω των 45', αναδείχθηκε το «Άνθη της Ρουάντα», του Νταβίντ Μουνιόθ.
Κλείνοντας την τελετή, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Δημήτρης Εϊπίδης -μεταξύ άλλων- ανέφερε, ότι απεδείχθη πως το ντοκιμαντέρ έχει και εμπορικές δυνατότητες, αλλά κυρίως ότι μπορεί να μας κάνει καλύτερους σκεπτόμενους πολίτες.
Βραβεία
Βραβείο Κοινού - Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού που αφορά σε ταινίες άνω των 45' απονέμεται
i. «Εθνικός Κήπος» σε σκηνοθεσία Απόστολου Καρακάση.
ii. «Βίντεο Βιρμανία-Ρεπορτάζ από μια κλειστή χώρα» (Δανία) σε σκηνοθεσία Αντερς Εστεργκαρντ.
Βραβείο Κοινού - Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού που αφορά σε ταινίες κάτω των 45' απονέμεται
i. «Βγήκαμε από τα ρούχα μας» σε σκηνοθεσία Ελλης Ζερμπίνη.
ii. «Ανθη της Ρουάντα» (Ισπανία) σε σκηνοθεσία Νταβίδ Μουνιόθ.
ΒΡΑΒΕΙΑ FIPRESCI
i. «Λουόμενοι» σε σκηνοθεσία Εύας Στεφανή.
ii. «Ασωτοι γιοι» (ΗΠΑ - Μεγ. Βρετανία) σε σκηνοθεσία Κίμπερλι Ριντ.
ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΡΤ3
«Αλλος πλανήτης» (Ουγγαρία) του Φέρεντς Μολντοβάνιι.
ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΡΤ
«Rush for life» (Mεγ. Βρετανία) της Κέιτ ΜακΝότον.
ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ
«Βίντεο Βιρμανία - Ρεπορτάζ από μια κλειστή χώρα» (Δανία) σε σκηνοθεσία Αντερς Εστεργκαρντ.
ΒΡΑΒΕΙΟ WWF
«Αργό πετρέλαιο» (ΗΠΑ - Εκουαδόρ - Μεγ. Βρετανία) του Τζο Μπέρλιντζερ.
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να δείτε σε μεγέθυνση το πρόγραμμα:
Πατήστε στις παρακάτω εικόνες για να διαβάσετε λίγα λόγια για την κάθε ταινία:
Για πρώτη φορά στην εντεκάχρονη διαδρομή του, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου αιώνα επισκέπτεται την Αθήνα, δίνοντας την ευκαιρία στο αθηναϊκό κοινό να συμμετάσχει στην μεγάλη γιορτή του ντοκιμαντέρ, μιας τέχνης που διερευνά τα πολλαπλά πρόσωπα της ανθρώπινης πραγματικότητας του νέου αιώνα.
Το 11ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης -μέρος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης- θα δώσει δυναμικό «παρών» στον κινηματογράφο Τριανόν Filmcenter από τις 26 Μαρτίου έως την 1η Απριλίου 2009, με μια ενδεικτική επιλογή από το φετινό του πρόγραμμα.
Συνολικά 26 ντοκιμαντέρ, σκιαγραφούν το σύγχρονο παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό τοπίο, καταγγέλλουν την κατάφωρη καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και αξιών, αφηγούνται οικουμενικές ανθρώπινες ιστορίες, αγωνιούν για το μέλλον του πλανήτη μας, αποκαλύπτουν όσα κρύβονται κάτω από τους πηχυαίους τίτλους των δελτίων ειδήσεων. Με άλλα λόγια, προτρέπουν τον θεατή να προβληματιστεί, να ενεργοποιηθεί, να δράσει.
Ταινίες από την Κίνα, τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τον Καναδά, την Νότιο Αφρική, την Γαλλία, την Ινδία, το Βέλγιο, το Μεξικό, την Γερμανία και φυσικά ένα χαρακτηριστικό πορτρέτο της εγχώριας παραγωγής ντοκιμαντέρ, καλούν τους θεατές να περιηγηθούν στα απρόβλεπτα μονοπάτια της ανήσυχης τέχνης του ντοκιμαντέρ.
Οι ταινίες του προγράμματος
- Ο Κόκκινος Αγώνας, Chao Gan, Κίνα
- Από τον Όλυμπο στο Έβερεστ, Παύλος Τσιάντος, Ελλάδα
- Σέλια η βασίλισσα, Joe Cardona, Mario de Varona, ΗΠΑ
- Εθνικός Κήπος, Απ.Καρακάσης, Ελλάδα
- Bells, Threads & Miracles, Μαριάννα Οικονόμου, Ελλάδα
- Οδύνη: Μικρές Ιστορίες Ανεργίας, Γιώργος Ζέρβας, Ελλάδα
- Ασωτοι Γιοι, Kimberly Reed, ΗΠΑ
- Αντουάν, Laura Bari, Καναδάς
- Φλερτάροντας την Κόντι, Sebastian Doggart, ΗΠΑ
- Bombing, Aγγ.Αθανασόπουλος, Δ.Νικολόπουλος
- Ρυθμοί και Ρίμες, Νίκος Σκαρέτζος
- Η Ζωή στους βράχους, Αλ.Δημητρίου, Ελλάδα
- Κεϊσκαμα - Μια ιστορία αγάπης, Miki Redelinghuys, Ν.Αφρικη
- Ο Παράδεισος της Σάντρα, Marianne Roussy, Γαλλία
- Personna non Grata, Fabio Wuytack, Βέλγιο
- Φίλο και Μαρίνα, Καλλιόπη Λεγάκη, Ελλάδα
- Λουόμενοι, Εύα Στεφανή, Ελλάδα
- Αγριο Φως: Όταν το πνεύμα συναντά τη δράση, Velcrow Ripper, Καναδάς
- Τα παιδία της Πυρας, Rajesh S. Jala, Ινδία
- Αγαπητέ Ζάκαρι: Γράμμα σ' ένα γιο για τον πατέρα του, Kurt Kuenne, ΗΠΑ
- T 4 Trouble and the self admiration society, Δημήτρης Αθυρίδης, Ελλάδα
- Αλλος δρόμος δεν υπάρχει, Σταύρος Ψυλλάκης, Ελλάδα
- Ο Θ.Αγγελόπουλος γυρίζει την Σκόνη του Χρόνου, Ν.Λυγγούρης, Γερμανία
- Charisma X- Iannis Xenakis, Έφη Ξηρού, Ελλάδα
- Τομέας 60: Εθνικό Νεκροταφείο του Αρλινγκτον, Jon Alpert, Matthew O'Neill, ΗΠΑ
- Τρία τάματα για τρεις ψυχές, Diego Rivera Kohn, Μεξικό
ΔΕΥΤΕΡΑ, 23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2009 07:00
Στην κατάμεστη αίθουσα του Ολύμπιον, έπεσε το βράδυ του Σαββάτου, η αυλαία του 11ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, παρουσία προσωπικοτήτων του πολιτικού και καλλιτεχνικού γίγνεσθαι. To Φεστιβάλ, με αυξημένη φέτος την προσέλευση θεατών -που ξεπέρασαν τους 40.000-, συγκαταλέγεται πλέον -μαζί με αυτά του Άμστερνταμ και της Λειψίας-, στα σημαντικότερα της Ευρώπης.
Το αφιέρωμα «Αφρική εκ των έσω» βρέθηκε στο επίκεντρο, προσελκύοντας -πρώτη φορά στη διοργάνωση-, εκπροσώπους του CNN. Οι καλύτερες φετινές ταινίες θα ταξιδέψουν στην ελληνική επικράτεια, ενώ για πρώτη φορά θα προβληθούν στην Αθήνα, από τις 26 Μαρτίου έως την 1η Απριλίου.
Η απονομή των βραβείων, ξεκίνησε με αυτό της WWF -καλύτερη ταινία του τμήματος «Κοινωνία και Περιβάλλον»-, που κέρδισε το «Αργό πετρέλαιο» του Τζο Μπέρλιντζερ.
Το βραβείο της Διεθνούς Αμνηστίας -καλύτερη ταινία του τμήματος «Ανθρώπινα δικαιώματα»-, απονεμήθηκε στο ντοκιμαντέρ «Βίντεο Βιρμανία - Ρεπορτάζ από μια κλειστή χώρα» του Άντερς Έστεργκααρντ.
Το βραβείο τηλεοπτικής προβολής της ΕΡΤ3 σε ντοκιμαντέρ της ενότητας «Κοινωνία και Περιβάλλον» -που αντιστοιχεί σε τηλεοπτική προβολή, έναντι ποσού 3.000 ευρώ-, απέσπασε ο «Άλλος πλανήτης», του Φέρεντς Μολντοβάνιι.
Τη νέα διάκριση, «Βραβείο Doc On Air» της ΕΡΤ, που αφορά στην καλύτερη πρόταση διεθνούς συμπαραγωγής που συμμετείχε στο Pitching Forum του Ευρωπαϊκού Δικτύου Ντοκιμαντέρ EDN, - με έπαθλο 7.000 ευρώ- κέρδισε το «Rush for life» της Κέιτ ΜακΝότον.
Ακολούθησαν οι διακρίσεις της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου Fipresci, για καλύτερη ελληνική και ξένη παραγωγή. Τα βραβεία απέσπασαν η ταινία «Λουόμενοι», σε σκηνοθεσία της Εύας Στεφανή, και το ντοκιμαντέρ «Άσωτοι γιοι», της Κίμπερλι Ριντ.
Ακολούθησε η απονομή των τεσσάρων βραβείων κοινού, με χορηγό -για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά- τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό. Τα δύο Βραβεία αφορούν ταινίες άνω των 45' -μία ελληνική και μία ξένη- και συνοδεύονται από έπαθλα 4.000 ευρώ, ενώ τα δύο -αντίστοιχα- Βραβεία ταινιών κάτω των 45', συνοδεύονται από έπαθλα 2.000 ευρώ. Για τις ελληνικές παραγωγές, τα ποσά αυξήθηκαν κατά 26.000 και κατά 18.000 ευρώ, αντίστοιχα, με πρωτοβουλία του προέδρου του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, Ανδρέα Μαρτίνη.
«Κάθε ντοκιμαντέρ καθρεφτίζει το σύνολο των ανθρώπινων σχέσεων, μέσα από τις οποίες έχει προκύψει», είπε μεταξύ άλλων, ο Απόστολος Καρακάσης παραλαμβάνοντας το βραβείο του κοινού, καλύτερης ελληνικής παραγωγής άνω των 45', για την ταινία του «Εθνικός Κήπος».
Καλύτερη ελληνική παραγωγή κάτω των 45', ψηφίστηκε η ταινία «Βγήκαμε από τα ρούχα μας» της Έλλης Ζερμπίνη, που καταγράφει την πρώτη γυμνή ποδηλατοδρομία, που πραγματοποιήθηκε πέρυσι στη Θεσσαλονίκη.
Βραβείο κοινού ξένης παραγωγής άνω των 45', κέρδισε το «Βίντεο Βιρμανία - Ρεπορτάζ από μια κλειστή χώρα», ενώ καλύτερο ντοκιμαντέρ κάτω των 45', αναδείχθηκε το «Άνθη της Ρουάντα», του Νταβίντ Μουνιόθ.
Κλείνοντας την τελετή, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Δημήτρης Εϊπίδης -μεταξύ άλλων- ανέφερε, ότι απεδείχθη πως το ντοκιμαντέρ έχει και εμπορικές δυνατότητες, αλλά κυρίως ότι μπορεί να μας κάνει καλύτερους σκεπτόμενους πολίτες.
Βραβεία
Βραβείο Κοινού - Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού που αφορά σε ταινίες άνω των 45' απονέμεται
i. «Εθνικός Κήπος» σε σκηνοθεσία Απόστολου Καρακάση.
ii. «Βίντεο Βιρμανία-Ρεπορτάζ από μια κλειστή χώρα» (Δανία) σε σκηνοθεσία Αντερς Εστεργκαρντ.
Βραβείο Κοινού - Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού που αφορά σε ταινίες κάτω των 45' απονέμεται
i. «Βγήκαμε από τα ρούχα μας» σε σκηνοθεσία Ελλης Ζερμπίνη.
ii. «Ανθη της Ρουάντα» (Ισπανία) σε σκηνοθεσία Νταβίδ Μουνιόθ.
ΒΡΑΒΕΙΑ FIPRESCI
i. «Λουόμενοι» σε σκηνοθεσία Εύας Στεφανή.
ii. «Ασωτοι γιοι» (ΗΠΑ - Μεγ. Βρετανία) σε σκηνοθεσία Κίμπερλι Ριντ.
ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΡΤ3
«Αλλος πλανήτης» (Ουγγαρία) του Φέρεντς Μολντοβάνιι.
ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΡΤ
«Rush for life» (Mεγ. Βρετανία) της Κέιτ ΜακΝότον.
ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ
«Βίντεο Βιρμανία - Ρεπορτάζ από μια κλειστή χώρα» (Δανία) σε σκηνοθεσία Αντερς Εστεργκαρντ.
ΒΡΑΒΕΙΟ WWF
«Αργό πετρέλαιο» (ΗΠΑ - Εκουαδόρ - Μεγ. Βρετανία) του Τζο Μπέρλιντζερ.
Κυριακή 22 Μαρτίου 2009
Πρόσωπα (λίστα)
Ακολουθεί μία λίστα από τα πρόσωπα (πιθανούς πρωταγωνιστές) που ερευνούμε για να επιλέξουμε. Οι σύνδεσμοι (link) οδηγούν σε ανάρτηση που παρουσιάζεται ξεχωριστά το κάθε πρόσωπο.
Αυτήν την λίστα μπορείτε να την βρίσκετε ανά πάσα στιγμή δεξιά επάνω στην ετικέττα "Πρόσωπα".
- Elite (82) (ανακάλυψη φωτογραφείου, πρώτη συνάντηση,
- Αριστέα ( ) (πρώτη συνάντηση, )
- Βασιλική Δήμου (εκκρεμεί)
- Γιώργος περιπτεράς (40) (πρώτη επαφή, ρεπεράζ ενότητα 7,
- Ελισσάβετ ( ) (εκκρεμεί)
- Θωμάς (24) επαφή στην αγορά Κυψέλης
- θυρωρός (εκκρεμεί)
- Λοπέζ (55) (ρεπεράζ, )
- Φωτεινή (20)(εκκρεμεί)
Αυτήν την λίστα μπορείτε να την βρίσκετε ανά πάσα στιγμή δεξιά επάνω στην ετικέττα "Πρόσωπα".
«Πάγος» στο πάρκινγκ της Κύπρου
Παγώνει προσωρινά το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών τις εργασίες για την κατασκευή του υπόγειου γκαράζ τού Δήμου Αθηναίων στο πάρκο των οδών Κύπρου και Πατησίων στην Κυψέλη. Με απόφασή του ανέστειλε την οικοδομική άδεια που έχει εκδοθεί για την κατασκευή του γκαράζ κάνοντας δεκτή σχετική αίτηση των κατοίκων της περιοχής. Οι δικαστές έκριναν ότι η βλάβη που θα προκληθεί από τη συνέχιση των έργων θα είναι πολύ δύσκολο να επανορθωθεί σε περίπτωση που η προσφυγή των κατοίκων για ακύρωση της οικοδομικής άδειας τελικά ευδοκιμήσει. Προηγήθηκε προσωρινή διαταγή του προέδρου της Ενωσης Δοικητικών Δικαστών, Γ. Φαλτσέτου.
Υπενθυμίζεται ότι η απόφαση του δημάρχου Αθηναίων Ν. Κακλαμάνη να κόψει 50 αιωνόβια πεύκα στο πάρκο, προκειμένου να ξεκινήσουν τα έργα κατασκευής του γκαράζ, έχει προκαλέσει τις έντονες αντιδράσεις των κατοίκων και περιβαλλοντικών οργανώσεων.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 20/03/2009
Το πιο φημισμένο πάρκο της Αθήνας
Παρόλο που είναι (ίσως) το πιο μικρό πάρκο της Αθήνας, το πάρκο Πατησίων και Κύπρου γωνία σίγουρα αποτελεί το πιο πολυσυζητημένο και φημισμένο πάρκο της Αθήνας στις μέρες αυτές. Αυτό το μικρό και μέχρι πρότινος απεριποίητο παρκάκι που προσπαθούσε να αντέξει δίπλα στις μεγάλες πολυκατοικίες και το ατελείωτο γκρίζο έγινε ξαφνικά εν μια μέρα- ξημερώματα συγκεκριμένα- το πάρκο για το οποίο μιλούσε όλη η πόλη, έγραφαν για αυτό οι bloggers και το είχαν στα δελτία ειδήσεων. Και ακόμα όλη η πόλη μίλα για αυτό καθώς η διαμάχη μεταξύ των κατοίκων της περιοχής και του δημάρχου τους Κ. Κακλαμάνη για το αν το μικρό, ταπεινό, αλλά πολύ σημαντικό κατά πως φαίνεται αυτό παρκάκι, θα γίνει χώρος υπόγειου parking όπως θέλει ο δήμαρχος και θα αναπλαστεί αργότερα ή θα παραμείνει ως έχει όπως το επιθυμούν οι κάτοικοι της περιοχής συνεχίζεται. Στα δικαστήρια εκκρεμούν οι αποφάσεις για το παρκάκι και μέχρι στιγμής έχει απαγορευτεί στο δήμο η κάθε διαδικασία για την απαλλοτρίωση του πάρκου.
•Οι κάτοικοι της περιοχής έχουν στήσει καραούλι στην κυριολεξία στο Δήμαρχο από το παρκάκι, καθώς λένε έχουν μοιραστεί σε δίωρες βάρδιες ο καθείς που θέλει εθελοντικά να πέρνα κάποιες ώρες του εκεί, σε περίπτωση που θελήσει να κάνει την οποιαδήποτε επιδρομή του με μπουλντόζες.
•Η Κ. Μαρουλία είναι 52 ετών και τα τελευταία 5 χρόνια ζει δίπλα στο πάρκο. Το μπαλκόνι της μάλιστα έχει θέα στο παρκάκι της οδού Πατησιών και αυτό του το πλεονέκτημα υπήρξε για αυτήν το κριτήριο για την αγορά του. Για χρόνια ζούσε στην Πορτογαλία και λέει ότι: << Ναι η Λισσαβόνα είναι μια πανέμορφη πόλη, όπως και οι περισσότερες πόλης πρωτεύουσες της Ευρώπης, αλλά οι συγκρίσεις δεν ωφελούν σε τίποτα. Πρέπει να κοιτάξουμε την Αθήνα μας προσεκτικά, να την αφουγκραστούμε και να πιάσουμε τον παλμό της και όχι να την κάνουμε ένα φτηνό αντίτυπο μιας άλλης μοναδικής για τον εαυτό της Ευρωπαϊκής πόλης.>>
•Η κ. Μαρουλία συνεχίζει λέγοντας: << Μας είχε έρθει ενημέρωση από το δήμο ότι πρόκειται να γίνει ο υπόγειος χώρος στάθμευσης για την αναβάθμιση της περιοχής αλλά όχι ότι για αυτό θα έκοβαν τα υπεραιωνοβια δέντρα του πάρκου. Και μάλιστα κατά αυτόν τον τρόπο-σχεδόν στα μουλωχτά- 5 τα ξημερώματα τα συνεργεία του δήμου είχαν ήδη κόψει πολλά από τα δέντρα. Ο δήμαρχος θεωρώ ότι ψεύδεται ασυστόλως για το ότι θα γίνει ανάπλαση του πάρκου. Και αν γίνει δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από όση είναι και η ανάπλαση στην πλατεία Κοτζιά. Είναι αλήθεια ότι πριν το γεγονός το πάρκο ήταν εγκαταλελειμμένο και τα βράδια πολλοί πάρκαραν τα αυτοκίνητα τους παράνομα μέσα στο πάρκο, αλλά όλη αυτή η κατάσταση είχε δημιουργηθεί εσκεμμένα και αφηνόταν από το δήμο για να το απεχθάνεται στο τέλος ο κόσμος που ζει γύρω του. •Ο κ. Κακλαμάνης δεν είχε φύλακα για το πάρκο και τον κηπουρό που τον φρόντιζε τον έδιωξε, δεν έβαλε ποτέ την τροχαία να γράψει κανένα από τα παράνομα αυτοκίνητα που πάρκαραν κάθε βράδυ στο πάρκο. Όλες αυτές οι κινήσεις του ήταν μεθοδευμένες για να μπορεί τώρα να λέει ότι μας κάνει και χάρη που θα αναβαθμίσει αυτό το μικρό και απεριποίητο και κατεστραμμένο πάρκο, που ουσιαστικά ο ίδιος έφερε σε αυτήν την κατάσταση. Βέβαια προς έκπληξη του οι κάτοικοι της περιοχής ενώθηκαν όλοι μαζί για να υπερασπιστούν αυτό το βρόμικο παρκάκι και να το κάνουν όμορφο •Δίπλα στην κ. Μαρουλία σε ένα από τα 3 πλαστικά-άσπρα τραπεζάκια που είναι στημένα στο παρκάκι δίπλα στο τεχνητό-υπαίθριο κουζινακι κάθεται η κ. Παπακωσταντίνου Παναγιώτα είναι 58 ετών και νοιώθει ότι τώρα στα γεράματα αναγκάσθηκε και έγινε ξανά μια επαναστατημένη έφηβη.<< Μένω εδώ και 30 χρόνια στην οδό Λευκωσίας και έχω και ένα εγγονό 8 χρονών, το πάρκο αυτό νοιώθω ότι μου ανήκει. Εγώ πλήρωνα τόσα χρόνια φόρους για την συντήρηση του έστω και αυτή την άθλια που υπήρξε τα τελευταία χρόνια. Την κόρη μου την μεγάλωσα κάνοντας την βόλτες στο Πεδίο του Άρεως αλλά και αυτό τώρα είναι παραμελημένο. Δεν δέχομαι το δικό μου πάρκο και τόπο αναψυχής για ηλικιωμένους και μικρά παιδία να έρθει να το κάνει υπόγειο parking και να το διαχειρίζεται ένα ιδιώτης βγάζοντας και υπερκέρδος από αυτό με τις ευλογίες του δημάρχου μου που υποτίθεται φροντίζει για το καλό μου και της πόλης μου. Της πόλης που θα παραδώσω στα παιδιά μου και στο εγγόνι μου για να ζήσουν. >>
•Και πιο μέσα στο αντίσκηνο που έχουν στήσει σε ένα από τα παλιά καναπεδάκια που έχουν βάλει οι κάτοικοι κάθεται μια νεαρή κοπέλα και διαβάζει ένα βιβλίο. Η ώρα είναι 12 το μεσημέρι, Μάρτης μήνας και έξω από το αντίσκηνο έχει αρχίσει να συννεφιάζει πολύ και η Πατησίων να σφύζει από ζωή αφού είναι μια εργάσιμη μέρα. Φυσικά όλα αυτά δεν την αφορούν την Νατάσσα καθότι φοιτήτρια ακόμα (είναι μόλις 21 ετών) οι ώρες της ημέρας της δεν ακολουθούν τα πρότυπα των εργαζόμενων πολιτών της πόλης. Έτσι μιας και μένει δύο στενά μόνο πιο κάτω από το παρκακι συχνά δίωρα κενά που υπάρχουν στην μέρα της τα περνά στο πάρκο. Πιο πολύ όμως της αρέσει όταν μαζεύετε με την παρέα της το βράδυ στο πάρκο και συζητάνε ή παρακολουθούν διάφορες προβολές ταινιών ή μουσικών ειδών.
•<< Η ιστορία αυτή του να χάσουμε το πάρκο μας μας έφερε όλους τους γείτονες πιο κοντά και μας έδωσε την ευκαιρία να γνωριστούμε μεταξύ μας ή σε καλύτερο βαθμό αν το είχαμε κάνει ήδη. Οι προβολές ταινιών, οι καραγκιόζηδες, το γεγονός ότι μετανάστες (όπως πακιστανοί κ.α) έρχονται το βράδυ και κάθονται μαζί μας και διασκεδάζουν μαζί μας, διότι δεν νοιώθουν το ρατσισμό όπως θα νοιώσουν σε κάποια καφετερία και γιατί οικονομικά δεν επιβαρύνονται είναι για μένα πολύ σημαντικά και αποτελούν πράγματα που ξανά έδωσαν ζωή στο πάρκο. Όλοι μαζί οι κάτοικοι μαζευόμαστε κάθε Τετάρτη και Παρασκευή και κάνουμε συνελεύσεις και συζητάμε για το τι μπορούμε να κάνουμε για να αναβαθμίσουμε μόνοι μας το πάρκο μας. Βλέπεις ότι όλες οι ηλικίες παίζουν. Αν και ανά στιγμές υπάρχουν και εντάσεις μεταξύ μας και είναι λογικό γιατί μαζευόμαστε τόσα άτομα με διαφορετικές αντιλήψεις ο καθένας και οι μεγάλοι σε ηλικία είναι λιγότερο συζητήσιμοι και αυτοί που δεν ασχολούνται και πολύ με τα κοινά δεν γνωρίζουν κάποια πράγματα ή το να συζητούν διαλλακτικά με πολλά άτομα. Στο τέλος όμως τα βρίσκουμε γιατί όλοι καταλήγουμε στο σημαντικότερο, δηλαδή την φροντίδα του πάρκου. Μάλιστα αυτήν την Κυριακή στις 22 του μήνα θα κάνουμε μια συνέλευση με θέμα την ενημέρωση των πολιτών και για την βελτίωση της παιδικής χαράς. Θέλω να φέρνω τον μικρό μου αδερφό εδώ δίπλα στο σπίτι μας να παίζει και να γνωρίζεται με τα αλλά παιδάκια της γειτονίας του. •Μου αρέσει που βλέπω ανθρώπους που δεν ανήκουν πουθενά κομματικά και θέλουν να φτιάξουν το χώρο τους. Κάποιες στιγμές στις συνελεύσεις άτομα με κομματικές βλέψεις προσπαθούν να καπελώσουν το όλο συμβάν αλλά οι κάτοικοι προσπαθούν να μην το επιτρέψουν αυτό. Για παράδειγμα κάποια στιγμή υπογραφές που είχαν μαζέψει από τους περαστικούς οι κάτοικοι υπέρ της διατήρησης του πάρκου άτομα με πολιτικά συμφέροντα τις είχαν πάρει και τις είχαν δώσει στην ανοιχτή πόλη-αγορά κυψέλης και ισχυρίζονταν ότι μαζεύτηκαν από εκεί. Εννοείται ότι στις επόμενες συνελεύσεις υπήρξε αντίδραση των κατοίκων και οι υπογραφές δόθηκαν εκεί που άνηκαν, και στους ανθρώπους που κόπιασαν να τις μαζέψουν εξαρχής. •Όλα τα αντικείμενα στο πάρκο είναι φτιαγμένα από εμάς και στις 29 του μηνός θα γίνει και η δεντροφύτευση 12 πεύκων. Με πιάνει κατάθλιψη το ότι προσπαθούν να μας κάνουν απαθείς σε όλα, αλλά αυτό που έγινε στην γειτονία μου και το πόσος κόσμος κινητοποιήθηκε για το παρκακι μου δίνει την αίσθηση ότι υπάρχει λίγη ευαισθησία ακόμα. Το αντικαταναλωτικό πρότυπο που προάγετε μέσα από την ένωση των κατοίκων που μοιράζονται πράγματα και μερικοί τα προσφέρουν είναι από τα καλύτερα μαθήματα που πήρα ποτέ μου. Και στο πάρκο στα Εξάρχεια που γίνεται μια παρόμοια δουλεία με φύτευση λουλουδιών είναι πολύ ωραία. Εκεί έχει και πιο πολύ νεολαία και τα βράδια κάνουν και διάφορες συναυλίες με ρέγγε μουσική. Η Αθήνα χωροταξικά είναι η πιο άσχημη ευρωπαϊκή πόλη, αλλά όπως είπε και η κ. Μαρουλία είναι μοναδική και μόνο όταν ενδιαφερθούμε για αυτήν και την φροντίσουμε θα μας ανταμείψει μες της ομορφιές της. Για μένα η μεγαλύτερη ομορφιά της είναι το γεγονός ότι έχεις την ελευθέρια να αντιδράσεις, ενώ σε κάποιες άλλες ευρωπαϊκές πόλεις πρέπει να πάρεις άδεια για να διαμαρτυρηθείς.
Υπενθυμίζεται ότι η απόφαση του δημάρχου Αθηναίων Ν. Κακλαμάνη να κόψει 50 αιωνόβια πεύκα στο πάρκο, προκειμένου να ξεκινήσουν τα έργα κατασκευής του γκαράζ, έχει προκαλέσει τις έντονες αντιδράσεις των κατοίκων και περιβαλλοντικών οργανώσεων.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 20/03/2009
Το πιο φημισμένο πάρκο της Αθήνας
Παρόλο που είναι (ίσως) το πιο μικρό πάρκο της Αθήνας, το πάρκο Πατησίων και Κύπρου γωνία σίγουρα αποτελεί το πιο πολυσυζητημένο και φημισμένο πάρκο της Αθήνας στις μέρες αυτές. Αυτό το μικρό και μέχρι πρότινος απεριποίητο παρκάκι που προσπαθούσε να αντέξει δίπλα στις μεγάλες πολυκατοικίες και το ατελείωτο γκρίζο έγινε ξαφνικά εν μια μέρα- ξημερώματα συγκεκριμένα- το πάρκο για το οποίο μιλούσε όλη η πόλη, έγραφαν για αυτό οι bloggers και το είχαν στα δελτία ειδήσεων. Και ακόμα όλη η πόλη μίλα για αυτό καθώς η διαμάχη μεταξύ των κατοίκων της περιοχής και του δημάρχου τους Κ. Κακλαμάνη για το αν το μικρό, ταπεινό, αλλά πολύ σημαντικό κατά πως φαίνεται αυτό παρκάκι, θα γίνει χώρος υπόγειου parking όπως θέλει ο δήμαρχος και θα αναπλαστεί αργότερα ή θα παραμείνει ως έχει όπως το επιθυμούν οι κάτοικοι της περιοχής συνεχίζεται. Στα δικαστήρια εκκρεμούν οι αποφάσεις για το παρκάκι και μέχρι στιγμής έχει απαγορευτεί στο δήμο η κάθε διαδικασία για την απαλλοτρίωση του πάρκου.
•Οι κάτοικοι της περιοχής έχουν στήσει καραούλι στην κυριολεξία στο Δήμαρχο από το παρκάκι, καθώς λένε έχουν μοιραστεί σε δίωρες βάρδιες ο καθείς που θέλει εθελοντικά να πέρνα κάποιες ώρες του εκεί, σε περίπτωση που θελήσει να κάνει την οποιαδήποτε επιδρομή του με μπουλντόζες.
•Η Κ. Μαρουλία είναι 52 ετών και τα τελευταία 5 χρόνια ζει δίπλα στο πάρκο. Το μπαλκόνι της μάλιστα έχει θέα στο παρκάκι της οδού Πατησιών και αυτό του το πλεονέκτημα υπήρξε για αυτήν το κριτήριο για την αγορά του. Για χρόνια ζούσε στην Πορτογαλία και λέει ότι: << Ναι η Λισσαβόνα είναι μια πανέμορφη πόλη, όπως και οι περισσότερες πόλης πρωτεύουσες της Ευρώπης, αλλά οι συγκρίσεις δεν ωφελούν σε τίποτα. Πρέπει να κοιτάξουμε την Αθήνα μας προσεκτικά, να την αφουγκραστούμε και να πιάσουμε τον παλμό της και όχι να την κάνουμε ένα φτηνό αντίτυπο μιας άλλης μοναδικής για τον εαυτό της Ευρωπαϊκής πόλης.>>
•Η κ. Μαρουλία συνεχίζει λέγοντας: << Μας είχε έρθει ενημέρωση από το δήμο ότι πρόκειται να γίνει ο υπόγειος χώρος στάθμευσης για την αναβάθμιση της περιοχής αλλά όχι ότι για αυτό θα έκοβαν τα υπεραιωνοβια δέντρα του πάρκου. Και μάλιστα κατά αυτόν τον τρόπο-σχεδόν στα μουλωχτά- 5 τα ξημερώματα τα συνεργεία του δήμου είχαν ήδη κόψει πολλά από τα δέντρα. Ο δήμαρχος θεωρώ ότι ψεύδεται ασυστόλως για το ότι θα γίνει ανάπλαση του πάρκου. Και αν γίνει δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από όση είναι και η ανάπλαση στην πλατεία Κοτζιά. Είναι αλήθεια ότι πριν το γεγονός το πάρκο ήταν εγκαταλελειμμένο και τα βράδια πολλοί πάρκαραν τα αυτοκίνητα τους παράνομα μέσα στο πάρκο, αλλά όλη αυτή η κατάσταση είχε δημιουργηθεί εσκεμμένα και αφηνόταν από το δήμο για να το απεχθάνεται στο τέλος ο κόσμος που ζει γύρω του. •Ο κ. Κακλαμάνης δεν είχε φύλακα για το πάρκο και τον κηπουρό που τον φρόντιζε τον έδιωξε, δεν έβαλε ποτέ την τροχαία να γράψει κανένα από τα παράνομα αυτοκίνητα που πάρκαραν κάθε βράδυ στο πάρκο. Όλες αυτές οι κινήσεις του ήταν μεθοδευμένες για να μπορεί τώρα να λέει ότι μας κάνει και χάρη που θα αναβαθμίσει αυτό το μικρό και απεριποίητο και κατεστραμμένο πάρκο, που ουσιαστικά ο ίδιος έφερε σε αυτήν την κατάσταση. Βέβαια προς έκπληξη του οι κάτοικοι της περιοχής ενώθηκαν όλοι μαζί για να υπερασπιστούν αυτό το βρόμικο παρκάκι και να το κάνουν όμορφο •Δίπλα στην κ. Μαρουλία σε ένα από τα 3 πλαστικά-άσπρα τραπεζάκια που είναι στημένα στο παρκάκι δίπλα στο τεχνητό-υπαίθριο κουζινακι κάθεται η κ. Παπακωσταντίνου Παναγιώτα είναι 58 ετών και νοιώθει ότι τώρα στα γεράματα αναγκάσθηκε και έγινε ξανά μια επαναστατημένη έφηβη.<< Μένω εδώ και 30 χρόνια στην οδό Λευκωσίας και έχω και ένα εγγονό 8 χρονών, το πάρκο αυτό νοιώθω ότι μου ανήκει. Εγώ πλήρωνα τόσα χρόνια φόρους για την συντήρηση του έστω και αυτή την άθλια που υπήρξε τα τελευταία χρόνια. Την κόρη μου την μεγάλωσα κάνοντας την βόλτες στο Πεδίο του Άρεως αλλά και αυτό τώρα είναι παραμελημένο. Δεν δέχομαι το δικό μου πάρκο και τόπο αναψυχής για ηλικιωμένους και μικρά παιδία να έρθει να το κάνει υπόγειο parking και να το διαχειρίζεται ένα ιδιώτης βγάζοντας και υπερκέρδος από αυτό με τις ευλογίες του δημάρχου μου που υποτίθεται φροντίζει για το καλό μου και της πόλης μου. Της πόλης που θα παραδώσω στα παιδιά μου και στο εγγόνι μου για να ζήσουν. >>
•Και πιο μέσα στο αντίσκηνο που έχουν στήσει σε ένα από τα παλιά καναπεδάκια που έχουν βάλει οι κάτοικοι κάθεται μια νεαρή κοπέλα και διαβάζει ένα βιβλίο. Η ώρα είναι 12 το μεσημέρι, Μάρτης μήνας και έξω από το αντίσκηνο έχει αρχίσει να συννεφιάζει πολύ και η Πατησίων να σφύζει από ζωή αφού είναι μια εργάσιμη μέρα. Φυσικά όλα αυτά δεν την αφορούν την Νατάσσα καθότι φοιτήτρια ακόμα (είναι μόλις 21 ετών) οι ώρες της ημέρας της δεν ακολουθούν τα πρότυπα των εργαζόμενων πολιτών της πόλης. Έτσι μιας και μένει δύο στενά μόνο πιο κάτω από το παρκακι συχνά δίωρα κενά που υπάρχουν στην μέρα της τα περνά στο πάρκο. Πιο πολύ όμως της αρέσει όταν μαζεύετε με την παρέα της το βράδυ στο πάρκο και συζητάνε ή παρακολουθούν διάφορες προβολές ταινιών ή μουσικών ειδών.
•<< Η ιστορία αυτή του να χάσουμε το πάρκο μας μας έφερε όλους τους γείτονες πιο κοντά και μας έδωσε την ευκαιρία να γνωριστούμε μεταξύ μας ή σε καλύτερο βαθμό αν το είχαμε κάνει ήδη. Οι προβολές ταινιών, οι καραγκιόζηδες, το γεγονός ότι μετανάστες (όπως πακιστανοί κ.α) έρχονται το βράδυ και κάθονται μαζί μας και διασκεδάζουν μαζί μας, διότι δεν νοιώθουν το ρατσισμό όπως θα νοιώσουν σε κάποια καφετερία και γιατί οικονομικά δεν επιβαρύνονται είναι για μένα πολύ σημαντικά και αποτελούν πράγματα που ξανά έδωσαν ζωή στο πάρκο. Όλοι μαζί οι κάτοικοι μαζευόμαστε κάθε Τετάρτη και Παρασκευή και κάνουμε συνελεύσεις και συζητάμε για το τι μπορούμε να κάνουμε για να αναβαθμίσουμε μόνοι μας το πάρκο μας. Βλέπεις ότι όλες οι ηλικίες παίζουν. Αν και ανά στιγμές υπάρχουν και εντάσεις μεταξύ μας και είναι λογικό γιατί μαζευόμαστε τόσα άτομα με διαφορετικές αντιλήψεις ο καθένας και οι μεγάλοι σε ηλικία είναι λιγότερο συζητήσιμοι και αυτοί που δεν ασχολούνται και πολύ με τα κοινά δεν γνωρίζουν κάποια πράγματα ή το να συζητούν διαλλακτικά με πολλά άτομα. Στο τέλος όμως τα βρίσκουμε γιατί όλοι καταλήγουμε στο σημαντικότερο, δηλαδή την φροντίδα του πάρκου. Μάλιστα αυτήν την Κυριακή στις 22 του μήνα θα κάνουμε μια συνέλευση με θέμα την ενημέρωση των πολιτών και για την βελτίωση της παιδικής χαράς. Θέλω να φέρνω τον μικρό μου αδερφό εδώ δίπλα στο σπίτι μας να παίζει και να γνωρίζεται με τα αλλά παιδάκια της γειτονίας του. •Μου αρέσει που βλέπω ανθρώπους που δεν ανήκουν πουθενά κομματικά και θέλουν να φτιάξουν το χώρο τους. Κάποιες στιγμές στις συνελεύσεις άτομα με κομματικές βλέψεις προσπαθούν να καπελώσουν το όλο συμβάν αλλά οι κάτοικοι προσπαθούν να μην το επιτρέψουν αυτό. Για παράδειγμα κάποια στιγμή υπογραφές που είχαν μαζέψει από τους περαστικούς οι κάτοικοι υπέρ της διατήρησης του πάρκου άτομα με πολιτικά συμφέροντα τις είχαν πάρει και τις είχαν δώσει στην ανοιχτή πόλη-αγορά κυψέλης και ισχυρίζονταν ότι μαζεύτηκαν από εκεί. Εννοείται ότι στις επόμενες συνελεύσεις υπήρξε αντίδραση των κατοίκων και οι υπογραφές δόθηκαν εκεί που άνηκαν, και στους ανθρώπους που κόπιασαν να τις μαζέψουν εξαρχής. •Όλα τα αντικείμενα στο πάρκο είναι φτιαγμένα από εμάς και στις 29 του μηνός θα γίνει και η δεντροφύτευση 12 πεύκων. Με πιάνει κατάθλιψη το ότι προσπαθούν να μας κάνουν απαθείς σε όλα, αλλά αυτό που έγινε στην γειτονία μου και το πόσος κόσμος κινητοποιήθηκε για το παρκακι μου δίνει την αίσθηση ότι υπάρχει λίγη ευαισθησία ακόμα. Το αντικαταναλωτικό πρότυπο που προάγετε μέσα από την ένωση των κατοίκων που μοιράζονται πράγματα και μερικοί τα προσφέρουν είναι από τα καλύτερα μαθήματα που πήρα ποτέ μου. Και στο πάρκο στα Εξάρχεια που γίνεται μια παρόμοια δουλεία με φύτευση λουλουδιών είναι πολύ ωραία. Εκεί έχει και πιο πολύ νεολαία και τα βράδια κάνουν και διάφορες συναυλίες με ρέγγε μουσική. Η Αθήνα χωροταξικά είναι η πιο άσχημη ευρωπαϊκή πόλη, αλλά όπως είπε και η κ. Μαρουλία είναι μοναδική και μόνο όταν ενδιαφερθούμε για αυτήν και την φροντίσουμε θα μας ανταμείψει μες της ομορφιές της. Για μένα η μεγαλύτερη ομορφιά της είναι το γεγονός ότι έχεις την ελευθέρια να αντιδράσεις, ενώ σε κάποιες άλλες ευρωπαϊκές πόλεις πρέπει να πάρεις άδεια για να διαμαρτυρηθείς.
Σάββατο 21 Μαρτίου 2009
Κληρονόμος πουλιών - Μίλτος Σαχτούρης
«Εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν βοηθάει σε τίποτα η παρουσία του ποιητή σε ποιητικά συμπόσια ή σε πνευματικές παρέες, στη λεγόμενη πνευματική αγορά. Το ίδιο το έργο του ποιητή είναι που θα μιλήσει, και μάλιστα κάποτε, ο Ντύλαν Τόμας, ένα ποιητής που σέβομαι βαθύτατα και συχνά τον αναφέρω, σε ένα ποιητικό συμπόσιο διέκοψε τους ομιλητές και, τρέχοντας στο παράθυρο, φώναξε στους παρευρισκόμενους: Πάψτε, πάψτε, ακούστε τα πουλιά πόσο καλύτερα τα λένε από μας».
Μίλτος Σαχτούρης Ο Ελεγκτής
Ένας μπαξές γεμάτος αίμα/ είν ο ουρανός/ και λίγο χιόνι/
Έσφιξα τα σκοινιά μου/ πρέπει και πάλι να ελέγξω/ τα αστέρια/
εγώ/ κληρονόμος πουλιών/
πρέπει/ έστω και με σπασμένα φτερά/ να πετάω
Σκηνοθεσία: Λευτέρης Ξανθόπουλος
Σενάριο: Λευτέρης Ξανθόπουλος
Φωτογραφία: Δημ. Κορδελάς
Μοντάζ: Ηλίας Δημητρίου
Ήχος: Δημ. Βασιλειάδης
Παραγωγή: Cinetic, ΕΡΤ Α.Ε.
Video Έγχρωμη 52'
Eλλάδα, 2004
Μίλτος Σαχτούρης Ο Ελεγκτής
Ένας μπαξές γεμάτος αίμα/ είν ο ουρανός/ και λίγο χιόνι/
Έσφιξα τα σκοινιά μου/ πρέπει και πάλι να ελέγξω/ τα αστέρια/
εγώ/ κληρονόμος πουλιών/
πρέπει/ έστω και με σπασμένα φτερά/ να πετάω
Σκηνοθεσία: Λευτέρης Ξανθόπουλος
Σενάριο: Λευτέρης Ξανθόπουλος
Φωτογραφία: Δημ. Κορδελάς
Μοντάζ: Ηλίας Δημητρίου
Ήχος: Δημ. Βασιλειάδης
Παραγωγή: Cinetic, ΕΡΤ Α.Ε.
Video Έγχρωμη 52'
Eλλάδα, 2004
«Αγιογραφώ αυτούς που μ' έχουν σώσει»
Μακάριοι όσοι έχουν σήμερα ελεύθερο χρόνο και θα χαρούν το αφιέρωμα της ΕΤ1 στα 30 χρόνια του «Παρασκηνίου». Προβάλλονται τα ντοκιμαντέρ: «Ζωντανές εικόνες Ελευθερίου Βενιζέλου» του Λάκη Παπαστάθη (2.30 μ.μ.), «Χρήστος Καπράλος» του Λευτέρη Ξανθόπουλου (3.10 μ.μ.), «Επισκέψεις στο σπίτι του Ε.Χ. Γονατά» της Εύας Στεφανή (6 μ.μ.), «Κορνήλιος Καστοριάδης» του Τάκη Χατζόπουλου (9 μ.μ.) και «Μανόλης Αναγνωστάκης» του Λάκη Παπαστάθη (10 μ.μ.).
Τριάντα χρόνια στο είδος κλείνει και ο Λευτέρης Ξανθόπουλος, που δηλώνει «συνειδητός ντοκιμαντερίστας». Από το 1976, που φοιτητής στο London Film School γύρισε την «Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης», μέχρι σήμερα έχει υπογράψει τριάντα πέντε. Ακόμη και η μία από τις δύο ταινίες του, το «Καλή πατρίδα, σύντροφε» (1986), ήταν ένας συνδυασμός μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ - παρέα με τον «Δραπέτη» (1991) βγήκαν πρόσφατα σε dvd από την PCV.
Πολλά τα σημαντικά ντοκιμαντέρ του. «Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα», «Στα Τουρκοβούνια», «Επί Κολωνώ», «Παύλος Ζάννας», «Ποιος είναι ο τρελός λαγός (Μίλτος Σαχτούρης)», «Ο κήπος με τ' αμέτρητα παράθυρα (Νίκος Εγγονόπουλος)», που συμμετέχει στο 8ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, «Ευλογημένα Χέρια (Χρήστος Καπράλος)», ενώ ολοκληρώνει ένα πορτρέτο του Κ. Καραθεοδωρή, του «Ελληνα Αϊνστάιν».
- Από το στρατευμένο-πολιτικό ντοκιμαντέρ περάσατε τα τελευταία χρόνια σχεδόν αποκλειστικά στα «Πορτρέτα».
«Το πολιτικό ντοκιμαντέρ έχει πια υπερκαλυφθεί από τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ. Ο,τι θέμα και να σκεφτείς, καίγεται αμέσως. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα με ενδιέφερε να ξανακάνω κάτι ανάλογο με το "Καλή πατρίδα, σύντροφε". Ενα θέμα που με τραβάει είναι οι Πομάκοι».
«Τους βλέπω στον ύπνο μου»
- Ποια δημιουργική ανάγκη σας καλύπτουν τα πορτρέτα;
«Το να μπαίνεις μέσα σε μια ξένη ζωή είναι η ίδια η διαδικασία της δημιουργίας. Παθιάζομαι με το θέμα μου. Τον άνθρωπο με τον οποίο ασχολούμαι, που συνήθως δεν ζει πια, τον βλέπω στον ύπνο μου. Ζω καθημερινά μαζί του τους περίπου έξι μήνες που κρατάνε τα διαβάσματα, τα γραψίματα, το ρεπεράζ, το γύρισμα. Αλλά κάθε θέμα έχει συνολικά δύο χρόνια δουλειά».
- Υπάρχουν ντοκιμαντέρ σας, στα οποία απροκάλυπτα δηλώνετε τη λατρεία σας για το πρόσωπο με το οποίο ασχολείστε.
«Προσπαθώ να κρατάω μια απόσταση. Αλλά, ναι, ο "Εγγονόπουλος" ήταν συνειδητά αγιογραφία. Γιατί ενώ ήταν μια αντιφατική προσωπικότητα με πολλά σκοτεινά σημεία, δεν τα έψαξα. Ηξερα πολύ καλά ότι αν μπω στα σκοτάδια του δεν θα ξαναγυρίσω πίσω, θα πρέπει να τα εξερευνήσω μέχρι το τέρμα. Και κει σήκωσα τα χέρια ψηλά και είπα: "Θα κάνω μια αγιογραφία, γιατί αυτός ο άνθρωπος με την ποίηση και τη ζωγραφική του με έχει σώσει πολλές φορές". Το ίδιο είπα και για τον Χρήστο Καπράλο».
- Ποιον καλλιτέχνη με σκοτεινά σημεία θα θέλατε να «ψάξετε»;
«Τον γλύπτη Τάκη. Με ενδιαφέρουν αυτά που κάνει, μου φαίνονται πολύ παράξενα».
- Υποστηρίζουν ότι το ελληνικό ντοκιμαντέρ βρίσκετε σε άνθηση.
«Ποτέ δεν είχε κάμψη. Μέσα από το "Παρασκήνιο" δεν υπάρχει χρονιά που να μη βγουν διαμαντάκια».
- Γιατί ειδικά από το «Παρασκήνιο»;
«Γιατί είναι μια εκπομπή με συνέχεια και συνέπεια. Και έπειτα είναι φυτώριο σκηνοθετών. Δεν έχει μείνει κανείς που να μην πέρασε από αυτό. Μια κινηματογραφική σχολή».
Στο «Παρασκήνιο» διδάσκεσαι
- Με ποια έννοια;
«Οταν κάνεις "Παρασκήνιο" δεν καταθέτεις απλώς ένα ντοκιμαντέρ. Διδάσκεσαι. Μπαίνεις σε ένα μαγαζί με τεράστια ιστορία και πρέπει να τη σεβαστείς και να τη γνωρίσεις σε βάθος. Να ξέρεις όλες τις κρίσιμες εκπομπές. Δείτε, για παράδειγμα, αυτό το καταπληκτικό ντοκιμαντέρ του Λάκη Παπαστάθη για τον Μανόλη Αναγνωστάκη, πώς αναδείχθηκε και πάλι. Υπάρχουν "Παρασκήνια", είκοσι και είκοσι πέντε χρόνων, που είναι σαν να μην πέρασε μέρα από πάνω τους».
- Δεν είναι σημαντικότερο να κάνουν τα ντοκιμαντέρ επιτυχία στις αίθουσες, όπως η «Αγέλαστος Πέτρα» και το «Φαρενάιτ 9/11»;
«Γιατί; Μια χαρά είναι η τηλεόραση. Συμπτωματικά είναι όλα αυτά και εξαιρέσεις. Γενικά, πάντως, το αμερικανικό ντοκιμαντέρ, που κάνει πάταγο, το βλέπω με καψυποψία. Εχει μεγάλη πόζα».
- Τι θα λέγατε σε έναν νέο ντοκιμαντερίστα;
«Να μάθει να βλέπει γύρω του. Να διαβάζει ακατάπαυστα λογοτεχνία και εφημερίδες. Να βλέπει τηλεόραση. Γιατί όλα αυτά ανοίγουν κόσμους. Μου είναι αδιανόητο να μη διαβάζουν εφημερίδες οι νέοι».
- Η γνώση της λογοτεχνίας πώς βοηθάει στο ντοκιμαντέρ;
«Τα καλύτερα έργα στη λογοτεχνία έχουν ένα δυνατό, καλά κρυμμένο όμως, ντοκιμαντερίστικο υπόβαθρο. Είναι τεκμηριωμένα».
Ποιητής είμαι μόνο
- Και η ποίηση; Μετά το 2003 και το «Γιατί οι γυναίκες δεν αγαπούν τη βροχή», δεν έχετε ξαναεκδώσει.
«Κατά τη γνώμη μου, ποιητής είμαι μόνο, τίποτα άλλο. Ποιητής ήμουν πολύ πριν σπουδάσω σινεμά. Γράφω πάντα ποίηση, απλώς είναι κάτι για το οποίο δεν μπορώ να μιλήσω όπως για το σινεμά. Μόλις τελείωσα μια μεγάλη σύνθεση ("Κινδυνευτής") και ένα άλλο ("Οι εχθροί και οι φίλοι μου"), που θα το παραδώσω στον "Κέδρο"».
Της ΒΕΝΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ - ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 17/03/2006
Τριάντα χρόνια στο είδος κλείνει και ο Λευτέρης Ξανθόπουλος, που δηλώνει «συνειδητός ντοκιμαντερίστας». Από το 1976, που φοιτητής στο London Film School γύρισε την «Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης», μέχρι σήμερα έχει υπογράψει τριάντα πέντε. Ακόμη και η μία από τις δύο ταινίες του, το «Καλή πατρίδα, σύντροφε» (1986), ήταν ένας συνδυασμός μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ - παρέα με τον «Δραπέτη» (1991) βγήκαν πρόσφατα σε dvd από την PCV.
Πολλά τα σημαντικά ντοκιμαντέρ του. «Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα», «Στα Τουρκοβούνια», «Επί Κολωνώ», «Παύλος Ζάννας», «Ποιος είναι ο τρελός λαγός (Μίλτος Σαχτούρης)», «Ο κήπος με τ' αμέτρητα παράθυρα (Νίκος Εγγονόπουλος)», που συμμετέχει στο 8ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, «Ευλογημένα Χέρια (Χρήστος Καπράλος)», ενώ ολοκληρώνει ένα πορτρέτο του Κ. Καραθεοδωρή, του «Ελληνα Αϊνστάιν».
- Από το στρατευμένο-πολιτικό ντοκιμαντέρ περάσατε τα τελευταία χρόνια σχεδόν αποκλειστικά στα «Πορτρέτα».
«Το πολιτικό ντοκιμαντέρ έχει πια υπερκαλυφθεί από τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ. Ο,τι θέμα και να σκεφτείς, καίγεται αμέσως. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα με ενδιέφερε να ξανακάνω κάτι ανάλογο με το "Καλή πατρίδα, σύντροφε". Ενα θέμα που με τραβάει είναι οι Πομάκοι».
«Τους βλέπω στον ύπνο μου»
- Ποια δημιουργική ανάγκη σας καλύπτουν τα πορτρέτα;
«Το να μπαίνεις μέσα σε μια ξένη ζωή είναι η ίδια η διαδικασία της δημιουργίας. Παθιάζομαι με το θέμα μου. Τον άνθρωπο με τον οποίο ασχολούμαι, που συνήθως δεν ζει πια, τον βλέπω στον ύπνο μου. Ζω καθημερινά μαζί του τους περίπου έξι μήνες που κρατάνε τα διαβάσματα, τα γραψίματα, το ρεπεράζ, το γύρισμα. Αλλά κάθε θέμα έχει συνολικά δύο χρόνια δουλειά».
- Υπάρχουν ντοκιμαντέρ σας, στα οποία απροκάλυπτα δηλώνετε τη λατρεία σας για το πρόσωπο με το οποίο ασχολείστε.
«Προσπαθώ να κρατάω μια απόσταση. Αλλά, ναι, ο "Εγγονόπουλος" ήταν συνειδητά αγιογραφία. Γιατί ενώ ήταν μια αντιφατική προσωπικότητα με πολλά σκοτεινά σημεία, δεν τα έψαξα. Ηξερα πολύ καλά ότι αν μπω στα σκοτάδια του δεν θα ξαναγυρίσω πίσω, θα πρέπει να τα εξερευνήσω μέχρι το τέρμα. Και κει σήκωσα τα χέρια ψηλά και είπα: "Θα κάνω μια αγιογραφία, γιατί αυτός ο άνθρωπος με την ποίηση και τη ζωγραφική του με έχει σώσει πολλές φορές". Το ίδιο είπα και για τον Χρήστο Καπράλο».
- Ποιον καλλιτέχνη με σκοτεινά σημεία θα θέλατε να «ψάξετε»;
«Τον γλύπτη Τάκη. Με ενδιαφέρουν αυτά που κάνει, μου φαίνονται πολύ παράξενα».
- Υποστηρίζουν ότι το ελληνικό ντοκιμαντέρ βρίσκετε σε άνθηση.
«Ποτέ δεν είχε κάμψη. Μέσα από το "Παρασκήνιο" δεν υπάρχει χρονιά που να μη βγουν διαμαντάκια».
- Γιατί ειδικά από το «Παρασκήνιο»;
«Γιατί είναι μια εκπομπή με συνέχεια και συνέπεια. Και έπειτα είναι φυτώριο σκηνοθετών. Δεν έχει μείνει κανείς που να μην πέρασε από αυτό. Μια κινηματογραφική σχολή».
Στο «Παρασκήνιο» διδάσκεσαι
- Με ποια έννοια;
«Οταν κάνεις "Παρασκήνιο" δεν καταθέτεις απλώς ένα ντοκιμαντέρ. Διδάσκεσαι. Μπαίνεις σε ένα μαγαζί με τεράστια ιστορία και πρέπει να τη σεβαστείς και να τη γνωρίσεις σε βάθος. Να ξέρεις όλες τις κρίσιμες εκπομπές. Δείτε, για παράδειγμα, αυτό το καταπληκτικό ντοκιμαντέρ του Λάκη Παπαστάθη για τον Μανόλη Αναγνωστάκη, πώς αναδείχθηκε και πάλι. Υπάρχουν "Παρασκήνια", είκοσι και είκοσι πέντε χρόνων, που είναι σαν να μην πέρασε μέρα από πάνω τους».
- Δεν είναι σημαντικότερο να κάνουν τα ντοκιμαντέρ επιτυχία στις αίθουσες, όπως η «Αγέλαστος Πέτρα» και το «Φαρενάιτ 9/11»;
«Γιατί; Μια χαρά είναι η τηλεόραση. Συμπτωματικά είναι όλα αυτά και εξαιρέσεις. Γενικά, πάντως, το αμερικανικό ντοκιμαντέρ, που κάνει πάταγο, το βλέπω με καψυποψία. Εχει μεγάλη πόζα».
- Τι θα λέγατε σε έναν νέο ντοκιμαντερίστα;
«Να μάθει να βλέπει γύρω του. Να διαβάζει ακατάπαυστα λογοτεχνία και εφημερίδες. Να βλέπει τηλεόραση. Γιατί όλα αυτά ανοίγουν κόσμους. Μου είναι αδιανόητο να μη διαβάζουν εφημερίδες οι νέοι».
- Η γνώση της λογοτεχνίας πώς βοηθάει στο ντοκιμαντέρ;
«Τα καλύτερα έργα στη λογοτεχνία έχουν ένα δυνατό, καλά κρυμμένο όμως, ντοκιμαντερίστικο υπόβαθρο. Είναι τεκμηριωμένα».
Ποιητής είμαι μόνο
- Και η ποίηση; Μετά το 2003 και το «Γιατί οι γυναίκες δεν αγαπούν τη βροχή», δεν έχετε ξαναεκδώσει.
«Κατά τη γνώμη μου, ποιητής είμαι μόνο, τίποτα άλλο. Ποιητής ήμουν πολύ πριν σπουδάσω σινεμά. Γράφω πάντα ποίηση, απλώς είναι κάτι για το οποίο δεν μπορώ να μιλήσω όπως για το σινεμά. Μόλις τελείωσα μια μεγάλη σύνθεση ("Κινδυνευτής") και ένα άλλο ("Οι εχθροί και οι φίλοι μου"), που θα το παραδώσω στον "Κέδρο"».
Της ΒΕΝΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ - ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 17/03/2006
Συνέντευξη με τον Λ. Ξανθόπουλο
Συνεπής στο ετήσιο ραντεβού του ο γνωστός σκηνοθέτης και συγγραφέας, Λευτέρης Ξανθόπουλος τίμησε και φέτος με την παρουσία του το Φεστιβάλ της Δράμας. Αφορμή στάθηκε η παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Σολδάτου με τίτλο «Οδύσσειες σωμάτων στο έργο του Νίκου Κούνδουρου» το οποίο προλόγισε με λίγα λόγια για τον Νίκο Κούνδουρο.
Ο Λευτέρης Ξανθόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και κινηματογράφο στο London Film School. Το βιογραφικό του είναι πλούσιο σε ποικιλία καθώς πέρα από βραβευμένος σκηνοθέτης είναι ποιητής και συγγραφέας. Διακρίθηκε για τα ντοκιμαντέρ του με τα οποία εξακολουθεί να ασχολείται. Το πιο γνωστό δείγμα της δουλείας του είναι η τριλογία του σχετικά με την μετανάστευση, «Η Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης»(1976)- «Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα» (1978)- «Η Αθήνα σήμερα» (1982).
-Κρίνοντας από την πολυετή σας παρουσία στο Φεστιβάλ Δράμας, θα μπορούσατε να σχολιάσετε την πορεία του;
Το αγαπώ πολύ το φεστιβάλ, είναι ένα πολύ ωραίο φυτώριο για τους νέους ανθρώπους γι’ αυτό και το στηρίζω από τον πρώτο του χρόνο με όποιο τρόπο μπορώ. Ακόμα και όταν είχα θέση στην κρατική τηλεόραση υποστήριζα την μικρού μήκους ταινία. Το Φεστιβάλ έχει βρει μια ταυτότητα πολύ συγκεκριμένη εδώ και τόσα χρόνια, με σαφείς διαστάσεις τόσο στο ελληνικό όσο και στο διεθνές τμήμα του. Αυτή την ταυτότητα την υποστηρίζει ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ με το επιτελείο του. Δεν ξέρω αν μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι άλλο, ήδη έχει εξελιχθεί πάρα πολύ.
-Έχουμε χρόνια να δούμε κάποια ταινία σας, που οφείλεται αυτό;
Δεν έχω σταματήσει να κάνω ταινίες, συνέχεια κάνω ταινίες, εκτός και αν εννοείτε ταινία μεγάλου μήκους. Προσωπικά πιστεύω πως δεν έχει καμία διαφορά, εγώ δεν έχω σταματήσει στιγμή. Ντοκιμαντερίστας είμαι και κάνω το ένα ντοκιμαντέρ πίσω από το άλλο.
-Το βιογραφικό σας έχει πολύ μεγάλη ποικιλία, σκηνοθέτης, παραγωγός, ποιητής, συγγραφέας. Ποια από αυτές τις ιδιότητες θεωρείτε πως σας αντιπροσωπεύει περισσότερο;
Το ίδιο πράγμα έχω αναρωτηθεί και εγώ και δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Όλα αυτά ξεκινάνε από τον ίδιο πυρήνα, από την μεγάλη ανάγκη να βγει το ηφαιστειακό υλικό που έχω μέσα μου. Από κει και πέρα ποια μορφή θα πάρει, εικόνα, προφορικού λόγου ή έντυπου, μικρή διαφορά, τα αγαπώ όλα.
-Σχολιάζοντας το βιβλίο σας «Άγγελος των πρώτων ημερών» είχατε πει «Σκέφτομαι πως η μνήμη δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας μεγάλος καθρέφτης που μέσα του καθρεφτίζεται η παιδική μας ζωή». Εσείς πόσο συχνά ανατρέχετε στην παιδικότητά σας ως πηγή έμπνευσης;
Δυστυχώς πολύ. Άλλωστε όλοι ανατρέχουν στην παιδική τους ηλικία , αυτή είναι που διαμορφώνει τον κάθε άνθρωπο, είτε το παραδέχεται είτε όχι. Είναι τα πρώτα χρόνια μας και ότι χτιστεί σε αυτά το κουβαλάμε μαζί μας. Είναι και πηγή έμπνευσης, είναι και καταφυγή στις δυσκολίες. Σαν δέντρο, άλλα κλαδιά τα κόβουμε άλλα τα κρατάμε.
Εσείς έχετε κόψει κλαδιά από το δικό σας δέντρο;
Προσπαθώ, κάποιες φορές δεν το καταφέρνω. Είναι μια νοσταλγία η παιδική ηλικία που σε βαραίνει, σε πάει πίσω.
shortfilm
Ο Λευτέρης Ξανθόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και κινηματογράφο στο London Film School. Το βιογραφικό του είναι πλούσιο σε ποικιλία καθώς πέρα από βραβευμένος σκηνοθέτης είναι ποιητής και συγγραφέας. Διακρίθηκε για τα ντοκιμαντέρ του με τα οποία εξακολουθεί να ασχολείται. Το πιο γνωστό δείγμα της δουλείας του είναι η τριλογία του σχετικά με την μετανάστευση, «Η Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης»(1976)- «Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα» (1978)- «Η Αθήνα σήμερα» (1982).
-Κρίνοντας από την πολυετή σας παρουσία στο Φεστιβάλ Δράμας, θα μπορούσατε να σχολιάσετε την πορεία του;
Το αγαπώ πολύ το φεστιβάλ, είναι ένα πολύ ωραίο φυτώριο για τους νέους ανθρώπους γι’ αυτό και το στηρίζω από τον πρώτο του χρόνο με όποιο τρόπο μπορώ. Ακόμα και όταν είχα θέση στην κρατική τηλεόραση υποστήριζα την μικρού μήκους ταινία. Το Φεστιβάλ έχει βρει μια ταυτότητα πολύ συγκεκριμένη εδώ και τόσα χρόνια, με σαφείς διαστάσεις τόσο στο ελληνικό όσο και στο διεθνές τμήμα του. Αυτή την ταυτότητα την υποστηρίζει ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ με το επιτελείο του. Δεν ξέρω αν μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι άλλο, ήδη έχει εξελιχθεί πάρα πολύ.
-Έχουμε χρόνια να δούμε κάποια ταινία σας, που οφείλεται αυτό;
Δεν έχω σταματήσει να κάνω ταινίες, συνέχεια κάνω ταινίες, εκτός και αν εννοείτε ταινία μεγάλου μήκους. Προσωπικά πιστεύω πως δεν έχει καμία διαφορά, εγώ δεν έχω σταματήσει στιγμή. Ντοκιμαντερίστας είμαι και κάνω το ένα ντοκιμαντέρ πίσω από το άλλο.
-Το βιογραφικό σας έχει πολύ μεγάλη ποικιλία, σκηνοθέτης, παραγωγός, ποιητής, συγγραφέας. Ποια από αυτές τις ιδιότητες θεωρείτε πως σας αντιπροσωπεύει περισσότερο;
Το ίδιο πράγμα έχω αναρωτηθεί και εγώ και δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Όλα αυτά ξεκινάνε από τον ίδιο πυρήνα, από την μεγάλη ανάγκη να βγει το ηφαιστειακό υλικό που έχω μέσα μου. Από κει και πέρα ποια μορφή θα πάρει, εικόνα, προφορικού λόγου ή έντυπου, μικρή διαφορά, τα αγαπώ όλα.
-Σχολιάζοντας το βιβλίο σας «Άγγελος των πρώτων ημερών» είχατε πει «Σκέφτομαι πως η μνήμη δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας μεγάλος καθρέφτης που μέσα του καθρεφτίζεται η παιδική μας ζωή». Εσείς πόσο συχνά ανατρέχετε στην παιδικότητά σας ως πηγή έμπνευσης;
Δυστυχώς πολύ. Άλλωστε όλοι ανατρέχουν στην παιδική τους ηλικία , αυτή είναι που διαμορφώνει τον κάθε άνθρωπο, είτε το παραδέχεται είτε όχι. Είναι τα πρώτα χρόνια μας και ότι χτιστεί σε αυτά το κουβαλάμε μαζί μας. Είναι και πηγή έμπνευσης, είναι και καταφυγή στις δυσκολίες. Σαν δέντρο, άλλα κλαδιά τα κόβουμε άλλα τα κρατάμε.
Εσείς έχετε κόψει κλαδιά από το δικό σας δέντρο;
Προσπαθώ, κάποιες φορές δεν το καταφέρνω. Είναι μια νοσταλγία η παιδική ηλικία που σε βαραίνει, σε πάει πίσω.
shortfilm
Το γύρισμα μιας ταινίας θέλει τόλμη και τσαμπουκά!
Τις περιπέτειες της δημιουργίας ενός ντοκιμαντέρ στη Χαϊδελβέργη θυμήθηκε ο σκηνοθέτης Λ. Ξανθόπουλος κατά τη διάρκεια masterclass της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών
Η προβολή του ντοκιμαντέρ "Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης", που είναι η πρώτη ταινία μικρού μήκους του Λευτέρη Ξανθόπουλου και συγχρόνως μία από τις πρώτες ταινίες για τους έλληνες μετανάστες στην Ευρώπη, μας έδωσε χθες την αφορμή να μάθουμε πράγματα από την πρόσφατη ιστορία μας, αλλά και από έναν κινηματογράφο που γινόταν με ελάχιστα μέσα και με πολλή αλήθεια. Η ταινία, όπως θύμισε συγκινημένος ο σκηνοθέτης στο κοινό του masterclass της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, γυρίστηκε το 1976 σε συνεργασία με την Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης, με σκοπό τη δημοσιοποίηση των προβλημάτων των ελλήνων μεταναστών. Από εκεί και πέρα λειτούργησε το αισθητικό φίλτρο του σκηνοθέτη, ο οποίος μας έδωσε μια ταινία άρτια για την εποχή της, η οποία πήρε το δεύτερο βραβείο ταινίας μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνη τη χρονιά.
Είναι να απορεί κανείς με αυτό, αν υπολογίσει τις συνθήκες υπό τις οποίες γυρίστηκε: "Το συνεργείο ήμασταν τρία άτομα. Μας τάιζαν εκ περιτροπής οι έλληνες εστιάτορες της Χαϊδελβέργης. Ένας φοιτητικός σύλλογος μας παραχώρησε έναν στοιχειώδη εξοπλισμό, το δε μαγνητόφωνο ήταν προπολεμικό, του 1938! Για το τράβελιγκ (η κίνηση της κάμερας) χρησιμοποιήσαμε μια... αναπηρική καρέκλα. Όσο για το φιλμ, στο οποίο γυρίστηκε η ταινία, ήταν ό,τι είχε περισσέψει από τη σχολή που σπούδαζα στο Λονδίνο. Στην ουσία είναι μια κουρελού, που αποτελείται από πολλά, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους είδη φιλμ. Τότε όλοι οι συντελεστές κάναμε τα πάντα, εξειδίκευση δεν υπήρχε. Ήμασταν πολύ κοντά σε αυτό που σήμερα λέμε film maker. Ήταν μια εντελώς περιπετειώδης εποχή".
ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ
"Προβλήματα όμως είχαμε και με τους χώρους γυρισμάτων", συνέχισε ο Λευτέρης Ξανθόπουλος. "Θυμάμαι ότι ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, ο μετέπειτα υπουργός Χρίστος Βερελής, υπέκλεψε το κλειδί του πανεπιστημίου, για να μπορέσουμε να μπούμε κρυφά και να κάνουμε τη λήψη που θέλαμε. Γενικώς δεν παίρναμε άδειες, γιατί δεν μας έδιναν. Χτυπούσαμε και φεύγαμε. Με τόλμη και τσαμπουκά! Σας συμβουλεύω και τώρα να κάνετε το ίδιο".
Οι περιπέτειες αυτού του ντοκιμαντέρ δεν σταμάτησαν στα γυρίσματα. Καταρχάς το αρνητικό χάθηκε κάπου στη Γερμανία. Παρά την επιτυχία της ταινίας στο φεστιβάλ, το υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως την έκρινε ακατάλληλη για ανηλίκους! Παρ' όλα αυτά, δύο χρόνια μετά την ολοκλήρωσή της έγινε στη Γερμανία μία δημόσια προβολή της, χάρη στην οποία λύθηκαν πολλά από τα προβλήματα, όπως η έλλειψη σε δασκάλους.
του Βασίλη Πάγκαλου Νοε 23, 2007
Η προβολή του ντοκιμαντέρ "Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης", που είναι η πρώτη ταινία μικρού μήκους του Λευτέρη Ξανθόπουλου και συγχρόνως μία από τις πρώτες ταινίες για τους έλληνες μετανάστες στην Ευρώπη, μας έδωσε χθες την αφορμή να μάθουμε πράγματα από την πρόσφατη ιστορία μας, αλλά και από έναν κινηματογράφο που γινόταν με ελάχιστα μέσα και με πολλή αλήθεια. Η ταινία, όπως θύμισε συγκινημένος ο σκηνοθέτης στο κοινό του masterclass της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, γυρίστηκε το 1976 σε συνεργασία με την Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης, με σκοπό τη δημοσιοποίηση των προβλημάτων των ελλήνων μεταναστών. Από εκεί και πέρα λειτούργησε το αισθητικό φίλτρο του σκηνοθέτη, ο οποίος μας έδωσε μια ταινία άρτια για την εποχή της, η οποία πήρε το δεύτερο βραβείο ταινίας μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνη τη χρονιά.
Είναι να απορεί κανείς με αυτό, αν υπολογίσει τις συνθήκες υπό τις οποίες γυρίστηκε: "Το συνεργείο ήμασταν τρία άτομα. Μας τάιζαν εκ περιτροπής οι έλληνες εστιάτορες της Χαϊδελβέργης. Ένας φοιτητικός σύλλογος μας παραχώρησε έναν στοιχειώδη εξοπλισμό, το δε μαγνητόφωνο ήταν προπολεμικό, του 1938! Για το τράβελιγκ (η κίνηση της κάμερας) χρησιμοποιήσαμε μια... αναπηρική καρέκλα. Όσο για το φιλμ, στο οποίο γυρίστηκε η ταινία, ήταν ό,τι είχε περισσέψει από τη σχολή που σπούδαζα στο Λονδίνο. Στην ουσία είναι μια κουρελού, που αποτελείται από πολλά, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους είδη φιλμ. Τότε όλοι οι συντελεστές κάναμε τα πάντα, εξειδίκευση δεν υπήρχε. Ήμασταν πολύ κοντά σε αυτό που σήμερα λέμε film maker. Ήταν μια εντελώς περιπετειώδης εποχή".
ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ
"Προβλήματα όμως είχαμε και με τους χώρους γυρισμάτων", συνέχισε ο Λευτέρης Ξανθόπουλος. "Θυμάμαι ότι ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, ο μετέπειτα υπουργός Χρίστος Βερελής, υπέκλεψε το κλειδί του πανεπιστημίου, για να μπορέσουμε να μπούμε κρυφά και να κάνουμε τη λήψη που θέλαμε. Γενικώς δεν παίρναμε άδειες, γιατί δεν μας έδιναν. Χτυπούσαμε και φεύγαμε. Με τόλμη και τσαμπουκά! Σας συμβουλεύω και τώρα να κάνετε το ίδιο".
Οι περιπέτειες αυτού του ντοκιμαντέρ δεν σταμάτησαν στα γυρίσματα. Καταρχάς το αρνητικό χάθηκε κάπου στη Γερμανία. Παρά την επιτυχία της ταινίας στο φεστιβάλ, το υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως την έκρινε ακατάλληλη για ανηλίκους! Παρ' όλα αυτά, δύο χρόνια μετά την ολοκλήρωσή της έγινε στη Γερμανία μία δημόσια προβολή της, χάρη στην οποία λύθηκαν πολλά από τα προβλήματα, όπως η έλλειψη σε δασκάλους.
του Βασίλη Πάγκαλου Νοε 23, 2007
Προβολές στο ΤΡΙΑΝΟΝ
Τo Εθνικό Θέατρο συναντά το Κέντρο Κινηματογράφου στο ΤΡΙΑΝΟΝ Filmcenter Image
Με την προβολή δύο κλασικών ντοκιμαντέρ του Λευτέρη Ξανθόπουλου Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης και Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα την Δευτέρα 23 Μαρτίου συνεχίζονται οι προβολές (με ελεύθερη είσοδο για το κοινό) που συνδιοργανώνουν το Εθνικό Θέατρο και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου στο ΤΡΙΑΝΟΝ FILMCENTER. Η προβολή των ντοκιμαντέρ γίνεται με αφορμή την θεατρική παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Ο χορός της μοναχικής καρδιάς» του Ακύλλα Καραζήση, που παρουσιάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας.
Μετά την προβολή της ταινίας ο ποιητής και σκηνοθέτης Λευτέρης Ξανθόπουλος, ο Ακύλλας Καραζήσης και οι ηθοποιοί της παράστασης θα συνομιλήσουν με το κοινό.
Λίγα λόγια για τις ταινίες
Η Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης και Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα αποτελούν σημαντικά κινηματογραφικά ντοκουμέντά για τη ζωή των Ελλήνων μεταναστών στην Γερμανία.
Η Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης γυρίστηκε το 1976, με τη συνεργασία της Ελληνικής Κοινότητας της Χαϊδελβέργης, και δύο χρόνια αργότερα, το 1978, ο Λευτέρης Ξανθόπουλος γυρίζει τον Γιώργο απο τα Σωτηριάνικα που είναι η προσωπική ιστορία ενός νεαρού Έλληνα που εγκατέλειψε στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 το χωριό του, τα Σωτηριάνικα της Μάνης, και βρέθηκε στην Χαϊδελβέργη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Χρόνια αργότερα, επιτυχημένος ιδιοκτήτης εστιατορίου, μιλά για τα πρώτα χρόνια της μετανάστευσης, τις δυσκολίες προσαρμογής σε μια ξένη χώρα και για το τίμημα της «επιτυχίας». H ταινία επιχειρεί να προσδιορίσει και να καταγράψει τις διαφορετικές απόψεις που συνιστούν και συντηρούν το μύθο της ελληνικότητας.
Λίγα λόγια για την παράσταση
Ο χορός της μοναχικής καρδιάς του Ακύλλα Καραζήση που παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη, είναι μια διαφορετική, λυρική αλλά και συγχρόνως ανατρεπτική προσέγγιση στο θέμα του ξένου, της ζωής μακριά από την πατρίδα και της αναζήτησης ταυτότητας σε ένα διαφορετικό τόπο. Ο Ακύλλας Καραζήσης, γράφει, σκηνοθετεί και παίζει σε μια παράσταση όπου η μουσική συνδέεται οργανικά με την εξέλιξη της δράσης. Μαζί του εμφανίζονται οι: Ευθύμης Θέου, Γιώργος Κοζομπόλης, Θεανώ Μεταξά, Άλκηστις Πουλοπούλου, Ζωή Σίλατ, Μαρία Σκουλά, Γιώργος
Τζαβάρας και η Λόλα Τότσιου.
Η προβολή θα ξεκινήσει στις 8 το βράδυ.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΝΕΑ
© 2000 - 2009 ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
Με την προβολή δύο κλασικών ντοκιμαντέρ του Λευτέρη Ξανθόπουλου Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης και Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα την Δευτέρα 23 Μαρτίου συνεχίζονται οι προβολές (με ελεύθερη είσοδο για το κοινό) που συνδιοργανώνουν το Εθνικό Θέατρο και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου στο ΤΡΙΑΝΟΝ FILMCENTER. Η προβολή των ντοκιμαντέρ γίνεται με αφορμή την θεατρική παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Ο χορός της μοναχικής καρδιάς» του Ακύλλα Καραζήση, που παρουσιάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας.
Μετά την προβολή της ταινίας ο ποιητής και σκηνοθέτης Λευτέρης Ξανθόπουλος, ο Ακύλλας Καραζήσης και οι ηθοποιοί της παράστασης θα συνομιλήσουν με το κοινό.
Λίγα λόγια για τις ταινίες
Η Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης και Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα αποτελούν σημαντικά κινηματογραφικά ντοκουμέντά για τη ζωή των Ελλήνων μεταναστών στην Γερμανία.
Η Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης γυρίστηκε το 1976, με τη συνεργασία της Ελληνικής Κοινότητας της Χαϊδελβέργης, και δύο χρόνια αργότερα, το 1978, ο Λευτέρης Ξανθόπουλος γυρίζει τον Γιώργο απο τα Σωτηριάνικα που είναι η προσωπική ιστορία ενός νεαρού Έλληνα που εγκατέλειψε στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 το χωριό του, τα Σωτηριάνικα της Μάνης, και βρέθηκε στην Χαϊδελβέργη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Χρόνια αργότερα, επιτυχημένος ιδιοκτήτης εστιατορίου, μιλά για τα πρώτα χρόνια της μετανάστευσης, τις δυσκολίες προσαρμογής σε μια ξένη χώρα και για το τίμημα της «επιτυχίας». H ταινία επιχειρεί να προσδιορίσει και να καταγράψει τις διαφορετικές απόψεις που συνιστούν και συντηρούν το μύθο της ελληνικότητας.
Λίγα λόγια για την παράσταση
Ο χορός της μοναχικής καρδιάς του Ακύλλα Καραζήση που παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη, είναι μια διαφορετική, λυρική αλλά και συγχρόνως ανατρεπτική προσέγγιση στο θέμα του ξένου, της ζωής μακριά από την πατρίδα και της αναζήτησης ταυτότητας σε ένα διαφορετικό τόπο. Ο Ακύλλας Καραζήσης, γράφει, σκηνοθετεί και παίζει σε μια παράσταση όπου η μουσική συνδέεται οργανικά με την εξέλιξη της δράσης. Μαζί του εμφανίζονται οι: Ευθύμης Θέου, Γιώργος Κοζομπόλης, Θεανώ Μεταξά, Άλκηστις Πουλοπούλου, Ζωή Σίλατ, Μαρία Σκουλά, Γιώργος
Τζαβάρας και η Λόλα Τότσιου.
Η προβολή θα ξεκινήσει στις 8 το βράδυ.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΝΕΑ
© 2000 - 2009 ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
Ο πλανευτής του Γράμμου
Συντελεστές
Σενάριο - Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Ευθυμίου
Φωτογραφία: Δημήτρης Κορδελάς
Μοντάζ: Γιάννης Κολόζης
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Μιξάζ: Βαγγέλης Φάμπας
Μετάφραση κειμένων: Ελένη Μάμαλη
Φωτογράφος γυρισμάτων: Γιώργος Πρίνος
Παραγωγός: Βαγγέλης Ευθυμίου
περισσότερες πληροφορίες εδώ
"Προβολή ντοκιμαντέρ"
Event: Ο ΠΛΑΝΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΟΥ
What: Preview
Host: Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Start Time: Friday, March 13 at 1:00am
End Time: Sunday, March 22 at 12:00pm
Where: Προβολές:Αίθουσα Τζον Κασσαβέτης (16/3, ώρα: 17.30) - Αίθουσα ΙΕΚ Ακμή (18/3, ώρα: 18.00) (METRO victoria)
Βασιλική Δήμου
Τρίτη 10/03 ΜΑΓΚΑΖΕ, ώρα 19,00 - Αίολου 33, τηλ. 2103243740
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΗΜΟΥ «Είναι όμορφα εδώ στην Κυψέλη»
Η Αθήνα της πυκνοκατοικημένης συνοικίας [Είναι όμορφα εδώ στην Κυψέλη. Η Χριστίνα. Την συναντάω παντού. Ανεβαίνει και κατεβαίνει την Καυκάσου, χειμώνα- καλοκαίρι με τα μαλλιά βρεγμένα. Μπαίνει μέσα σε όλα τα ψιλικατζίδικα και διαβάζει τις εφημερίδες... ]
Η Βασιλική του Δήμου του Νικόλα και της Μαρίας ανήκει στη γενιά του Πολυτεχνείου. Όχι σ’ αυτήν που συμμετείχε στα γεγονότα, - δεν διατηρεί πολιτικό γραφείο, και μπορεί να το αποδείξει. Στην άλλη. Αυτή που απλά γεννήθηκε το ‘73. Κι όπως λέει ο φίλος της ο Σάμπαλης, «εμείς του ’73, κάτι έχουμε ρε παιδί μου».
Η Βασιλική δεν έχει κάτι, έχει πολλά. Έχει ένα απλήρωτο δάνειο, δέκα μαθήματα που χρωστάει στο Πανεπιστήμιο εδώ και χρόνια, έχει υψοφοβία, αγοραφοβία, τριχοτυλλομανία, ήπια δυσλεξία και στραβισμό της Μόνα Λίζα, που όμως ο οφθαλμίατρός της την έχει διαβεβαιώσει ότι κάνει τις γυναίκες πιο γοητευτικές. Τα πιστεύει κάτι τέτοια, γιατί έχει τα μυαλά πάνω από το κεφάλι της.
Έχει αδυναμία στις γάτες, στις μπίρες, στους Άγγλους (φονιάδες των λαών), και στον δεξί αστράγαλο, από τότε που έφαγε μια χύμα στα γραφικά πεζοδρόμια των Εξαρχείων. Έχει μανία με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια (του σατανά), την Άγκαθα Κρίστι και τον Φίλιπ Κέι Ντικ.
Έχει επίσης την τάση να απολογείται και την εντύπωση ότι, όταν μιλάει στο τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό της, κάποιος λείπει. Ε, μάλλον τα ’χει χαμένα.
Έχει κι άλλα και σε πολύ καλές τιμές.
Αλλά δυστυχώς στην Κυψέλη δεν έχει πάρκινγκ. Θα ταλαιπωρηθείτε.
Καλύτερα να παρκάρετε εδώ: apologiaprosuavita.blogspot.com και να έρθετε με τα πόδια.
Έξι bloggers με συγγραφικό ταλέντο ανακάλυψαν οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ/ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ μέσα από το internet. Και τους ανέθεσαν να γράψουν ο καθένας μια ιστορία για την Αθήνα. Τις έξι αυτές διασκεδαστικές ιστορίες εξέδωσαν σε ισάριθμα βιβλία εικονογραφημένα από τον ζωγράφο ΜΠΑΜΠΗ ΠΥΛΑΡΙΝΟ.
Το εγχείρημα στηρίχτηκε από την Amstel Pulse κι έτσι τα βιβλία δεν πωλούνται αλλά χαρίζονται!
Η Εταιρεία Πολιτισμού Action Direct ανέλαβε τη διοργάνωση έξι παρουσιάσεων των πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων και των βιβλίων τους σε έξι cafe –στέκια της νεολαίας.
Εκεί οι συγγραφείς και οι συντελεστές που υλοποίησαν την πρωτοποριακή, όσο και ουσιαστική αυτή ιδέα, σας περιμένουν για να σας προσφέρουν τα βιβλία μαζί με ένα ποτήρι μπίρα Amstel Pulse.
Για περισσότερα:
www.citystories.gr/
www.facebook.com/group.php?gid=65635682781
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΗΜΟΥ «Είναι όμορφα εδώ στην Κυψέλη»
Η Αθήνα της πυκνοκατοικημένης συνοικίας [Είναι όμορφα εδώ στην Κυψέλη. Η Χριστίνα. Την συναντάω παντού. Ανεβαίνει και κατεβαίνει την Καυκάσου, χειμώνα- καλοκαίρι με τα μαλλιά βρεγμένα. Μπαίνει μέσα σε όλα τα ψιλικατζίδικα και διαβάζει τις εφημερίδες... ]
Η Βασιλική του Δήμου του Νικόλα και της Μαρίας ανήκει στη γενιά του Πολυτεχνείου. Όχι σ’ αυτήν που συμμετείχε στα γεγονότα, - δεν διατηρεί πολιτικό γραφείο, και μπορεί να το αποδείξει. Στην άλλη. Αυτή που απλά γεννήθηκε το ‘73. Κι όπως λέει ο φίλος της ο Σάμπαλης, «εμείς του ’73, κάτι έχουμε ρε παιδί μου».
Η Βασιλική δεν έχει κάτι, έχει πολλά. Έχει ένα απλήρωτο δάνειο, δέκα μαθήματα που χρωστάει στο Πανεπιστήμιο εδώ και χρόνια, έχει υψοφοβία, αγοραφοβία, τριχοτυλλομανία, ήπια δυσλεξία και στραβισμό της Μόνα Λίζα, που όμως ο οφθαλμίατρός της την έχει διαβεβαιώσει ότι κάνει τις γυναίκες πιο γοητευτικές. Τα πιστεύει κάτι τέτοια, γιατί έχει τα μυαλά πάνω από το κεφάλι της.
Έχει αδυναμία στις γάτες, στις μπίρες, στους Άγγλους (φονιάδες των λαών), και στον δεξί αστράγαλο, από τότε που έφαγε μια χύμα στα γραφικά πεζοδρόμια των Εξαρχείων. Έχει μανία με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια (του σατανά), την Άγκαθα Κρίστι και τον Φίλιπ Κέι Ντικ.
Έχει επίσης την τάση να απολογείται και την εντύπωση ότι, όταν μιλάει στο τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό της, κάποιος λείπει. Ε, μάλλον τα ’χει χαμένα.
Έχει κι άλλα και σε πολύ καλές τιμές.
Αλλά δυστυχώς στην Κυψέλη δεν έχει πάρκινγκ. Θα ταλαιπωρηθείτε.
Καλύτερα να παρκάρετε εδώ: apologiaprosuavita.blogspot.com και να έρθετε με τα πόδια.
Έξι bloggers με συγγραφικό ταλέντο ανακάλυψαν οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ/ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ μέσα από το internet. Και τους ανέθεσαν να γράψουν ο καθένας μια ιστορία για την Αθήνα. Τις έξι αυτές διασκεδαστικές ιστορίες εξέδωσαν σε ισάριθμα βιβλία εικονογραφημένα από τον ζωγράφο ΜΠΑΜΠΗ ΠΥΛΑΡΙΝΟ.
Το εγχείρημα στηρίχτηκε από την Amstel Pulse κι έτσι τα βιβλία δεν πωλούνται αλλά χαρίζονται!
Η Εταιρεία Πολιτισμού Action Direct ανέλαβε τη διοργάνωση έξι παρουσιάσεων των πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων και των βιβλίων τους σε έξι cafe –στέκια της νεολαίας.
Εκεί οι συγγραφείς και οι συντελεστές που υλοποίησαν την πρωτοποριακή, όσο και ουσιαστική αυτή ιδέα, σας περιμένουν για να σας προσφέρουν τα βιβλία μαζί με ένα ποτήρι μπίρα Amstel Pulse.
Για περισσότερα:
www.citystories.gr/
www.facebook.com/group.php?gid=65635682781
Φιλμογραφία Λ.Ξανθόπουλου
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΧΑΪΔΕΛΒΕΡΓΗΣ
1976, 16 mm, COL καί BW, 30 min.
Παραγωγή: "Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης.
Δεύτερο Βραβείο ταινίας μικρού μήκους Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1976.
Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ),1976.
Συμμετοχή στο Φεστιβάλ Λειψίας Αν. Γερμανίας, 1977.
Βραβείο Γερμανικής Τηλεόρασης (ZDF),1978.
μπορείτε να δείτε την ταινία εδώ
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΤΗΡΙΑΝΙΚΑ
1978, 16 mm καί Super-8, Col, 47 min.
Παραγωγή: Γιώργος Κοζομπόλης.
Βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1978.
Πρώτο βραβείο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας 1978.
Συμμετοχή στο Φεστιβάλ Μάνχάϊμ Ο.Δ. Γερμανίας, 1979.
ΣΤΑ ΤΟΥΡΚΟΒΟΥΝΙΑ (1982)
Σκηνοθεσία: Λευτέρης Ξανθόπουλος
Περίληψη: Στα Τουρκοβούνια, στις αρχές της δεκαετίας του ’50 εμφανίστηκαν τα πρώτα αυθαίρετα κτίσματα. Με τον καιρό οι λόφοι εποικήθηκαν από οικογένειες των εσωτερικών μεταναστών και η περιοχή μετονομάστηκε το 1964 από τους ίδιους τους οικιστές «Συνοικισμός Γεωργίου Παπανδρέου»
1982, 16 mm, COL, 25 min.
Παραγωγή: Γιώργος Έμιρζάς ΕΠΕ - Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.
Βραβείο καλύτερου Ντοκιμαντέρ Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1982.
Βραβείο ποιότητας διαγωνισμού ταινιών μικρού μήκους χωρών-μελών ΕΟΚ, Ρώμη 1983.
Συμμετοχή στα Φεστιβάλ:
Δράμας 1982.
Βαλκανικού Κινηματογράφο Σόφια 1982,
Λειψίας Αν. Γερμανίας 1983,
Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου BFI Λονδίνο 1984,
Mostra Cinematografica Πίζα 1984, Cinema du Reel Παρίσι 1988 κ.ά.
ΔΥΟ-ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΛΑ
1982, 16 mm, COL, 19 min. Παραγωγή: Υπουργείο Γεωργίας για την εκπομπή της ΕΡΤ Ελλάδα δεν είναι μόνο ή Αθήνα.
ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ ΑΘΗΝΑ ΠΡΩΤΗ ΘΕΣΗ (Ο ΦΟΡΤΗΓΑΤΖΗΣ)
1982, 16 mm, Col, 12 min. Παραγωγή: Υπουργείο Γεωργίας για την εκπομπή της ΕΡΤ Ελλάδα δεν είναι μόνο ή Αθήνα.
ΝΙΚΗΣΙΑΝΗ, ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΕ ΤΙΣ 18 ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ
1982, 16 mm, COL, 25 min. Παραγωγή: ΕΡΤ για την εκπομπή του Χρήστου Χριστοδούλου Ή ΕΡΤ στη Βόρεια Ελλάδα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΓΙΟΣ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΗ
Πρώτο μέρος, 1982, 16 mm, Col, 25 min. Παραγωγή: ΕΡΤ για την εκπομπή του Χρήστου Χριστοδούλου Ή ΕΡΤ στή Βόρεια Ελλάδα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΓΙΟΣ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΗ
Δεύτερο μέρος, 1982, 16 mm, COL, 25 min. Παραγωγή: ΕΡΤ για την εκπομπή του Χρήστου Χριστοδούλου Ή ΕΡΤ στη Βόρεια Ελλάδα.
ΨΗΦΟΣ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ
1982, 16 mm, Col, 30 min.
Παραγωγή: Γιώργος Έμιρζάς για την εκπομπή της Νάσιας Μιχαλοπούλου Ανοιχτά Θέματα, της ΥΕΝΕΔ.
ΚΛΟΠΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ
1982, 16 mm, Col, 30 min.
Παραγωγή: Γιώργος Έμιρζάς για την εκπομπή της Νάσιας Μιχαλοπούλου Ανοιχτά Θέματα, της ΥΕΝΕΔ.
ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ
1983, 16 mm, Col, 45 min.
Παραγωγή: Υπουργείο Πολιτισμού.
Έκτος συναγωνισμού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1983.
Κινηματογραφική Συνάντηση Φιλίας,
Λευκωσία 1984 Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους,
Ούψάλα Σουηδίας 1984.
Φεστιβάλ Νόβι-Σάντ Γιουγκοσλαβίας, 1993.
ΜΟΥΣΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΑΝΩΛΗ ΜΗΤΣΙΑ
1983, 16 mm, Col, 55 min. Παραγωγή: Γιώργος Έμιρζάς για την
εκπομπή Μουσικά Αφιερώματα της ΕΡΤ-1.
ΛΑΪΚΗ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ
1984, 16 mm, Col, 30 min.
Παραγωγή: Διεύθυνση Λαϊκής
Επιμόρφωσης Υπουργείου Παιδείας καί ΕΡΤ για την εκπομπή της ΕΡΤ-1 Το Ελληνικό Ντοκιμαντέρ.
Ο ΓΑΜΟΣ
1984, 16 mm, Col, 50 min. Παραγωγή: ΕΡΤ για την εκπομπή της ΕΡΤ-1 Ή ελληνική τηλεταινία.
ΚΑΛΗ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΣΥΝΤΡΟΦΕ BELOIANNISZ 1986, 35 mm, Col, κινηματογραφική version 90 min. καί
τηλεοπτική version (ενιαίο έργο) έπεισ. 3X45 min. Παραγωγή: Λευτέρης Ξανθόπουλος - Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου καί ΕΤ-1.
Ειδική τιμητική διάκριση στο Φεστιβάλ Λοκάρνο 1986. Βραβεία, πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη καί μουσικής (Ελένη Καραΐνδρου), στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1986. Συμμετοχή στα διεθνή κινηματογραφικά Φεστιβάλ καί εκδηλώσεις: Viennale 1987, Strassbourg 1987, Goeteborg1987, Hamburg 1987, Huesca1987, Sopot 1987, Haifa 1987, Montreal 1987, Portland1988, Iceland1988, Venissieux 1988 κ.ά.
ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΚΑΙ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Γ. ΚΙΟΥΡΤΣΑΚΗΣ
1987, 16 mm, COL, 52 min. Παραγωγή: Σινετίκ για την εκπομπή
της ΕΤ-1 Παρασκήνιο.
ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ
1988, 16 mm, Col, 52 min. Παραγωγή: Σινετίκ για την εκπομπή
της ΕΤ-1 Παρασκήνιο.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΜΠΗ - ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ
1988, 16 mm, Col, 52 min. Παραγωγή: Σινετίκ για την εκπομπή
της ΕΤ-1 Παρασκήνιο.
Ο ΓΛΥΠΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΛΣΑΜΗΣ
1989, 16 mm, Col, 25 min. Παραγωγή: ΕΡΤ για την εκπομπή της
Βάσως Κανελλοπούλου (ΕΤ-1), Περισκόπιο.
ΤΑΣΟΣ ΡΟΥΣΣΟΣ (6.03 min.), ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΟΞΙΑΔΗΣ (7.23 min), ΡΕΑ ΓΑΛΑΝΑΚΗ (7.30 min.), ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
(5.11 min.), καί NELLY'S (6.03 min.), 1989, Eumatic, Col. Πέντε μικρά πορτρέτα δημιουργών. Παραγωγή: Orama (Λούκια Ρικάκη) για την εκπομπή της ΕΤ-1 Χρώματα.
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑ - ΑΙΜ. ΚΑΛΙΑΚΑΤΣΟΣ
1989, 16 mm, Col, 17 min. Παραγωγή: ΕΡΤ για την εκπομπή του Σπύρου Κατσίμη (ΕΤ-1), Τέχνη καί Πολιτισμός.
Ο ΔΡΑΠΕΤΗΣ
1991, 35 mm, Col,
κινηματογραφική version 110 min. καί τηλεοπτική version (ενιαίο έργο) έπεισ. 5X45 min.
Παραγωγή Λευτέρης Ξανθόπουλος - Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου καί ΕΤ-1.
Βραβεία: φωτογραφίας (Ανδρέας Σινάνος), μουσικής (Νίκος Κυπουργός) καί β' ανδρικού ρόλου (Γιώργος Νινιός) στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1991. Κρατικό βραβείο ποιότητας Υπουργείου Πολιτισμού. Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών 1991 στην παράλληλη εκδήλωση La Quinzaine Des Realisateurs (Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών), με τον τίτλο Le montreur d' ombres (Master of the shadows), καθώς και: Μόναχο 1991, Μόντρεαλ 1991, Κεμπέκ 1991, Τόκιο 1991, Taipei Golden Horse Ταϊβάν 1991, Μονπελιέ 1991, Διεθνές Βρυξελλών 1992, Μεσογειακού Κινηματογράφου Βρυξελλών 1992, Istanbul 1992, Ρίβερταουν ΗΠΑ 1992, Μπάστια, Κορσική 1992, Νόβι Σάντ 1993 κ.ά.
LA CULTURE POPULAIRE DANS LE CINEMA
(Ο Λαϊκός Πολιτισμός στον Ελληνικό Κινηματογράφο)
1991, Beta, Col και BW, 52 min., γαλλική και ελληνική Παραγωγή Cameras Continentales, Paris για το γαλλικό κανάλι LA SEPT / ARTE.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΕΛΟΣ ΛΑΓΟΣ - ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
1992, 16 mm, Col, 30 min.
Παραγωγή: Αλέξανδρος-Φίλμ για την εκπομπή της ΕΤ-1 Τα λόγια της πόλης.
ΧΩΡΙΣ ΑΛΛΟΘΙ
1993, Beta, Col, 52 min.
Παραγωγή Frenzy-Films για την εκπομπή του ΑΝΤ-1 Ανατομία ενός εγκλήματος.
Ο ΓΑΛΑΖΙΟΣ ΦΑΚΕΛΟΣ
1994, Beta, Col, 52 min.
Παραγωγή: Frenzy-Films για την εκπομπή του ΑΝΤ-1 Ανατομία ενός εγκλήματος.
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑ
1998, Beta
Παραγωγή: Σινετίκ για την εκπομπή της ΕΤ -1 Παρασκήνιο.
ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΣΥΝΩΜΟΤΗΣ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ
1998,
Παραγωγή: Σινετίκ για την εκπομπή της ΕΤ -1 Παρασκήνιο.
ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΠΟΥΛΙΩΝ - ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
2004, Beta, 52΄.
Παραγωγή: Σινετίκ για την εκπομπή της ΕΤ-1 Παρασκήνιο.
ΜΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ - ΚΩΣΤΑΣ ΚΕΝΤΕΡΗΣ
2004, Beta 11΄.
Παραγωγή: ΕΡΤ καί ΕΒΠ για την σειρά Ολυμπιακές Ιστορίες της ΕΤ-1 καί ΕΒΙΙ
Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ Τ΄ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ - ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
2005, Beta, 52΄.
Παραγωγή: Σινετίκ για την εκπομπή της ΕΤ-1 Παρασκήνιο.
ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ - ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΠΡΑΛΟΣ
2006, Beta, 52΄.
Παραγωγή: Σινετίκ για την εκπομπή της ΕΤ-1 Παρασκήνιο.
ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗ
2006, Beta, 52΄.
Παραγωγή: Σινετίκ για την εκπομπή της ΕΤ -1 Παρασκήνιο.
1976, 16 mm, COL καί BW, 30 min.
Παραγωγή: "Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης.
Δεύτερο Βραβείο ταινίας μικρού μήκους Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1976.
Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ),1976.
Συμμετοχή στο Φεστιβάλ Λειψίας Αν. Γερμανίας, 1977.
Βραβείο Γερμανικής Τηλεόρασης (ZDF),1978.
μπορείτε να δείτε την ταινία εδώ
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΤΗΡΙΑΝΙΚΑ
1978, 16 mm καί Super-8, Col, 47 min.
Παραγωγή: Γιώργος Κοζομπόλης.
Βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1978.
Πρώτο βραβείο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας 1978.
Συμμετοχή στο Φεστιβάλ Μάνχάϊμ Ο.Δ. Γερμανίας, 1979.
ΣΤΑ ΤΟΥΡΚΟΒΟΥΝΙΑ (1982)
Σκηνοθεσία: Λευτέρης Ξανθόπουλος
Περίληψη: Στα Τουρκοβούνια, στις αρχές της δεκαετίας του ’50 εμφανίστηκαν τα πρώτα αυθαίρετα κτίσματα. Με τον καιρό οι λόφοι εποικήθηκαν από οικογένειες των εσωτερικών μεταναστών και η περιοχή μετονομάστηκε το 1964 από τους ίδιους τους οικιστές «Συνοικισμός Γεωργίου Παπανδρέου»
1982, 16 mm, COL, 25 min.
Παραγωγή: Γιώργος Έμιρζάς ΕΠΕ - Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.
Βραβείο καλύτερου Ντοκιμαντέρ Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1982.
Βραβείο ποιότητας διαγωνισμού ταινιών μικρού μήκους χωρών-μελών ΕΟΚ, Ρώμη 1983.
Συμμετοχή στα Φεστιβάλ:
Δράμας 1982.
Βαλκανικού Κινηματογράφο Σόφια 1982,
Λειψίας Αν. Γερμανίας 1983,
Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου BFI Λονδίνο 1984,
Mostra Cinematografica Πίζα 1984, Cinema du Reel Παρίσι 1988 κ.ά.
ΔΥΟ-ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΛΑ
1982, 16 mm, COL, 19 min. Παραγωγή: Υπουργείο Γεωργίας για την εκπομπή της ΕΡΤ Ελλάδα δεν είναι μόνο ή Αθήνα.
ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ ΑΘΗΝΑ ΠΡΩΤΗ ΘΕΣΗ (Ο ΦΟΡΤΗΓΑΤΖΗΣ)
1982, 16 mm, Col, 12 min. Παραγωγή: Υπουργείο Γεωργίας για την εκπομπή της ΕΡΤ Ελλάδα δεν είναι μόνο ή Αθήνα.
ΝΙΚΗΣΙΑΝΗ, ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΕ ΤΙΣ 18 ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ
1982, 16 mm, COL, 25 min. Παραγωγή: ΕΡΤ για την εκπομπή του Χρήστου Χριστοδούλου Ή ΕΡΤ στη Βόρεια Ελλάδα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΓΙΟΣ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΗ
Πρώτο μέρος, 1982, 16 mm, Col, 25 min. Παραγωγή: ΕΡΤ για την εκπομπή του Χρήστου Χριστοδούλου Ή ΕΡΤ στή Βόρεια Ελλάδα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΓΙΟΣ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΗ
Δεύτερο μέρος, 1982, 16 mm, COL, 25 min. Παραγωγή: ΕΡΤ για την εκπομπή του Χρήστου Χριστοδούλου Ή ΕΡΤ στη Βόρεια Ελλάδα.
ΨΗΦΟΣ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ
1982, 16 mm, Col, 30 min.
Παραγωγή: Γιώργος Έμιρζάς για την εκπομπή της Νάσιας Μιχαλοπούλου Ανοιχτά Θέματα, της ΥΕΝΕΔ.
ΚΛΟΠΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ
1982, 16 mm, Col, 30 min.
Παραγωγή: Γιώργος Έμιρζάς για την εκπομπή της Νάσιας Μιχαλοπούλου Ανοιχτά Θέματα, της ΥΕΝΕΔ.
ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ
1983, 16 mm, Col, 45 min.
Παραγωγή: Υπουργείο Πολιτισμού.
Έκτος συναγωνισμού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1983.
Κινηματογραφική Συνάντηση Φιλίας,
Λευκωσία 1984 Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους,
Ούψάλα Σουηδίας 1984.
Φεστιβάλ Νόβι-Σάντ Γιουγκοσλαβίας, 1993.
ΜΟΥΣΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΑΝΩΛΗ ΜΗΤΣΙΑ
1983, 16 mm, Col, 55 min. Παραγωγή: Γιώργος Έμιρζάς για την
εκπομπή Μουσικά Αφιερώματα της ΕΡΤ-1.
ΛΑΪΚΗ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ
1984, 16 mm, Col, 30 min.
Παραγωγή: Διεύθυνση Λαϊκής
Επιμόρφωσης Υπουργείου Παιδείας καί ΕΡΤ για την εκπομπή της ΕΡΤ-1 Το Ελληνικό Ντοκιμαντέρ.
Ο ΓΑΜΟΣ
1984, 16 mm, Col, 50 min. Παραγωγή: ΕΡΤ για την εκπομπή της ΕΡΤ-1 Ή ελληνική τηλεταινία.
ΚΑΛΗ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΣΥΝΤΡΟΦΕ BELOIANNISZ 1986, 35 mm, Col, κινηματογραφική version 90 min. καί
τηλεοπτική version (ενιαίο έργο) έπεισ. 3X45 min. Παραγωγή: Λευτέρης Ξανθόπουλος - Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου καί ΕΤ-1.
Ειδική τιμητική διάκριση στο Φεστιβάλ Λοκάρνο 1986. Βραβεία, πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη καί μουσικής (Ελένη Καραΐνδρου), στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1986. Συμμετοχή στα διεθνή κινηματογραφικά Φεστιβάλ καί εκδηλώσεις: Viennale 1987, Strassbourg 1987, Goeteborg1987, Hamburg 1987, Huesca1987, Sopot 1987, Haifa 1987, Montreal 1987, Portland1988, Iceland1988, Venissieux 1988 κ.ά.
ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΚΑΙ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Γ. ΚΙΟΥΡΤΣΑΚΗΣ
1987, 16 mm, COL, 52 min. Παραγωγή: Σινετίκ για την εκπομπή
της ΕΤ-1 Παρασκήνιο.
ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ
1988, 16 mm, Col, 52 min. Παραγωγή: Σινετίκ για την εκπομπή
της ΕΤ-1 Παρασκήνιο.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΜΠΗ - ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ
1988, 16 mm, Col, 52 min. Παραγωγή: Σινετίκ για την εκπομπή
της ΕΤ-1 Παρασκήνιο.
Ο ΓΛΥΠΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΛΣΑΜΗΣ
1989, 16 mm, Col, 25 min. Παραγωγή: ΕΡΤ για την εκπομπή της
Βάσως Κανελλοπούλου (ΕΤ-1), Περισκόπιο.
ΤΑΣΟΣ ΡΟΥΣΣΟΣ (6.03 min.), ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΟΞΙΑΔΗΣ (7.23 min), ΡΕΑ ΓΑΛΑΝΑΚΗ (7.30 min.), ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
(5.11 min.), καί NELLY'S (6.03 min.), 1989, Eumatic, Col. Πέντε μικρά πορτρέτα δημιουργών. Παραγωγή: Orama (Λούκια Ρικάκη) για την εκπομπή της ΕΤ-1 Χρώματα.
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑ - ΑΙΜ. ΚΑΛΙΑΚΑΤΣΟΣ
1989, 16 mm, Col, 17 min. Παραγωγή: ΕΡΤ για την εκπομπή του Σπύρου Κατσίμη (ΕΤ-1), Τέχνη καί Πολιτισμός.
Ο ΔΡΑΠΕΤΗΣ
1991, 35 mm, Col,
κινηματογραφική version 110 min. καί τηλεοπτική version (ενιαίο έργο) έπεισ. 5X45 min.
Παραγωγή Λευτέρης Ξανθόπουλος - Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου καί ΕΤ-1.
Βραβεία: φωτογραφίας (Ανδρέας Σινάνος), μουσικής (Νίκος Κυπουργός) καί β' ανδρικού ρόλου (Γιώργος Νινιός) στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1991. Κρατικό βραβείο ποιότητας Υπουργείου Πολιτισμού. Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών 1991 στην παράλληλη εκδήλωση La Quinzaine Des Realisateurs (Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών), με τον τίτλο Le montreur d' ombres (Master of the shadows), καθώς και: Μόναχο 1991, Μόντρεαλ 1991, Κεμπέκ 1991, Τόκιο 1991, Taipei Golden Horse Ταϊβάν 1991, Μονπελιέ 1991, Διεθνές Βρυξελλών 1992, Μεσογειακού Κινηματογράφου Βρυξελλών 1992, Istanbul 1992, Ρίβερταουν ΗΠΑ 1992, Μπάστια, Κορσική 1992, Νόβι Σάντ 1993 κ.ά.
LA CULTURE POPULAIRE DANS LE CINEMA
(Ο Λαϊκός Πολιτισμός στον Ελληνικό Κινηματογράφο)
1991, Beta, Col και BW, 52 min., γαλλική και ελληνική Παραγωγή Cameras Continentales, Paris για το γαλλικό κανάλι LA SEPT / ARTE.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΕΛΟΣ ΛΑΓΟΣ - ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
1992, 16 mm, Col, 30 min.
Παραγωγή: Αλέξανδρος-Φίλμ για την εκπομπή της ΕΤ-1 Τα λόγια της πόλης.
ΧΩΡΙΣ ΑΛΛΟΘΙ
1993, Beta, Col, 52 min.
Παραγωγή Frenzy-Films για την εκπομπή του ΑΝΤ-1 Ανατομία ενός εγκλήματος.
Ο ΓΑΛΑΖΙΟΣ ΦΑΚΕΛΟΣ
1994, Beta, Col, 52 min.
Παραγωγή: Frenzy-Films για την εκπομπή του ΑΝΤ-1 Ανατομία ενός εγκλήματος.
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑ
1998, Beta
Παραγωγή: Σινετίκ για την εκπομπή της ΕΤ -1 Παρασκήνιο.
ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΣΥΝΩΜΟΤΗΣ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ
1998,
Παραγωγή: Σινετίκ για την εκπομπή της ΕΤ -1 Παρασκήνιο.
ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΠΟΥΛΙΩΝ - ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
2004, Beta, 52΄.
Παραγωγή: Σινετίκ για την εκπομπή της ΕΤ-1 Παρασκήνιο.
ΜΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ - ΚΩΣΤΑΣ ΚΕΝΤΕΡΗΣ
2004, Beta 11΄.
Παραγωγή: ΕΡΤ καί ΕΒΠ για την σειρά Ολυμπιακές Ιστορίες της ΕΤ-1 καί ΕΒΙΙ
Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ Τ΄ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ - ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
2005, Beta, 52΄.
Παραγωγή: Σινετίκ για την εκπομπή της ΕΤ-1 Παρασκήνιο.
ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ - ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΠΡΑΛΟΣ
2006, Beta, 52΄.
Παραγωγή: Σινετίκ για την εκπομπή της ΕΤ-1 Παρασκήνιο.
ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗ
2006, Beta, 52΄.
Παραγωγή: Σινετίκ για την εκπομπή της ΕΤ -1 Παρασκήνιο.
Λευτέρης Ξανθόπουλος
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΟ ποιητής και σκηνοθέτης Λευτέρης Ξανθόπουλος γεννήθηκε το 1945 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών χωρίς να δώσει πτυχιακές εξετάσεις καί κινηματογράφο στην Αγγλία, στη σχολή The London International Film School.
Στην κινηματογραφική παραγωγή εμφανίστηκε με το ντοκιμαντέρ Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης (1976), το πρώτο μέρος μιας βραβευμένης τριλογίας μικρού μήκους με θέμα την ελληνική διασπορά, που συμπληρώθηκε με τίς ταινίες: Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα (1978) και Στα Τουρκοβούνια (1982).
Τον Οκτώβριο του 1977, η Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης προβλήθηκε από το γερμανικό κανάλι SWF3, στην εκπομπή Ζu Gast. Την επόμενη χρονιά, η εκπομπή αναμεταδόθηκε από το δίκτυο ARD και η ταινία βραβεύτηκε με το πρώτο βραβείο για το Καλύτερο Περιφερειακό Πρόγραμμα της Γερμανικής Τηλεόρασης.
Για την τηλεόραση της ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ (ΕΡΤ-2) καθώς και για το Υπουργείο Γεωργίας σκηνοθετεί μεγάλο αριθμό ντοκιμαντέρ για τις εκπομπές: Παρασκήνιο, Ανοιχτά Θέματα, Περισκόπιο, Η ΕΡΤ στη Βόρεια Ελλάδα, Τέχνη και Πολιτισμός, Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, Χρώματα, κ.α.
Το 1983 σκηνοθέτησε για το Υπουργείο Πολιτισμού το ντοκιμαντέρ Επί Κολωνώ με το οποίο συμμετείχε την αμέσως επόμενη χρονιά στο φεστιβάλ της Ουψάλα ενώ το 1984 σκηνοθετεί για την ΕΡΤ την τηλεταινία Ο Γάμος με πρωταγωνιστές τον Δημήτρη Καταλειφό και την Πέμη Ζούνη.
Στο ντοκιμαντέρ Διαδρομές - Παύλος Ζάννας (1988). αποτυπώνεται ο εναργής και άμεσος προφορικός λόγος του σύγχρονου διανοητή, μεταφραστή του Μαρσέλ Προυστ και πρωτοπόρου του κινήματος των κινηματογραφικών λεσχών Παύλου Ζάννα.
Το 1991 σκηνοθετεί για το γαλλικό τηλεοπτικό κανάλι La Sept, (ARTE) το 45λεπτο ντοκιμαντέρ La Culture Populaire dans le Cinema Grec (Ο λαϊκός πολιτισμός στον ελληνικό κινηματογράφο) και για τον Antenna, επεισόδια της σειράς Ανατομία ενός Εγκλήματος (1993-1994), σε παραγωγή Frenzy-Films.
Ανάμεσα στις δουλειές του στο ντοκιμαντέρ περιλαμβάνονται οι ταινίες: Ποιος είναι ο τρελός λαγός (1993), για την σειρά της ΕΡΤ Τα λόγια της πόλης, και Κληρονόμος πουλιών (2004), δύο πορτρέτα του ποιητή Μίλτου Σαχτούρη, Σκοτεινός συνωμότης (1998), πορτρέτο του ποιητή Μιχάλη Κατσαρού, Ο κήπος με τ' αμέτρητα παράθυρα (2005), πορτρέτο του ζωγράφου και ποιητή Νίκου Εγγονόπουλου, τα τρία τελευταία για την εκπομπή της Cinetic, Παρασκήνιο (ΕΤ-1).
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του με τίτλο Καλή Πατρίδα, Σύντροφε ( Beloiannisz) (1986) γυρίστηκε στην Ουγγαρία και τιμήθηκε στο 39ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο με ειδική τιμητική διάκριση "... για την ακεραιότητα και την γενναιοδωρία στην αντιμετώπιση του θέματος και την καθαρότητα της κινηματογραφικής της γραφής". Η διευρυμένη τηλεοπτική βερσιόν της ταινίας (ενιαίο έργο, 3 επεισόδια Χ 45 min.) προβλήθηκε επανειλημμένα από την τηλεόραση της ΕΡΤ.
Η επόμενη μεγάλου μήκους ταινία του με τίτλο Ο Δραπέτης (1991) επιλέχτηκε και προβλήθηκε στο 44ο Φεστιβάλ των Καννών, στην παράλληλη εκδήλωση La Quinzaine des Realisateurs (Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών), ως επίσημη ελληνική συμμετοχή. Τον Απρίλιο του 1996, Ο Δραπέτης, με τον γαλλικό τίτλο Le Montreur d' Ombres, προβάλλεται στη Γαλλία, στο εμπορικό κύκλωμα και συναντά εξαιρετική υποδοχή τόσο από τον γαλλικό τύπο όσο και από το κοινό, συμπληρώνοντας 15 εβδομάδες συνεχούς προβολής, μόνο στο Παρίσι. Το ενιαίο έργο, συνολικής διάρκειας 3,5 ωρών (5 επεισ. Χ 45 min.) προβλήθηκε την ίδια περίοδο από τον τηλεοπτικό σταθμό MEGA και αργότερα από την κρατική τηλεόραση. Τον Απρίλιο του 2001 η ταινία αναμεταδόθηκε από το γαλλικό συνδρομητικό κανάλι TPS.
Οι ταινίες του Λευτέρη Ξανθόπουλου παρουσιάζονται στις μεγαλύτερες διεθνείς κινηματογραφικές εκδηλώσεις (Κάννες, Λοκάρνο, Μόναχο, Μόντρεαλ, Τόκιο, Μονπελιέ, Ταϊβάν, Βρυξέλλες, Μάνχάϊμ, Istanbul, Βιέννη, Χάιφα, Νόβι-Σαντ κ.ά.), επαινούνται ιδιαίτερα από τη διεθνή κριτική και αποσπούν βραβεία και διακρίσεις. Ιδιαίτερα αυτές που προβλήθηκαν στα φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και Δράμας (από το 1976 που βραβεύτηκε η Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης μέχρι σήμερα) έχουν συγκεντρώσει περισσότερα από 15 βραβεία και τιμητικές διακρίσεις σε όλους τους τομείς παραγωγής, καθώς και κρατικά βραβεία ποιότητας τόσο από τις επίσημες κριτικές επιτροπές, όσο και από τις επιτροπές της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.) και της Ένωσης Τεχνικών Ελληνικού Κινηματογράφου (Ε.Τ.Ε.Κ.Τ.)
Ο Λευτέρης Ξανθόπουλος έχει τιμηθεί για το σύνολο του κινηματογραφικού του έργου, καθώς και για τη συμμετοχή του στην υπόθεση του Παράλληλου Κυκλώματος Διανομής και των Κινηματογραφικών Λεσχών, από πολιτιστικά ιδρύματα, δημοτικές επιχειρήσεις, το Φεστιβάλ Δράμας, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, την Π.Ε.Κ.Κ. καθώς και την Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδος (Ο.Κ.Λ.Ε.).
Τιμητικές εκδηλώσεις και αφιερώματα στις ταινίες του έχουν γίνει από ελληνικά και ξένα πολιτιστικά ιδρύματα (Goethe Institut, Γαλλικό Ινστιτούτο Αθήνας και Θεσσαλονίκης, Φεστιβάλ Κινηματογράφος και Πραγματικότητα, Ελληνικό Φίλμφορουμ Μονάχου, κλπ).
Οι ταινίες του για την Ελληνική Διασπορά έχουν αποτελέσει αντικείμενο μελέτης, άρθρων, σχολίων, συγγραμμάτων και πανεπιστημιακών διατριβών. Η ταινία του Ο Δραπέτης διδάσκεται σε σεμινάρια σεναρίου στις σχολές κινηματογράφου του Μονάχου και National Film School στο Λονδίνο.
Το 1988, με υποτροφία του αμερικανικού ιδρύματος The Academy for Educational Development, και στα πλαίσια του προγράμματος InternationalVisitor Program, The American Film, μετεκπαιδεύτηκε στις τάσεις και τις τεχνικές του σύγχρονου κινηματογράφου, στα μεγαλύτερα στούντιο των ΗΠΑ (Λος Άντζελες, Σαν Φραντσίσκο, Β. Καρολίνα, Νέα Υόρκη κ.ά).
Το 1996, παρακολούθησε με υποτροφία σεμινάριο για το θέατρο, στο εκπαιδευτικό ίδρυμα Salzburg Seminar της Αυστρίας, με δάσκαλο τον Άρθουρ Μίλλερ. Το θέμα του σεμιναρίου ήταν Η Δύναμη του Θεάτρου (The Power of Theatre: Artistry, Entertainment and Social Commentary).
Ο Λευτέρης Ξανθόπουλος έχει δημοσιεύσει διάφορα κείμενα και άρθρα στην εφημερίδα Τα Νέα και στα περιοδικά Αντί, Σύγχρονος Κινηματογράφος, Η Λέξη, Εντευκτήριο, Ευθύνη, Νέα Εστία, Σκαπτή Ύλη, Υπόστεγο, Νέα Συντέλεια κ.α. και έχει παραδώσει μαθήματα και διαλέξεις σε ομάδες, συλλόγους και μέλη κινηματογραφικών λεσχών για την ιστορία της ταινίας μικρού μήκους, την ιστορία την ανάπτυξη και τις προοπτικές των κινηματογραφικών λεσχών στην Ελλάδα καθώς και τον ρόλο του εμψυχωτή (animateur) στο Παράλληλο Κύκλωμα Διανομής.
Τα τελευταία χρόνια διδάσκει σε σχολές Δραματικής Τέχνης, το μάθημα του Κινηματογράφου και της Υποκριτικής στον Κινηματογράφο.
Υπήρξε μέλος κριτικών και προκριματικών επιτροπών στα φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Δράμας, Oberhausen, Καλαμάτας, Ζακύνθου κ.α.
Από το 1989, προσφέρει τις υπηρεσίες του ως στέλεχος προγράμματος στην ιδιωτική καί κρατική τηλεόραση.
Για το λογοτεχνικό και κινηματογραφικό του έργο έχει εκδοθεί καί κυκλοφορεί, με πρωτοβουλία της Υπηρεσίας Κινηματογραφικού Αρχείου του Υπουργείου Εξωτερικών, ο συλλογικός τόμος Πραγματικότητα καί μύθος στο καλλιτεχνικό έργο του Λευτέρη Ξανθόπουλου, εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2003.
Ο Λευτέρης Ξανθόπουλος έχει δημοσιεύσει τα εξής βιβλία:
• Αντίψυχα, Αθήνα, 1972 καί β' Ανδρομέδα, 1982
• Περιπέτειες Πλανόδιου Σωματοφύλακα Ονείρων, Νεφέλη, 1981
• Το Κόκκινο Δωμάτιο, Παρασκήνιο, 1988
• Σήκωσε το Κεφάλι σου Πατέρα, Δελφίνι, 1995
• Ορμή του Νερού και των Υδάτων, Στιγμή, 1998
• Γιατί οι Γυναίκες δεν Αγαπούν τη Βροχή, Κέδρος, 2002
Τον Δεκέμβριο του 1999, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λιβάνη το αφήγημα του:
• Άγγελος των Πρώτων Ημερών.
Συνάντηση με κα Αριστέα 16.3.09
Μία από τις παλιές κατοίκους της Κυψέλης είναι η κα Αριστέα ήρθε για μόνιμη εγκατάσταση το 1950 μόλις παντρεύτηκε. Θυμάται τα παλιά δυόροφα σπίτια που υπήρχαν στη γειτονιά γεμάτα λουλούδια και δέντρα μπροστά.Η Κυψέλη τότε ήταν η καλύτερη συνοικία της Αθήνας μετά το Κολωνάκι. Η ιστορία της αντιπαροχής κατέστρεψε την όμορφη συνοικία. Σε καμιά πρωτεύουσα της Ευρώπης μας λέει δεν γκρέμισαν την παράδοση τους για να κτίσουν πολυκατοικίες.
Με κάθε σπίτι παλιό που γκρεμιζόταν η κόρη της έκλαιγε, μας εκμυστηρεύεται. Οι νέες πολυκατοικίες ήταν άσχημες αρχιτεκτονικά & δεν είχαν οι περισσότερες καμία πρόβλεψη για ακάλυπτο η κήπο.
Η Φ. Νέγρη ήταν ρέμα προπολεμικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Στον πατέρα της, που ήταν έμπορος από το Αγρίνιο και ερχόταν στην Αθήνα για δουλειές, πωλούσαν όλο το ρέμα (τη σημερινή Φωκίωνος) για 50.000 δραχμές!!!Η άνω Κυψέλη δεν υπήρχε καθόλου σαν συνοικία εκτός από ελάχιστα διάσπαρτα αυθαίρετα κτίσματα. Μας απαριθμεί τους παλιούς κινηματογράφους που υπήρχαν στη γειτονιά Κυψελάκι (τώρα parking) Kυψέλη (τώρα super market) Roxy, Κολοσαίο κλπ και πολλά θέατρα.
Στο ισόγειο και υπόγειο της πολ/κίας της μένουν αρκετοί ξένοι. Σε ερώτηση για την σχέση της με τους μετανάστες αναφέρει ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα και αντίθετα με ότι θα περιμέναμε ν' ακούσουμε αισθάνεται μεγάλη ασφάλεια όταν γυρίζει με το ταξί το βράδυ και το ψιλικατζίδικο, που έχουν μαύροι στο ισόγειο, είναι ανοικτό.
Το διαμέρισμα είναι ένα μεγάλο φωτεινό ρετιρέ με τζάκι και ένα πιάνο στη γωνία. Η βεράντα είναι πλημμυρισμένη με γλάστρες γεμάτες λουλούδια (πανδαισία χρωμάτων) και 2 λεμονιές.
Εξαιρετικός λόγος, συγκροτημένη σκέψη, και ωραίες απόψεις για την γειτονιά της.
Νομίζω έχουμε άλλον ένα ενδιαφέροντα χαρακτήρα για την ταινία μας.Στη συνάντηση ήταν και η Marie Noele.
Φιλικά
Δημήτρης
Μελέτη ανάπλασης Αγοράς Κυψέλης
Στέλνω 2 φωτογραφίες των μακετών από τη χθεσινή παρουσίαση της μελέτης-πρότασης (Διπλωματικής εργασίας) των Χ. Γιαννοπούλου, Ι. Τσίμπου & Ε. Χαλκιαδάκη αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. για την ανάπλαση του κτιρίου της αγοράς της Κυψέλης.Ήρθα σε επαφή μαζί τους και θα μου στείλουν με μέιλ μέχρι τέλος του μήνα και την αναλυτική τους πρόταση σε ψηφιακή μορφή. Στα σχέδια τους περιλαμβάνονται:
- Φωτοβολταικά στην οροφή για αυτόνομη ενέργεια του χώρου
- Εξωτερικά διατήρηση του υπάρχοντος κτίσματος
- Εσωτερικά επένδυση με ανθρακο-νήματα
- Δημιουργία κατασκευή μεσο-πατώματος με μεταλλικό σκελετό
- Διατήρηση των εσωτερικών χώρων για εκθέσεις-εκδηλώσεις& διάφορες άλλες ενδιαφέρουσες προτάσεις
- Στην είσοδο προτείνουν φύτεμα νέων δέντρων για να υπάρχει φυσική συνέχειαμε το πράσινο της Φωκίωνος.
Μακάρι να βρεθούν τα κονδύλια και να υλοποιηθεί η πρόταση. Για ότι νέα στοιχεία μου στείλουν θα σας ενημερώσω
Φιλικά
Δημήτρης
*Την παρουσίαση παρακολουθήσα μαζί με Άννα & Φωτεινή
Κυψέλη (Κουμανταρέας)
Ακόμα, χώρος ζωντανός με ανθρώπινα πρόσωπα
Μην περιμενετε να κινδυνολογήσω για την κατάσταση στην Κυψέλη. Είναι της μόδας να δηλώνουμε ότι η τάδε περιοχή είναι γκέτο και επομένως επικίνδυνη. Τελευταίο της θύμα η Βικτώρια σ’ ένα ρεπορτάζ αθηναϊκής εφημερίδας. Είναι να γελάει κανείς, μια καθαρά αστική περιοχή που συγκεντρώνει ένα συμπαθή πληθυσμό από ξένους μετανάστες, να ανακηρύσσεται σε μέρος που οι έντιμοι πολίτες πρέπει να αποφεύγουν. Μιλάω για τη Βικτώρια, επειδή είναι η γειτονιά που μεγάλωσα και πονώ ακόμα, κάτι γνωστό άλλωστε από τα βιβλία μου. Σε ό,τι αφορά την Κυψέλη θα μπορούσα να σας απαριθμήσω πολλά μειονεκτήματα και σκοτεινές πλευρές της. Να πω πρώτα για τα σκουπίδια της αγοράς και γενικότερα των δρόμων. Ο δήμαρχος μου είπε κάποτε προσωπικά: «Αλίμονο αν λύσουμε αυτό το πρόβλημα μόνο, θα θεωρήσω ότι έχω αποτύχει». Ο συμπαθέστατος κατά τ’ άλλα κ. Κακλαμάνης υποσχέθηκε ακόμα να λύσει και το πρόβλημα του κτίσματος και της λειτουργίας της Αγοράς, μετατρέποντάς το σε χώρο πολιτιστικό με καφέ και ωραία μαγαζιά. Ούτε αυτό το έκανε. Βέβαια πρέπει να πω, ότι ο χώρος της Αγοράς λειτουργεί, για την ώρα, από έναν φορέα, που αν δεν κάνω λάθος πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ. Εχει ζωντάνια και ποικίλες εκδηλώσεις. Οι περίοικοι μου παρουσίασαν μια επιστολή - καταγγελία γι’ αυτήν την κατάσταση του «θορύβου και της αναρχίας», όπως θεωρούν και μου είπαν να υπογράψω. Αρνήθηκα.
Η Κυψέλη μπορεί να υποφέρει από πολλά, αλλά είναι ακόμα χώρος ζωντανός, ιδίως η Φωκίωνος. Οι καφετέριές της δεν είναι όλες καλές. Πηγαίνω στην επαρχία και βλέπω κάτι καφετέριες κούκλες. Εδώ στην Φωκίωνος το κακό γούστο περισσεύει. Περισσεύουν και οι μαύροι με τα cd, αλλά δεν βλάπτουν κανέναν. Ακούω ότι μεταξύ τους έχουν κόντρες. Μήπως όμως κι εμείς δεν έχουμε κόντρες μεταξύ μας, κάτι παραδοσιακά ελληνικό; Υπάρχει ακόμα βρωμιά στην Κυψέλη – οι πολίτες δεν αγαπούν την πόλη. Το οδόστρωμα στα στενά και στις κεντρικές αρτηρίες, όπως η Παξών, λόγου χάρη, μόνο κατ’ ευφημισμόν φέρει αυτό το όνομα. Δεν υπάρχει ακόμα χώρος για πάρκινγκ. Και πού υπάρχει στην Αθήνα; Προσωπικά δεν μ’ ενδιαφέρει γιατί δεν έχω αυτοκίνητο. Ως πολίτης όμως αισθάνομαι ότι κάτι πρέπει να γίνει.
Υπάρχουν πολλά στην Κυψέλη που μ’ ενοχλούν αλλά, όταν κατεβαίνω από τα βόρεια προάστια, που η ελεεινή θερινή ζέστη των κλιματιστικών και του μπετόν με εξορίζει τους θερινούς μήνες, ανασαίνω. Βλέπω επιτέλους ανθρώπινα πρόσωπα, κι αν όλα τα ντυσίματα δεν είναι καλόγουστα, τουλάχιστον δεν προορίζονται για την πασαρέλα.
Πολλά περίεργα συμβαίνουν στην Κυψέλη. Τα παλιά διώροφα νεοκλασικά –και υπάρχουν ωραιότατα– έχουν καταντήσει παραφωνία ζωσμένα από τις πολυκατοικίες των εργολάβων, οι οποίοι από τα θεμέλια του ΚΚΕ μετακόμισαν στα ρετιρέ της Νέας Δημοκρατίας. Αν κάτι λυπάμαι για την Κυψέλη, την ίδια λύπη νιώθω για πολλές συνοικίες της Αθηνας. Κι αν χαίρομαι για κάτι, είναι ότι υπάρχει ζωή και ενέργεια σ’ αυτήν τη συνοικία, όπως σχεδόν σ’ όλη την πόλη. Να πω για τους μετανάστες της Κυψέλης; Ή μήπως να πω για κάποιους βουλευτές του ΛΑΟΣ στην τηλεόραση που φωνασκούν: «Να τους αδειάσουμε»; Και γιατί να μην αδειάσουμε το ΛΑΟΣ από τη Βουλή; Το έχω πει πολλές φορές, πόσο χαίρομαι που η ελληνική γλώσσα ύστερα από συρρίκνωση χρόνων έχει εξαπλωθεί σε όλη την Ανατολική Ευρώπη και μέρος της Ανατολής. Τώρα αν οι νόμοι για τη μετανάστευση είναι κουτσοί, κι αν κάποιοι από αυτούς τους ξένους μας είναι παραβατικοί, τι μπορώ να πω εγώ; Μήπως κι εγώ που γράφω, συγκρινόμενος με το όλο σύστημα, παραβατικός δεν είμαι;
* Ο Μένης Κουμανταρέας είναι συγγραφέας.
Μην περιμενετε να κινδυνολογήσω για την κατάσταση στην Κυψέλη. Είναι της μόδας να δηλώνουμε ότι η τάδε περιοχή είναι γκέτο και επομένως επικίνδυνη. Τελευταίο της θύμα η Βικτώρια σ’ ένα ρεπορτάζ αθηναϊκής εφημερίδας. Είναι να γελάει κανείς, μια καθαρά αστική περιοχή που συγκεντρώνει ένα συμπαθή πληθυσμό από ξένους μετανάστες, να ανακηρύσσεται σε μέρος που οι έντιμοι πολίτες πρέπει να αποφεύγουν. Μιλάω για τη Βικτώρια, επειδή είναι η γειτονιά που μεγάλωσα και πονώ ακόμα, κάτι γνωστό άλλωστε από τα βιβλία μου. Σε ό,τι αφορά την Κυψέλη θα μπορούσα να σας απαριθμήσω πολλά μειονεκτήματα και σκοτεινές πλευρές της. Να πω πρώτα για τα σκουπίδια της αγοράς και γενικότερα των δρόμων. Ο δήμαρχος μου είπε κάποτε προσωπικά: «Αλίμονο αν λύσουμε αυτό το πρόβλημα μόνο, θα θεωρήσω ότι έχω αποτύχει». Ο συμπαθέστατος κατά τ’ άλλα κ. Κακλαμάνης υποσχέθηκε ακόμα να λύσει και το πρόβλημα του κτίσματος και της λειτουργίας της Αγοράς, μετατρέποντάς το σε χώρο πολιτιστικό με καφέ και ωραία μαγαζιά. Ούτε αυτό το έκανε. Βέβαια πρέπει να πω, ότι ο χώρος της Αγοράς λειτουργεί, για την ώρα, από έναν φορέα, που αν δεν κάνω λάθος πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ. Εχει ζωντάνια και ποικίλες εκδηλώσεις. Οι περίοικοι μου παρουσίασαν μια επιστολή - καταγγελία γι’ αυτήν την κατάσταση του «θορύβου και της αναρχίας», όπως θεωρούν και μου είπαν να υπογράψω. Αρνήθηκα.
Η Κυψέλη μπορεί να υποφέρει από πολλά, αλλά είναι ακόμα χώρος ζωντανός, ιδίως η Φωκίωνος. Οι καφετέριές της δεν είναι όλες καλές. Πηγαίνω στην επαρχία και βλέπω κάτι καφετέριες κούκλες. Εδώ στην Φωκίωνος το κακό γούστο περισσεύει. Περισσεύουν και οι μαύροι με τα cd, αλλά δεν βλάπτουν κανέναν. Ακούω ότι μεταξύ τους έχουν κόντρες. Μήπως όμως κι εμείς δεν έχουμε κόντρες μεταξύ μας, κάτι παραδοσιακά ελληνικό; Υπάρχει ακόμα βρωμιά στην Κυψέλη – οι πολίτες δεν αγαπούν την πόλη. Το οδόστρωμα στα στενά και στις κεντρικές αρτηρίες, όπως η Παξών, λόγου χάρη, μόνο κατ’ ευφημισμόν φέρει αυτό το όνομα. Δεν υπάρχει ακόμα χώρος για πάρκινγκ. Και πού υπάρχει στην Αθήνα; Προσωπικά δεν μ’ ενδιαφέρει γιατί δεν έχω αυτοκίνητο. Ως πολίτης όμως αισθάνομαι ότι κάτι πρέπει να γίνει.
Υπάρχουν πολλά στην Κυψέλη που μ’ ενοχλούν αλλά, όταν κατεβαίνω από τα βόρεια προάστια, που η ελεεινή θερινή ζέστη των κλιματιστικών και του μπετόν με εξορίζει τους θερινούς μήνες, ανασαίνω. Βλέπω επιτέλους ανθρώπινα πρόσωπα, κι αν όλα τα ντυσίματα δεν είναι καλόγουστα, τουλάχιστον δεν προορίζονται για την πασαρέλα.
Πολλά περίεργα συμβαίνουν στην Κυψέλη. Τα παλιά διώροφα νεοκλασικά –και υπάρχουν ωραιότατα– έχουν καταντήσει παραφωνία ζωσμένα από τις πολυκατοικίες των εργολάβων, οι οποίοι από τα θεμέλια του ΚΚΕ μετακόμισαν στα ρετιρέ της Νέας Δημοκρατίας. Αν κάτι λυπάμαι για την Κυψέλη, την ίδια λύπη νιώθω για πολλές συνοικίες της Αθηνας. Κι αν χαίρομαι για κάτι, είναι ότι υπάρχει ζωή και ενέργεια σ’ αυτήν τη συνοικία, όπως σχεδόν σ’ όλη την πόλη. Να πω για τους μετανάστες της Κυψέλης; Ή μήπως να πω για κάποιους βουλευτές του ΛΑΟΣ στην τηλεόραση που φωνασκούν: «Να τους αδειάσουμε»; Και γιατί να μην αδειάσουμε το ΛΑΟΣ από τη Βουλή; Το έχω πει πολλές φορές, πόσο χαίρομαι που η ελληνική γλώσσα ύστερα από συρρίκνωση χρόνων έχει εξαπλωθεί σε όλη την Ανατολική Ευρώπη και μέρος της Ανατολής. Τώρα αν οι νόμοι για τη μετανάστευση είναι κουτσοί, κι αν κάποιοι από αυτούς τους ξένους μας είναι παραβατικοί, τι μπορώ να πω εγώ; Μήπως κι εγώ που γράφω, συγκρινόμενος με το όλο σύστημα, παραβατικός δεν είμαι;
* Ο Μένης Κουμανταρέας είναι συγγραφέας.
Νοσταλγώντας την καινούργια Αθήνα
Ολα αλλάζουν στις παλιές συνοικίες, πρόσωπα, φυλές, ομιλίες, συνήθειες – Μα η αγάπη των κατοίκων τους μένει ισχυρή
Ξανά, η Αθήνα. Οχι το φωταγωγημένο Σύνταγμα, καθόλου το χαρούμενο Γκάζι, ούτε το αιώνιο Κολωνάκι. Αλλά η Κυψέλη, τα Πατήσια, τα Εξάρχεια, το Παγκράτι, η βαθιά Αθήνα. Εκεί που η πόλη έγινε πόλη, το καλό και το κακό, η ευχή και η κατάρα, η γλύκα και η πίκρα, όλα μαζί, πιο Αθήνα κι από Αθήνα. Ενας κόσμος που μεταμορφώθηκε δύο φορές: μία φορά στα τέλη του ’70, όταν οι μεσοαστοί του κέντρου κυνήγησαν το όνειρο των προαστίων, αφήνοντας πίσω τους σκοτεινιασμένα διαμερίσματα· δεύτερη φορά, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με τα καραβάνια των μεταναστών να παίρνουν τη θέση τους. Στην αρχή πήραν τη θέση τους μεταφορικά, στα ημιυπόγεια και στα ισόγεια· τώρα, και κυριολεκτικά, ψηλά, στους ορόφους, στα ίδια δωμάτια που κάποτε οι σημερινοί ηλικιωμένοι του Αμαρουσίου και των Βριλησίων έκαναν έρωτα για πρώτη φορά.
Να όμως που η πόλη δεν μένει ποτέ ίδια, όλα αλλάζουν, και οι παλιές συνοικίες, αυτές που βιαστήκαμε να ξεγράψουμε, δεν μας αφήνουν να τις ξεχάσουμε. Αλλιώτικες και ίδιες, γοητευτικές και ξεχαρβαλωμένες, πάντως γεμάτες ζωή, 24 ώρες ανοιχτές, είναι το καθημερινό σκηνικό για εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίους, γηγενείς και καινούργιους. Καθόλου τυχαία πολλοί εικοσάρηδες και τριαντάρηδες επιλέγουν αυτά τα μέρη, το «παλιό» κέντρο, για να ξεκινήσουν την ενήλικη ζωή τους. Οχι μόνο από ανάγκη (φθηνότερη στέγη) αλλά γιατί ξέρουν ότι εδώ ρέει αίμα στις φλέβες. Αλλοτε για καλό κι άλλοτε για κακό. Τι σημασία έχει; Μερικές φορές αρκεί να αναπνέεις.
Σήμερα η «Καθημερινή» ζήτησε από έξι ανθρώπους των γραμμάτων, του λόγου, της ποίησης, της μουσικής, που ζουν στη «βαθιά» Αθήνα, να μιλήσουν για τις δικές τους γειτονιές. Η επιλογή δεν είναι τυχαία: Στο έργο τους, σ’ αυτά που φτιάχνουν, η πόλη πρωταγωνιστεί.
Του Δημητρη Ρηγοπουλου
Ξανά, η Αθήνα. Οχι το φωταγωγημένο Σύνταγμα, καθόλου το χαρούμενο Γκάζι, ούτε το αιώνιο Κολωνάκι. Αλλά η Κυψέλη, τα Πατήσια, τα Εξάρχεια, το Παγκράτι, η βαθιά Αθήνα. Εκεί που η πόλη έγινε πόλη, το καλό και το κακό, η ευχή και η κατάρα, η γλύκα και η πίκρα, όλα μαζί, πιο Αθήνα κι από Αθήνα. Ενας κόσμος που μεταμορφώθηκε δύο φορές: μία φορά στα τέλη του ’70, όταν οι μεσοαστοί του κέντρου κυνήγησαν το όνειρο των προαστίων, αφήνοντας πίσω τους σκοτεινιασμένα διαμερίσματα· δεύτερη φορά, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με τα καραβάνια των μεταναστών να παίρνουν τη θέση τους. Στην αρχή πήραν τη θέση τους μεταφορικά, στα ημιυπόγεια και στα ισόγεια· τώρα, και κυριολεκτικά, ψηλά, στους ορόφους, στα ίδια δωμάτια που κάποτε οι σημερινοί ηλικιωμένοι του Αμαρουσίου και των Βριλησίων έκαναν έρωτα για πρώτη φορά.
Να όμως που η πόλη δεν μένει ποτέ ίδια, όλα αλλάζουν, και οι παλιές συνοικίες, αυτές που βιαστήκαμε να ξεγράψουμε, δεν μας αφήνουν να τις ξεχάσουμε. Αλλιώτικες και ίδιες, γοητευτικές και ξεχαρβαλωμένες, πάντως γεμάτες ζωή, 24 ώρες ανοιχτές, είναι το καθημερινό σκηνικό για εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίους, γηγενείς και καινούργιους. Καθόλου τυχαία πολλοί εικοσάρηδες και τριαντάρηδες επιλέγουν αυτά τα μέρη, το «παλιό» κέντρο, για να ξεκινήσουν την ενήλικη ζωή τους. Οχι μόνο από ανάγκη (φθηνότερη στέγη) αλλά γιατί ξέρουν ότι εδώ ρέει αίμα στις φλέβες. Αλλοτε για καλό κι άλλοτε για κακό. Τι σημασία έχει; Μερικές φορές αρκεί να αναπνέεις.
Σήμερα η «Καθημερινή» ζήτησε από έξι ανθρώπους των γραμμάτων, του λόγου, της ποίησης, της μουσικής, που ζουν στη «βαθιά» Αθήνα, να μιλήσουν για τις δικές τους γειτονιές. Η επιλογή δεν είναι τυχαία: Στο έργο τους, σ’ αυτά που φτιάχνουν, η πόλη πρωταγωνιστεί.
Του Δημητρη Ρηγοπουλου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
