Λίστα των καταστημάτων

Παρακάτω είναι η λίστα των καταστημάτων (κυρίως μεταναστών) που αναφέρονται μέσα στα άρθρα που έχουν αναρτηθεί στο blog.

Ταβέρνες – Εστιατόρια

Αιθιοπικά

• “Lalibella” – Νάξου 26-28
• “Walla” – Κερκύρας 5
• "Axum” – Δροσόπουλου 183
  

Άλλα

• “Habiba”- Πατησίων 224 & Αστυπάλαιας- Αραβικό (Παρ.& Σαβ. Ζωντανή μουσική)
• Ουζερί δίπλα στο Άσυλο Ανιάτων

Κομμωτήρια 

• Marie Style – Πλ. Κολιάτσου
• EuroAfrique – Πλ. Κολιάτσου
• ΙΚΥ – Δροσόπουλου
• Εbony Hair Fashion Saloon – Δροσόπουλου
• Esther’s – Λ. Καραγιάννη 34 (το έχει η Prince από την Νιγηρία)
• Big Apple – Σπετσών 42 (το έχει η Chicku από την Τανζανία)
• Μανικιούρ – Κερκύρας (χαμηλά) της Κατερίνας από την Πολωνία

Café- Club

• Lift Club ( R&b, Rap) -Αγ. Μελετίου & Κυψέλης
• Internet Café – Ζακύνθου (υπόγειο, Αφρικανικό)
  

Others

• Cute Fellows – Δροσόπουλου 39- Ρούχα Hip-Hop
  
• Αφρικανικό Super Market – Σπετσών 42 (από Sierra Leone)
  
• Αφρικανικές φορεσιές- Λ. Καραγιάννη 30-32 (Στέλλα από Νιγηρία)
  
• Κέντρο Ημέρας Βαβέλ - Μεθύμνης 27Β – Κέντρο για την ψυχική υγεία των μεταναστών.

Κυψέλη του πάλαι ποτέ - Ίδρυμα Ανιάτων

Η Σχολή Ευελπίδων, στο Πεδίον Άρεως, στα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα. Το συγκρότημα θεμελιώθηκε το 1900 και ολοκληρώθηκε το 1904 εγκαινιάζοντας έτσι ένα 

Χαρακτηριστική εικόνα από την δεκαετία του '50 κάπου στην Άνω Κυψέλη. Τότε, η περιοχή ήταν εντελώς αγροτική. 

Σήμερα, πια, τα πάντα έχουν καλυφθεί με πολυκατοικίες.

Η έπαυλη του ναυάρχου Μάλκολμ, 1832. Σήμερα φιλοξενεί το Άσυλο Ανιάτων. Το κτίριο απλό με ένα μεγάλο αέτωμα στην πρόσοψη, χωρίς πλούσιο αρχιτεκτονικό διάκοσμο, είναι ένα από τα 

πρώτα δείγματα της νεοκλασικής αρχιτεκτονικής που σώζεται στην Αθήνα 

(φωτ. "L'Illustration", 1848)

ολόκληρο το κείμενο βρίσκεται στο αφιέρωμα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ (για να το δείτε πατήστε εδώ)

έρευνα από τον Κώστα Τζοβάρα

Πρόταση Marie Noelle

Μερικά στοιχεία για να χτίσουμε ένα σενάριο με θέμα την Κυψέλη

Ποια ενδιαφέρουσα προβληματική μπορούμε να θέσουμε για να πραγματοποιήσουμε ένα κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ πάνω σε μια συνοικία της Αθήνας;

Όπως όλος ο κόσμος, έκανα μια βόλτα από το Πεδίον του Άρεως, μέσα από τους δρόμους που φέρουν ονόματα νησιών, περνώντας από την Φωκίωνος Νέγρη, μέχρι την πλατεία Κυψέλη. Ήταν Νοέμβριος μια ωραία φθινοπωρινή μέρα. Διάβασα τα ντοκουμέντα του Ιντερνέτ και του μπλόγκ μας και άκουσα μερικά άτομα που έμειναν κάποτε σε αυτή τη συνοικία . Γενικά έχω λίγες πληροφορίες σε σχέση με το θέμα αλλά μου φτάνουν για να σκιαγραφήσω ένα πρόσωπο που να ανήκει στην Κυψέλη.

Παρουσιάζω λοιπόν ένα σενάριο σε τρία μέρη.

Α. Ο πληθυσμός της Κυψέλης που εγκαταστάθηκε πριν τη δεκαετία του 70

Οπτικοί μάρτυρες:

1. Ο οικισμός (νεοκλασικά σπίτια και νεωτεριστικά σπίτια της δεκαετίας του 30 μπαλκόνια και κήποι)
   
2. Πληθυσμός που αποτελείται από την αστική τάξη: μια αντιπροσωπευτική οικογένεια (καταγωγή, επάγγελμα) - Αναφορά στο βιβλίο του Ξανθούλη «Το πεθαμένο λικέρ» ή σε ένα χαρακτηριστικό πρόσωπο εκείνης της εποχής.
   
3. Αυτό που υπήρχε και μένει από αυτή την ελληνική πραγματικότητα.
   

Πλάνα:

1. Οι γέροι στην πλατεία και τα πηγαδάκια όπου συζητούν πολιτική, ιστορία φιλοσοφία κλπ.
   
2. Το “Green Park” που κάποτε την δεκαετία του 60 ήταν κέντρο διασκέδασης το καλοκαίρι.
   
3. Η Αγορά την οποία σκοπεύουν να την ανακαινίσουν
   
4. Η κουλτούρα και τα πολλά θέατρα (συνέντευξη με μερικούς σκηνοθέτες και ηθοποιούς (Βογιατζής και Μπέτυ Αρβανίτη)
   
5. Τα καφενεία της Φωκίωνος Νέγρη και ειδικά ένα όπου συγκεντρώνονται οι καλλιτέχνες και κουλτουριάρηδες
   

Β. Οι μετανάστες από την δεκαετία του 90

Πλάνα

1. Το πορτραίτο μιας αφρικάνικης οικογένειας
   
2. πακιστανικής οικογένειας
   
3. κινέζικης οικογένειας
   

α) η κατοικία τους

β) το επάγγελμά τους

γ) ήθη και έθιμα που τελούνται στην Κυψέλη

δ) θρησκεία και τόποι λατρείας

ε) τι σκέπτονται για την ζωή τους στην Αθήνα

Γ. Καινούργια στοιχεία στο αστικό τοπίο της Κυψέλης

Πλάνα

1. ο αφρικανός κομμωτής
   
2. τα ρεστοράν τα ,μαγαζιά, η μουσική
   
3. η ανάμιξη στα σχολεία
   
4. η ελληνική γλώσσα γίνεται οικουμενική ( μαθήματα ελληνικών δωρεάν)
   
5.  ένταξη στην ελληνική κοινωνία (γάμοι με αλλοδαπούς, και συμμετοχή στην πολιτική και κοινωνική ζωή)
   

Συμπέρασμα

Κυψέλη : Να επαναφέρουμε  τον Κλέανθο για να λύσουμε μερικά αστικά προβλήματα: τα πεζοδρόμια, τα παρκινγκ και την πυκνότητα του πληθυσμού

Πλάνο: να μιλήσουμε για τον Κλέανθο με ντοκουμέντα του σχεδίου της Αθήνας την εποχή του Καποδιστρία. 

ο Δήμος Αθηναίων λιάνισε το παρκάκι Πατησίων και Κύπρου

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ -ΕΣ

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΚΟΨΙΜΟ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΩΣ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΘΕΜΑ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΧΩΡΟΥ ΣΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ : ΠΡΑΣΙΝΟ - ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΚΛΠ. - ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΛΑΒΕΤΕ ΣΟΒΑΡΑ ΥΠ' ΟΨΙΝ ΣΑΣ ΟΤΙ ΕΝΑ ΠΑΡΚΙΝΓΚ ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΟΒΗΘΟΥΣΕ ΚΑΠΩΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΚΟΨΙΜΟ ΔΕΝΤΡΩΝ. ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΘΑ ΞΑΝΦΥΤΕΥΤΟΥΝ, ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΔΥΟ ΒΑΣΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ : 1. ΣΕ ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΑΥΥΤΟ ΔΕΝ ΣΥΝΕΒΗ ??? ΔΗΛ. ΠΩΣ ΔΕΣΜΕΥΕΤΑΙ Ο ΙΔΙΩΤΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΜΕ ΑΥΤΟΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΝΑ ΤΗΡΗΣΕΙ ΤΙΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΠΕΡΙ "ΑΝΑΦΥΤΕΥΜΑΤΟΣ? (ΑΣ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΑΠΕΙ Ο ΝΕΟΛΟΓΙΣΜΟΣ)" ΚΑΙ 2. "όπως γνωρίζουμε και από άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, πάνω στα υπόγεια αυτά πάρκινγκ μπορούν να φυτευτούν μόνο μικρά καλλωπιστικά φυτά και όχι υψηλό πράσινο, προσβάσιμο στους κατοίκους και ευεργετικό για το μικροκλίμα της γειτονιάς"

(από Άγγελο Κοβότσο)

Ε ρε Γερμανός που μας χρειάζεται...

Μένω σε μια περιοχή της Αθήνας από τις πιο πυκνοκατοικημένες, τη Κυψέλη. Είναι η περιοχή που κάποτε μάζεψε την αριστοκρατία, που κάποτε φιλοξενούσε τα ‘ρεμάλια της Φωκίωνος Νέγρη’, που κάποτε ήταν το πιό hot στέκι της νεολαίας. Σκεφτείτε ότι υπάρχουν ακόμα υπολείματα αυτής της αριστοκρατίας τα οποία εκπροσωπούνται από κάποιες/ους ηλικιωμένες/ους οι οποίοι φυσικά ούτε έχουν τη δυνατότητα αλλά ούτε και θέλουν πια να φύγουν από τη περιοχή. Εκεί είναι η ζωή τους. Ίσως αυτός ο πεζόδρομος να είναι πια η ανάσα ζωής για όλους αυτούς τους κατοίκους.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που αυτή η περιοχή έχει ίσως και τις περισσότερες λέσχες και καφέ-μπαρ της Αθήνας! Και για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα μαγαζιά αυτά αφού δεν με αφορύν. Με αφορά όμως και μάλιστα πολύ, το ότι κάθε ένα από τα μαγαζιά αυτά - και εδώ θα συμπεριλάβω τα ψιλικατζίδικα, τους φούρνους, εστιατόρια, super market κ.α.- δεσμεύει σε 24ωρη βάση από 2 θέσεις parking. Οι λέσχες έχουν μέχρι και παρκαδόρους! Και έρχομαι εγώ και μερικές εκατοντάδες άλλοι χαζοί (στη γειτονιά μου), από τη δουλειά μας αργά το βράδι που δεν κουνιέται φύλλο, να βγάλουμε το φίδι από τη τρύπα. Ότι πρέπει για χαλάρωση...

Και θα μου πείτε τι να κάνουμε; Δεν υπάρχει τρόπος να ελένξει κανείς αυτή τη κατάσταση. Συμφωνώ απολύτως. Δεν περιμένω ούτε τη αστυνομία, ούτε το δήμο να κάνουν κάτι. Άλλωστε έχουν πιο σημαντικά πράγματα και στο κάτω κάτω είναι θέμα ηθικής και φιλότιμου. Αλλά ποιος το έχασε...

Λαϊκή αγορά = Θεσμός. Η χαρά του συνταξιούχου, της νοικοκυράς και τέλος πάντων των οικονομικά ασθενέστερων. Όχι δεν πρόκειται να πιάσω οικομικό θέμα. Για το ρημάδι το πάρκινγκ μιλάω ακόμα. Γυρίστε σπίτι σας πραμονή βράδι της λαϊκής και πέστε μου που και πότε βρήκατε να παρκάρετε. Καλά αφήστε το που. Πότε;

Έχετε προσπαθήσει ποτέ να τσουλήσετε παιδικό καρότσι σε πεζοδρόμιο; Αν ναι και τα έχετε καταφέρει, τότε πρέπει να παρακολουθήσω μαθήματα. Για κοίτα λοιπόν! Όσο είμαστε νέοι δεν δίνουμε σημασία σε κάτι τέτοια μικροπράγματα. Ούτε μας περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να είναι ουσιαστικά προβλήματα. Λοιπόν, τα πεζοδρόμια της Κυψέλης δεν έχουν φάρδος περισσότερο από 1 μέτρο το οποίο βέβαια θα ήταν αρκετό αν δεν : υπήρχαν μηχανάκια παρκαρισμένα πάνω, υπήρχαν αυτοκίνητα παρκαρισμένα πάνω, υπήρχαν τα σήματα της τροχαίας και μερικά άμοιρα δεντράκια, ήταν σπασμένες οι μισές πλάκες, υπήρχαν τα σκαλοπάτια ορισμένων κατοικιών, υπήρχαν πεταμένες σακούλες σκουπιδιών. Λοιπόν τι λέτε; Πάμε κόντρες;

Μήπως να σας πω τώρα και για τους κάδους των σκουπιδιών; Ωραία δεν λέω, ήταν κάτι απαραίτητο. Και λέω ωραία, γιατί για να είναι ο κάδος χρήσιμος πρέπει να ξέρεις και που να τον βρεις! Ναι ξέρω φυτέψανε και κολονάκια για να οριοθετήσουνε το χώρο τους. Αμ δε! Θέλει και λίγη τύχη για τους βρεις Η καθαριότητά τους βέβαια είναι κάτι πολύ δευτερεύον. Για να μην πούμε για τους κάδους ανακύκλωσης! Υπάρχει ένας και μοναδικός στα 10 τουλάχιστον οικοδομικά τετράγωνα γύρω από το σπίτι μου. Cherce la femme… κάτι έλεγα για τον δήμο πιο πάνω...

Και το καλύτερο για το τέλος: Είμαι από τους τυχερούς που όλο το πεζοδρόμιο της πρόσοψης του σπιτιού μου έχει ψηλά δέντρα που φτάνουν μέχρι το δεύτερο ίσως και τρίτο όροφο. Όαση ε; Και πόσο περισσότερο που ένα από αυτά είναι ακριβώς έξω από τη πόρτα μας! Παράδεισος ε; Ε λοιπόν ξέρετε τι κρέμεται από το καϋμένο το δέντρο τα τελευταία 3 χρόνια; Μια σακούλα σκουπιδιών που περιέχει μπουκάλια μπύρας! Μάλιστα μπουκάλια μπύρας! Και δεν μπορώ να τη ξεκρεμάσω γιατί δεν φτάνω. Είπαμε έιναι ψηλά δέντρα. Και αν πάρω ένα σκουπόξυλο και τη σπρώξω μάλλον θα πρέπει να αποζημιώσω και τον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου που βρίσκεται από κάτω! Τι να κάνω; Να καλέσω τη πυροσβεστική;

Ε ρε Γερμανός που μας χρειάζεται...

από το liketobite.blogspot.com

Μια κυψέλη χωρίς βασίλισσα

Γρηγοριάδης Κώστας

Τρίτη πρωί, αρχές Μάη. Εχω μια δουλιά στο κέντρο και πρέπει να κατέβω από την Καλογρέζα στην Κυψέλη. Από τότε που πήρα αυτοκίνητο, πάνε τώρα καμιά δεκαπενταριά χρόνια, η Κυψέλη είναι συνώνυμο του χειρότερού μου εφιάλτη.

 

Νομίζω δε χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί.

Ετούτη τη φορά είχα μια ανεξήγητη έμπνευση. Θες η ζέστη, θες η κίνηση, δε μου έκανε κέφι να οδηγήσω. Παράτησα το αμάξι κάπου στην Αγίας Γλυκερίας - έβαλα και σημάδια, ένα ζαχαροπλαστείο κι ένα μπακάλικο, για να το ξαναβρώ στο γυρισμό - και κατηφόρισα με τα πόδια.

Με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι η Φωκίωνος Νέγρη ήταν ακριβώς δύο βήματα. Προφανώς, πάει καιρός που δεν είχα κάνει δύο βήματα...

Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που είχε κάτι όχι από τις φωτιές, αλλά από την άνοιξη.

Στο σχολείο είχαν διάλειμμα, τα παιδιά έτρεχαν αλαλάζοντας και κάτι δύστυχοι δάσκαλοι πάσχιζαν να τα κάνουν ζάφτι. Κάποια φορούσαν πλαστικό μαγιάτικο στεφάνι, δε βαριέσαι, καλύτερα από τίποτα, κι ύστερα πού να τρέχουν να βρουν αληθινά λουλούδια στο κέντρο;

Στην αρχή του πεζόδρομου, τα μωρά έχουν βγάλει βόλτα τις γιαγιάδες. Οι παππούδες πίνουν καφέ ή ούζο στο καφενείο, επιλύουν, με χαρακτηριστική άνεση, το Κυπριακό, ανακηρύσσουν τον Παναθηναϊκό πρωταθλητή και ερίζουν για το αν η νέα κυβέρνηση θα αυξήσει τις συντάξεις.

Στο διπλανό φαστ φουντ ένας γεράκος διαβάζει μια αθλητική φυλλάδα και μασουλάει τηγανητές πατάτες με κέτσαπ - η πιο έξοχη ανορθογραφία της περιοχής.

Παρακάτω έκανα μια συγκλονιστική ανακάλυψη. Στην Κυψέλη υπάρχει πράσινο!

Μάλιστα, σας το ορκίζομαι. Στον πεζόδρομο. Και γρασίδι και δεντράκια και μικρά πάρκα και παγκάκια. Πού ήταν όλα τούτα τόσον καιρό, πού ήμουν εγώ τόσον καιρό;

Μουσαφίρης στη γειτονιά μου κατάντησα;

Αν έβλεπα μια τέτοια εικόνα σε κάποια μεγαλούπολη στο εξωτερικό, θα αναφωνούσα περίλυπος: «Να 'χαμε κι εμείς τέτοιες γωνιές στην Αθήνα...».

Ο αρχοντοχωριάτης!

Ε, λοιπόν, έχουμε. Αλλά δεν τις βλέπουμε. Αλλοτε δεν προλαβαίνουμε κι άλλοτε, απλά, δε θέλουμε να τις δούμε. Δε μας νοιάζει.

Την πρώτη φορά που σήκωσα το βλέμμα και είδα την Ακρόπολη από την Πατησίων, έμεινα άναυδος, έπαθα σοκ.

Οχι τόσο γιατί όφειλα να την έχω δει, ούτε γιατί όφειλα να ξέρω ότι είναι εκεί και με περιμένει να την κοιτάξω.

Περισσότερο γιατί συνειδητοποίησα ότι έχω συνηθίσει να περπατώ σκυμμένος.

Μας ρωτάνε κι απαντάμε πως κατοικούμε στην Αθήνα, αλλά μάλλον δεν ξέρουμε την τύφλα μας. Ετούτη η πόλη αλλάζει, αλλού προς το χειρότερο, αλλού προς το καλύτερο, αλλά εμάς δε μας νοιάζει, δε μας καίγεται καρφί. Μόνο μην τύχει και βγάλει ο γείτονας τα σκουπίδια του στον κάδο μας, τότε μονάχα αυτή η πόλη γίνεται δική μας, ιδιοκτησία μας, κληρονομιά μας.

Στο επόμενο καφέ δεν άντεξα. Μωρ' δεν πάνε στο διάολο κι οι δουλιές! Διπλός ελληνικός με ολίγη, δυο τσιγάρα, αυτό ήταν: έπιασα το Μάη στην Κυψέλη.

Δεν ξέρω πόση ώρα χαλάλισα στη ρέμβη. Είδα πιτσιρικάδες σε κοπάνα, είδα ζευγάρια ερωτευμένα, είδα συμπαθείς έγχρωμους να παζαρεύουν όλου του κόσμου τις μουσικές, είδα παρέες, είδα και μόνους.

Είδα εργάτριες, είδα και κηφήνες.

Δεν είδα πουθενά τη βασίλισσα της Κυψέλης. Ούτε το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη.

Αλλά πάλι, ίσως ήταν νωρίς.

Υποθέτω πως οι βασίλισσες και τα ρεμάλια δεν είχαν ξυπνήσει ακόμα...

 

Του τραγουδοποιού Μίλτου ΠΑΣΧΑΛΙΔΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 9 Μαΐου 2004

 

Πρόταση Νικήτα (2)

ΣΕΝΑΡΙΟ 2

 

Αφού λοιπόν  καταλήξαμε στην Κυψέλη πρέπει να ετοιμάσουμε ένα σενάριο για την συγκεκριμένη περιοχή.

Τι θα λέγατε λοιπόν πέρα από το σχεδιασμό, την  τεχνική υποστήριξη, τη θεωρία μέσα στην τάξη, τα γυρίσματα και τις ομάδες εργασίας να δίναμε μια αίσθηση πιο κινηματογραφική στο όλο εγχείρημα!!!!!!

Οι πρωταγωνιστές να  ήμαστε εμείς. Μπροστά και πίσω από την κάμερα  να διηγηθούμε ιστορίες και να παρουσιάσουμε τη Κυψέλη όπως εμείς τη βλέπουμε.

Πέρα λοιπόν από το χαβαλέ  μια εναλλακτική πρόταση θα ήταν οι πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ να είναι άτομα από την  ομάδα. Να υπάρξουν ηθοποιοί.

Θα μπορούσαν να υπάρξουν 4 – 5 θεματικές όπως:

1. Δημοτική αγορά
   
2. Φωκίωνος Νέγρη
   
3. Άσυλο Ανιάτων
   
4. Μετανάστατες
   

 

Για κάθε θεματική να υπάρξουν 2-3 άτομα που να κάνουν μια  παρουσίαση 5-6 λεπτά (ουσιαστικά μιλάμε για ένα μικρό ντοκιμαντέρ για κάθε θεματική). Εν συνεχεία θα πρέπει όλες αυτές οι ιστορίες να ενωθούν ωστε να βγει το τελικό προϊόν.

Υπάρχουν άτομα που μένουν στη Κυψέλη και μπορούν να βοηθήσουν περισσότερο, επίσης οι θεματικές που αναφέρονται είναι ενδεικτικές και μπορούν να προστεθούν και άλλες. Σίγουρα είναι δύσκολο το εγχείρημα και ίσως δημιουργηθούν και εντάσεις, αλλά σίγουρα δεν θα πλήξει κανείς!!!!!

 

Πάντως πέρα πό την πλάκα αυτές είναι οι ιδέες που σας προτείνω.

Να αναφέρω πως βοηθήθηκα πολύ από τα σχέδια τόσο του Δημήτρη όσο και της Marie Nοelle.

Tέλος αυτό που πρέπει να τονίσω είναι πως το σχέδιο που θα επιλεχθεί (είτε είναι κάποιο από τα παραπάνω, είτε κάποιο άλλο) θα πρέπει να στηριχθεί από όλους και ενωμένοι να λειτουργήσουμε σαν ομάδα.

Αυτό πάντως που μπορώ να εγγυηθώ (με βάση τη περσινή μου εμπειρία στο σεμιναριο κινηματογράφου) είναι ότι θα πέσει πολύ γέλιο!!!!!!!!!!!!!

Πρόταση Νικήτα (1)

ΣΕΝΑΡΙΟ 1 

 

Η ιδέα περιλαμβάνει τρεις βασικούς χαρακτήρες. (όλοι τους είναι υπαρκτοί)

Ο πρώτος χαρακτήρας είναι μια μεγάλη γυναίκα πάνω από 90 χρόνων η οποία είναι στην Κυψέλη από τη δεκαετία του 1950.

Η συγκεκριμένη αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας (κάνει αιμοκάθαρση 2 φορές τη βδομάδα ) και μένει στο πατρικό της μαζί με την Γεωργιανή οικιακή βοηθό της.

Η οικιακή βοηθός, 25--30 ετών, αποτελεί το δεύτερο χαρακτήρα, παραμένει με τη γιαγιά έξι μέρες τη βδομάδα, πλην της Κυριακής που έχει ρεπό.

Ο τρίτος χαρακτήρας είναι ο ανιψιός, 42 ετών, υπάλληλος στο ΕΜΠ και κάτοικος της Κυψέλης από τη γέννηση του μέχρι σήμερα.

 

Αυτό που έχω στο μυαλό μου ως πλάνο αφήγησης είναι από τη μία πλευρά οι διηγήσεις της γιαγιάς για  την παλιά Κυψέλη (στατικά πλάνα, μέσα στο σπίτι καθώς δεν μπορεί να μετακινηθεί εύκολα) ενώ από την άλλη θα έχουμε τον ανιψιό τον οποίο θα παρακολουθούμε στις βόλτες του στη Κυψέλη. (θα μπορούσαμε να έχουμε πλάνα στα οποία να βλέπουμε τον ανιψιό σε διάφορα σημεία της Κυψέλης και από πάνω να ακούγονται διηγήσεις της γιαγιάς για τα συγκεκριμένα  μέρη ή απλά  διηγήσεις της για την Κυψέλη.)

 

Ένα άλλο σημείο που πιστεύω πως θα είχε ιδιαίτερη σημασία είναι να παρακολουθήσουμε τη σχέση γιαγιάς – οικιακής βοηθού. Σημαντικά σημεία κατά την άποψη μου είναι  τα εξής: 

1. Προετοιμασία φαγητού ή και παρακολούθηση γεύματος
   
2. Επίσκεψη στο νοσοκομείο για την αιμοκάθαρση
   
3. Προετοιμασία γιαγιάς για ύπνο
   
4. Στιγμές που η οικιακή βοηθός μένει μόνη όταν κοιμηθεί η γιαγιά
   
5. Όταν η οικιακή βοηθός πηγαίνει για ψώνια
   

 

Επίσης θα μπορούσαμε να έχουμε μια συνέντευξη της οικιακής βοηθού για το πως βλέπει τη καθημερινότητα της στη Κυψέλη.

 

Από την άλλη πλευρά θα μπορούσαμε να έχουμε κάποια νυχτερινά πλάνα από τις εξορμήσεις του ανιψιού στη νυχτερινή Κυψέλη καθώς και τις συναντήσεις του με την παρέα του η οποία αποτελείται κυρίως από μεγάλους ανθρώπους οι οποίοι έχουν να μας πουν αρκετά πράγματα τόσο για την Κυψέλη όσο και οι ίδιοι σαν προσωπικότητες (δευτερεύοντες χαρακτήρες). ( Κατά τη διάρκεια της περιπλάνησης μας με τον ανιψιό προτείνω να χρησιμοποιηθούν παραπάνω από μία κάμερες. Μία να παρακολουθεί το χαρακτήρα μας και άλλη μία ή περισσότερες  το τι συμβαίνει γύρω του.)

 

Θα μπορούσαμε να επιλέξουμε κάποια σημεία αναφοράς της περιοχής και να οδηγήσουμε το χαρακτήρα μας (ανιψιός) προς αυτά χωρίς βέβαια να τον αποτρέψουμε να μας παρουσιάσει και αυτός κάτι  που μπορεί να έχει ενδιαφέρον.

Απλά καλό θα ήταν να αναδειχτούν κάποια σημεία-μέρη που υπάρχουν μόνο στην συγκεκριμένη περιοχή και την ξεχωρίζουν από άλλες γειτονιές της Αθήνας.

 

Για το τέλος ομολογώ πως δεν έχω καταλήξει.

Θα μπορούσε να είναι μια σκηνή όπου συνυπάρχουν όλοι οι χαρακτήρες ,γύρω από ένα τραπέζι τρώνε παρέα, συμβολίζοντας την ομαλή συνύπαρξη διαφορετικών γενεών, διαφορετικών ανθρώπων στη Κυψέλη.

Θα μπορούσαμε να κλείσουμε με τον ανιψιό και μια θεώρηση-άποψη για την Κυψέλη του σήμερα. (Εδώ θα μπορούσε να είναι μια σειρά από πλάνα χωρίς λόγια πλαισιωμένα με μουσική ή με φυσικούς ήχους).

 

Ως προς τον ακριβή  σχεδιασμό της ιστορίας...βοηθήστε όλοι !!!!!!!!!!!!!!!

Η λειτουργία της κυψέλης / ένα μοναδικό παράδειγμα συνεργασίας

H κοινωνία των μελισσών αποτελεί ένα από τα εκπληκτικότερα παραδείγματα συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης του ζωικού βασιλείου. Στην πραγματικότητα, μια κυψέλη λειτουργεί σαν ένας οργανισμός του οποίου τα διάφορα όργανα είναι τα μέλη της: η βασίλισσα, οι εργάτριες και οι κηφήνες. Καμιά μέλισσα δεν μπορεί να επιβιώσει από μόνη της. Οι κηφήνες προέρχονται από τα αυγά που δεν έχουν γονιμοποιηθεί. Από τα γονιμοποιημένα αυγά μπορούν να αναπτυχθούν είτε βασίλισσες είτε εργάτριες.

Τι είναι αυτό που καθορίζει τη μοίρα μιας προνύμφης, αν αυτή δηλαδή θα γίνει «μεγαλώνοντας» βασίλισσα ή εργάτρια; Κυρίως η ποιότητα και η ποσότητα της τροφής που λαμβάνει. Τα άτομα που θα γίνουν βασίλισσες τρέφονται με το λεγόμενο βασιλικό πολτό, ιδιαίτερα πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά γεύμα. Επίσης, σε βασίλισσες θα αναπτυχθούν οι προνύμφες που έχουν βρεθεί στα λεγόμενα βασιλικά κελιά. Οταν μια βασίλισσα βγει από το κελί της και πριν ζευγαρώσει, καταστρέφει όλα τα άλλα βασιλικά κελιά, υποβοηθούμενη μάλιστα και από τις εργάτριες και θανατώνει με το κεντρί της όλες τις άλλες βασίλισσες που βρίσκονται μέσα σε αυτά.

Μια εβδομάδα μετά την πρώτη της έξοδο από το κελί, η παρθένα βασίλισσα πετάει στον αέρα όπου ζευγαρώνει με 8 - 10 κηφήνες (μπορεί να φτάσει και τους 17). Η γαμήλια πτήση γίνεται νωρίς το απόγευμα με θερμοκρασία μεγαλύτερη των 20 βαθμών Κελσίου και κρατάει από 5 - 18 λεπτά της ώρας. Οταν η βασίλισσα επιστρέφει στην κυψέλη, έχει το «σημάδι ζευγαρώματος» βλένη και ένα τμήμα από τα γεννητικά όργανα του κηφήνα που πεθαίνει μετά τη σύζευξη. Η βασίλισσα εκτελώντας από 1 - 3 παρόμοιες πτήσεις γεμίζει τη σπερματοθήκη της με σπερματοζωάρια που θα χρησιμοποιήσει για όλη την υπόλοιπη ζωή της. Μια βασίλισσα ζει από 1 - 5 χρόνια αλλά, όπως είναι φυσικό, η παραγωγική της ικανότητα μειώνεται με τον καιρό. Τρεις μήνες μετά η βασίλισσα αρχίζει να γεννά. Είναι η εποχή που οι νεαρές εργάτριες του μελισσιού προσέχουν πολύ τη βασίλισσα. Την περιτριγυρίζουν, την ταΐζουν την καθαρίζουν και απομακρύνουν τα περιττώματά της. Η βασίλισσα μπορεί να γευματίσει έως και 5 φορές μέσα σε μια ώρα, ενώ στο ίδιο χρονικό διάστημα μπορεί να γεννήσει έως και 30 αυγά.

Οι εργάτριες κάνουν την σκληρή δουλειά

Οι εργάτριες είναι μικρότερες σε μέγεθος από τον κηφήνα και από τη βασίλισσα και η διάρκεια ζωής τους ποικίλλει από μερικές ημέρες έως και ένα χρόνο. Οι εργάτριες εκτελούν όλες τις εργασίες στη κυψέλη εκτός από αυτήν της ωοτοκίας. Καθαρίζουν τα κελιά, εκτρέφουν και περιποιούνται το γόνο και τη βασίλισσα, δέχονται νέκταρ από τις συλλέκτριες εργάτριες για επεξεργασία, τοποθετούν τη γύρη στα κελιά, χτίζουν κηρήθρες και καθαρίζουν την κυψέλη, κάνουν αέρα με τα φτερά τους και φρουρούν την είσοδο της κυψέλης. Κάποιες εργάτριες αποκτούν εξειδίκευση αλλά συνήθως εκτελούν πολλαπλές εργασίες. Επίσης, διάφοροι αδένες στις εργάτριες αναπτύσσονται ή συρρικνώνονται ανάλογα με τις εργασίες που αυτές εκτελούν.

Για παράδειγμα, όταν οι εργάτριες αρχίζουν να φρουρούν την κυψέλη αναπτύσσονται οι αδένες του κεντριού και οι σαγονικοί αδένες παράγουν τις μεγαλύτερες ποσότητες φερομόνων συναγερμού. Οι εργάτριες κάνουν τη σκληρή δουλειά στο μελίσσι και μοιάζει η επιβίωσή του να εξαρτάται από αυτές. Ομως η επιρροή της βασίλισσας σε αυτές τις εργασίες είναι μεγάλη· μόνο με την παρουσία της οι εργάτριες εργάζονται σαν οργανωμένο σύνολο. Οι εργάτριες, ωστόσο, είναι σε θέση να αντιληφθούν την απουσία της βασίλισσας μέσα σε δέκα ώρες οπότε και παρατηρείται το «κλάμα» των μελισσών - έντονο βουητό στην κυψέλη από τις δονήσεις χιλιάδων μελισσών. Αμεσα ξεκινούν διαδικασίες για την εκτροφή καινούργιας βασίλισσας εφόσον υπάρχει γόνος. Αν δεν τα καταφέρουν, το μελίσσι είναι καταδικασμένο σε αφανισμό.

Της ΤΑΝΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Hμερομηνία : 08-10-07 Copyright: http://www.kathimerini.gr/

My own private Kypseli

Ένα άρθρο του περιοδικού «Colours» έλεγε ότι η πρώτη πιο πυκνοκατοικημένη γειτονιά του κόσμου ήταν κάπου στο Τόκιο, κι η δεύτερη «Kipseli, Athens». Δεν είχε φωτογραφία, αλλά θα μπορούσα να τους είχα δώσει μία από το μπαλκόνι μου. Το διαμέρισμά μου είναι στον έκτο όροφο και από εκεί συνειδητοποιείς τι σημαίνει ακριβώς «δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη γειτονιά στον κόσμο». Στοιβαγμένα σπίτια-κουτιά, σκεπές από κεραίες, διπλοπαρκαρισμένα αμάξια, σώβρακα απλωμένα σε δορυφορικές κι άνθρωποι-μελισσούλες, πιο προφητικό όνομα απ' το «κυψέλη» δεν θα μπορούσαν να είχαν βρει κάποτε. Αν επιστρέφεις γρήγορα στο σπίτι μετά τη δουλειά, δεν θα καταλάβεις ποτέ τίποτα απ' όσα συμβαίνουν εδώ - πέρα απ' το πρόβλημα πάρκινγκ, την ασχήμια της και τη βρομιά.

Μέχρι τότε είχα μείνει σχεδόν παντού στην Αθήνα, από βόρεια προάστια στο κέντρο κι από άντεργκραουντ γειτονιές σε νότια προάστια. Δεν μπορούσα να μείνω στο ίδιο μέρος πάνω από δύο χρόνια. Μέχρι που ήρθα εδώ. Και κόλλησα. Ήταν η πρώτη γειτονιά όπου δέθηκα με ανθρώπους. Ειδικά στα προάστια, αυτοί οι τύποι με τα ψωνιακά τους και τους ψυχολόγους τους ντύνονταν ίδια, κουρεύονταν ίδια, μιλούσαν ίδια και δεν έλεγαν τίποτα απολύτως, όλοι πανομοιότυπα παγάκια της πόλης.

Οι πρώτοι γείτονες με τους οποίους έπιασα παρτίδες εδώ ήταν οι Ινδιάνοι απ' το Περού που μένουν στο ισόγειο της διπλανής πολυκατοικίας και παίζουν μουσική στους δρόμους. Κάθε φορά που κάνουν πρόβες, θέλω να πάρω το δρόμο για το Μάτσου Πίτσου... Για να το ξεπεράσω, πετάγομαι με τις σαγιονάρες να δω τι έχει μαγειρέψει ο Ντίνος, καλός μου φίλος που μένει παρακάτω, πιάνω κουβέντα με τον Βρετανό Ρόμπιν που πάντα βολτάρει στη γειτονιά με τη Λίζα, τη σκυλίτσα του, ή πάω για καφέ μέχρι τη Μαργαρίτα Μιχελάκου, γειτόνισσα επίσης, της λέω «φύγαμε για Περού», αλλά εκείνη μου αλλάζει γνώμη, και παίρνουμε κι οι δυο νοητικά απ' την κουζίνα της το δρόμο για το Μπουένος Άιρες.

Ύστερα γνώρισα τον Αφρικανό που έχει ανοίξει το υπόγειο ίντερνετ καφέ στη Ζακύνθου. Εκεί μέσα κάθομαι συνήθως και γράφω, με αφρικάνικη μουσική υπόκρουση και Βουλγάρες, Γιουγκοσλάβους, Αφρικανούς, Αλβανούς να μιλάνε στις κάμερες των διπλανών κομπιούτερ με φίλους απ' την πατρίδα - Βαβυλωνία...

Χαμηλά στην Κερκύρας είναι η Κατερίνα, μια κούκλα Πολωνή που έχει ινστιτούτο μανικιούρ. Μαζεύονται κι άλλες γειτόνισσες Πολωνές εκεί μέσα και μιλάμε για τα χρόνια του κομουνισμού - μετά από τόσες κουβέντες είναι πια σα να τα έζησα κι εγώ, φτου, να μην ξανάρθουν. Οι Πολωνές είναι κάτι σαν πρότυπο στην Κυψέλη - ξανθιά κι αγγελική ομορφιά, κάνει μπαμ ανάμεσα στο μαύρο...

Τους Αφρικανούς τους αγαπούν όλες οι φυλές στη γειτονιά, γιατί είναι οι πιο ήσυχοι και οι πιο χαλαροί. Ανοίγουν τα μαγαζιά τους... όποτε θέλουν. Με έχουν πείσει να βράζω όλα τα φαγητά σε γάλα καρύδας, γιατί ενυδατώνει τον οργανισμό, όλο προσθέτουν κάτι ρίζες στις συνταγές μου, πίνω πια χυμούς γκουάβα το πρωί, φορώ κρέμες σώματος για μαύρο δέρμα, αλλά μ' αρέσουν γιατί έχουν γκλίτερ μέσα, δοκιμάζω όλο κάτι κουτιά με μάσκες από αφρικάνικα φυτά που τελικά λαδώνουν τα δικά μου τα μαλλιά - οι μαύρες γυναίκες έχουν πιο σκληρά και ξηρά- αλλά να μη στηρίξω τις γειτόνισσες νέες επιχειρηματίες;

Η μεγαλύτερη περσόνα στη γειτονιά είναι η Γιώτα, που έχει το Powder, το κατάστημα με τα αξεσουάρ στη Ζακύνθου (και Κερκύρας περίπου). Κάποτε βρίσκονταν στο Κολωνάκι αυτό το μαγαζί κι είχε τρελή επιτυχία. Αλλά η Γιώτα «ήθελε γκέτο». Στο μαγαζί της θα αράξω, θα χαζέψω μαύρους και λευκούς που αγοράζουν χιπ-χοπ μενταγιόν για να κάνουν εντύπωση το βράδυ στο κλαμπ Lift, ‘80s χρυσές τσάντες, βραχιόλια με το σήμα του δολαρίου - σε τιμή γκέτο, ευτυχώς. Μόνιμο θέμα κουβέντας η μουσική. Κάποιος πελάτης τις προάλλες έβρισε τον 50 Cent κι έφυγε κλωτσηδόν απ' το μαγαζί.

Αν θέλεις να σου δώσω ένα μυστικό της Κυψέλης, είναι το Cute Fellows, ένα αφρικάνικο μαγαζί, Δροσοπούλου 39, που έχει ό,τι μπορεί να ποθεί ένας χιπ χόπερ - βρήκα ακόμη και μια μαύρη βελούδινη φόρμα που φορούσε ο Nelly σε ένα βίντεο κλιπ. Είναι ένα υπόγειο και δεν γεμίζει το μάτι, αλλά μπορείς εκεί να βρεις μπαντάνες για ράπερς, καπέλα με στρας NY, τεράστια τζάκετ με δράκους, ό,τι κυκλοφορούν μεγάλες εταιρείες όπως η FUBU αλλά σε τιμές για Αφρικανούς, όχι για Έλληνες.

Άλλο ένα μυστικό της Κυψέλης είναι το μαγαζί για μάγισσες στη Λέλας Καραγιάννη 34, όπου βρίσκεις ό,τι χρειάζεσαι για μάγια, κοκαλάκια νυχτερίδας, ολόκληρη τη νυχτερίδα, μανδραγόρα, νεκροκεφαλές, ερωτικά φίλτρα και βιβλία για το πώς τα αναμειγνύεις όλα αυτά. Ok, θα δώσω κι ένα τρίτο μυστικό: στα μαγαζιά των Κινέζων γύρω απ' τη Φωκίωνος πωλούνται για 4 ευρώ πορτοφόλια και τσάντες Hello Kitty!

Στην Κυψέλη έμαθα ότι το φαγητό δεν το πετάμε, αλλά βγαίνουμε το βράδυ να το δώσουμε στα αδέσποτα. Τα αδέσποτα σκυλιά κατοικοεδρεύουν στο Πεδίο του Άρεως, για τις αδέσποτες γάτες αφήνουμε φαγητό κάτω απ' τα παρκαρισμένα αμάξια ή σε εγκαταλελειμμένα σπίτια (στη δική μου περιφέρεια βρίσκεται το γατόσπιτο της Σκοπέλου, σε αυτές μου έχουν αναθέσει κάτι συνταξιούχοι φιλόζωοι, παλιοί Κυψελιώτες, να συνεισφέρω με τα δικά μου αποφάγια). Επίσης δεν πετάμε ποτέ παλιά ρούχα που έχουμε βαρεθεί. Τα αφήνουμε έξω από την εκκλησία των Αγίων Αποστόλων και όποιοι χρειάζονται ρούχα ψάχνουν εκεί - άμεση ανακύκλωση.

Σαββατοκύριακα, στη δύση του ήλιου, θα πάω σίγουρα για τζόκινγκ στο Πεδίο του Άρεως. Τότε μαζεύονται όλοι. Μαύροι ποδοσφαιριστές, κορίτσια που κάνουν στίβο στον «Πανελλήνιο», σκέιτερς με αεροδυναμικά χτενίσματα, ακόμη και παππούδες με rollers (!!!) έτρεχαν δίπλα μου τις προάλλες, και σκόνταψαν σε κάτι διαφημιστικά φυλλάδια του μέντιουμ Oumar. Είναι το νέο μέντιουμ της γειτονιάς... Λες και δεν μας έφταναν τα περιττώματα σκυλιών στα πεζοδρόμια (για τις παλιές ηλικιωμένες Κυψελιώτισσες το μικροσκοπικό σκυλάκι είναι κάτι σαν απόδειξη της αριστοκρατικής καταγωγής τους - να κοιτάς πάντα κάτω), τώρα έχουμε και τα διαφημιστικά του Oumar σκορπισμένα παντού. (Με αφρικάνικα ξόρκια και μάγια, φέρνει αυτόν που έχεις ερωτευτεί στην αγκαλιά σου, μιλάμε για μεγάλο προμόσιον). Αυτά. Τώρα γιατί κόλλησα στην Κυψέλη, δεν ξέρω σίγουρα, ή για το χάος ή για το σουρεαλισμό. Ή γιατί είμαι κι εγώ σαν κι αυτή, ολίγον μπάχαλον...

ΔΙΑΜΟΝΗ

Οι τιμές ενοικίασης για γκαρσονιέρες κυμαίνονται από 250-300 ευρώ. Για αγορά νεόδμητου διαμερίσματος οι κατασκευαστές ζητάνε από 2.000-2400 ευρώ/τ.μ., ενώ για αγορά κατοικίας μεγαλύτερης των 120 τ.μ. και ηλικίας άνω των 20 ετών χρειάζονται περί τα 140.000 ευρώ. Για την αγορά γκαράζ απαιτούνται από 14.500-20.500 ευρώ, ενώ για ενοικίαση 130-180 ευρώ.

EMPTY SPACES

Στην Κυψέλη υπάρχουν αναξιοποίητα 1.200 εγκαταλειμμένα σπίτια.

CULTURE

Πολλά καφέ-μπαρ και εστιατόρια, κυρίως στην περιοχή της Φωκίωνος Νέγρη, 5 κινηματογράφοι αλλά και περισσότερα από 10 θέατρα στην περιοχή.

από την ΕΙΡΗΝΗ ΧΕΙΡΔΑΡΗ - LIFOLAND

Ζωή κάτω από τη γη, ΚΥΨΕΛΗ

Στην γειτονιά των Αφρικανών, την Κυψέλη, και συγκεκριμένα σ' ένα υπόγειο στην οδό Τήνου συναντιούνται σχεδόν κάθε εβδομάδα Αφρικανοί από πολλές χώρες της Μαύρης Ηπείρου, συζητώντας για τη δυσβάσταχτη καθημερινότητά τους.

«Πάνω από 500 Αφρικανοί ζουν σ' αυτή τη γειτονιά. Προέρχονται από διάφορες χώρες, τη Σιέρα Λεόνε, τη Γουινέα, την Ακτή Ελεφαντοστού», εξηγεί ο Κρίστοφερ από το Καμερούν, που σπουδάζει στη Γεωπονική Σχολή και ζει 4 χρόνια στη χώρα μας.

Δίπλα του κάθονται ο Αμίν και ο Ταλαγίρου από τη Γουινέα, ο Αμπι και ο Ντέιβιντ από τη Νιγηρία, ο Αμάντο από την Μπουρκίνα Φάσο, ο Ουάντ από τη Σενεγάλη, ο Ιντρίσε από τη Σιέρα Λεόνε. Αλλος εργάτης στο λιμάνι του Περάματος, δύο έχουν καταστήματα αποστολής χρημάτων στις χώρες τους κι οι υπόλοιποι είναι μικροπωλητές. Ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα από δύο μέχρι 18 χρόνια. Οι δύο παλιότεροι παντρεύτηκαν με Ελληνίδες, έκαναν παιδιά.

Μιλάμε για τα διπλανά υπόγεια καταστήματα. Κρέμασαν ένα σεντόνι και κοιμούνται νεαροί Αφρικανοί. Ενα δωμάτιο όλο κι όλο φαίνονται από τα τζάμια: «Δύσκολα βρίσκουμε σπίτι. Η πρώτη ερώτηση των ιδιοκτητών είναι "από πού είσαι;". "Από την Αφρική", λες. Οι πιο ευγενικοί σού απαντούν "νοικιάστηκε". Αλλοι λένε "δεν θέλω ξένους". "Γιατί;", "γιατί έτσι θέλω". Και σου κλείνουν στα μούτρα το τηλέφωνο. Τα σπίτια που νοικιάζουμε είναι πάντα υπόγεια. Αν δεν είναι υπόγειο δεν μας το δίνουν. Επειδή κανείς δεν θέλει να ζει στο υπόγειο».

Αντιμετωπίζετε προβλήματα με τους γείτονες;

«Το πρόβλημά μας είναι το ελληνικό κράτος, όχι οι γείτονες» απαντά ο πατέρας τους, ο Ιντρίσε από τη Σιέρα Λεόνε, που στις συναντήσεις φέρνει και τους δύο μικρούς γιους του. «Εδώ γεννήθηκα», απαντά ο μεγαλύτερος. Είναι 10 ετών, τον λένε Αλέξανδρο, μιλάει καλά ελληνικά αφού «φοιτώ σε ελληνικό σχολείο». «Αυτός θα έπρεπε να έχει ελληνικό διαβατήριο. Δεν γνώρισε την πατρίδα των γονιών του, δεν έμαθε τη μητρική του γλώσσα. Οι φίλοι του είναι ελληνόπουλα». Τον μικρότερο, τον φωνάζει Μανώλη, είναι 6 ετών.

Προσθέτουν ότι «πληρώνουμε 300 ευρώ για μία υπόγεια γκαρσονιέρα, 450 για ένα υπόγειο δύο δωματίων».

Ρατσιστικά φαινόμενα;

«Μας απαντούν "δεν θέλουμε ξένους στη δουλειά". Προτιμούν έναν ξανθό Αλβανό. Ο μαύρος είναι πάντα ξένος. Κι όλοι μάς βεβαιώνουν πως "εσείς είστε καλά παιδιά, δεν πειράζετε κανέναν". Αλλά μας κρατούν πάντα σε απόσταση. Μακριά κι αγαπημένοι. Κι ας θησαυρίζουν χιλιάδες Ελληνες έμποροι στις αφρικανικές χώρες».

«Δύσκολο το μεροκάματο» προσθέτουν οι μικροπωλητές: «Δουλεύουμε για να πληρώσουμε το ΤΕΒΕ, το νοίκι, τους φόρους. Η ζωή είναι πολύ ακριβή για εμάς. Γι' αυτό συγκεντρωνόμαστε σε συγκεκριμένα σημεία. Εμείς δεν μπορούμε να βγούμε για φαγητό, μαγειρεύουμε. Δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για το σούπερ μάρκετ. Ψωνίζουμε από τα αφρικανικά μαγαζιά που υπάρχουν στη Κυψέλη. Οι Ελληνες εισάγουν τα προϊόντα, εμείς τα πουλάμε. Ανοιξαν δικά μας κομμωτήρια, μπαράκια, όλα είναι φθηνά. Γι' αυτό μαζεύονται Αφρικανοί από το Παγκράτι, τη Βικτώρια κι από πιο μακριά».

Ο Κρίστοφερ επισημαίνει ότι «στη σχολή με ρωτάνε συνεχώς, "εσύ γιατί ήρθες στην Ελλάδα;" Δεν γνωρίζουν ότι στο Καμερούν ζουν 1.500 Ελληνες επιχειρηματίες, που βγάζουν εκατομμύρια, ενώ στην Ελλάδα μόνο 150 μικροπωλητές από το Καμερούν».

Το μεγάλο πρόβλημα; «Δεν μας δίνουν χαρτιά να καταφέρουμε να δουλέψουμε; Αν σου πάρω την αστυνομική ταυτότητα θα μπορέσεις να δουλέψεις; Τα παιδιά μας δεν υπάρχουν, δεν τους βγάζουν πιστοποιητικό γέννησης, δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω αφού εδώ γεννιούνται, ζουν χωρίς υπηκοότητα. Εδώ τρώνε, κοιμούνται, μεγαλώνουν, αλλά δεν μπορούν να είναι περήφανα γι' αυτήν την πατρίδα. Μόνο αν είσαι ποδοσφαιριστής σταρ δεν είσαι μαύρος». Ακόμα και οι Αφρικανοί παίκτες κάποια στιγμή φεύγουν επειδή τους συμπεριφέρονται ρατσιστικά. Ολα ξεκινούν από τους νόμους που ψηφίζει η ελληνική Βουλή. Γιατί αν κάποιος μας βρίζει, μας χτυπήσει και δεν έχουμε χαρτιά, δεν μπορούμε να τον μηνύσουμε, ούτε να τον καταγγείλουμε στην Αστυνομία. Η κυβέρνηση θέλει ψήφους, δεν θα ψηφίσει ευνοϊκότερους νόμους για εμάς».

Τι σκοπεύετε να κάνετε;

«Οποιος Αφρικανός βγάζει λεφτά πληρώνει στην Ιταλία 600 ευρώ το χρόνο και γίνεται Ευρωπαίος πολίτης. Στην Ιταλία πληρώνεις, σου δίνουν χαρτιά και ζεις. Εσείς χάνετε».

Υπάρχουν γκέτο στην Ελλάδα;

«Παντού υπάρχουν. Στη Σοφοκλέους μόνο Σουδανούς και Σομαλούς συναντάς».

Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΑΜΑ Φωτ.: ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/06/2008

Κυψέλη unlimited

Όσο κι αν οι παλιοί έχουνε φύγει πια και τα στέκια προσαρμόστηκαν στις σύγχρονες πολυφυλετικές ανάγκες, η Κυψέλη παραμένει πάντα το «μυθικό χαμένο κέντρο του κόσμου», όπως έλεγε κι ο Βακαλόπουλος.

Η Κυψέλη είναι ό,τι λέει το όνομά της. Μια κυψέλη διαφορετικών φυλών, θρησκειών, τάξεων, ιδεολογιών. Με κατοίκους διανοούμενους, παλιούς αστούς και μετανάστες. Στην Κυψέλη, όπως και παλιά με τα εγχώρια λαϊκά, τα μπλουζ της μετανάστευσης ακούγονται δυνατότερα από οπουδήποτε αλλού. Διασχίζω τη Φωκίωνος Νέγρη παρατηρώντας στενάχωρα μπαλκόνια και τους τοίχους των πολυκατοικιών. Κάτω από το γκρίζο τους κρύβεται η ακμή της Κυψέλης την εποχή της αντιπαροχής, του Άλκη Γιαννακά και του Αλέκου Τζανετάκου. Ο ιστορικός δρόμος που φιλοξένησε την ελίτ των αστεριών του Φίνου -κάτι σαν λεωφόρο της Δόξας στο Χόλιγουντ- αλλά και την ελληνική διανόηση είναι τώρα ένα multi colored αλλά και vintage σκηνικό. Άνθρωποι από όλες τις φυλές προχωράνε βιαστικά κάνοντας ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα στα τραπεζοκαθίσματα των καφέ, όπου κάποιοι άλλοι απολαμβάνουν νωχελικά τον φραπέ ή τον εσπρέσσο τους.

 

«Είναι ωραία να χαλαρώνεις στις πολυθρόνες στα καφέ της Φωκίωνος Νέγρη και να παρατηρείς το πλήθος που περνάει. Πού να το φανταζόταν ο παλιός αστός πώς θα εξελισσόταν η περιοχή όταν αγόραζε το ρετιρέ του εδώ» λέει ο Κώστας Εμμανουηλίδης, κάτοικος της Κυψέλης εδώ και πολλά χρόνια. Η Κυψέλη δεν είναι πια ο ίδιος κόσμος που περιέγραψε στα τραγούδια του ο Λουκιανός Κηλαηδόνης ή οι αλητείες και τα φλερτ της γενιάς του Green Park που αποτύπωνε στο φακό του ο Νικολαΐδης. Το κυκλοφοριακό αφόρητο, μία θέση πάρκινγκ καθημερινό σαφάρι και η μικροεγκληματικότητα στα ύψη, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ασφάλειας. Ταυτόχρονα μία από τις περιοχές της Ευρώπης με τη χαμηλότερη αναλογία πρασίνου ανά κάτοικο. Η Κυψέλη είναι μαζί με το κέντρο της Αθήνας η περιοχή που ανεβάζει την ελληνική πρωτεύουσα στην τρίτη θέση από το τέλος ανάμεσα σε ευρωπαϊκές πόλεις σε ποιότητα ζωής σε ό,τι αφορά στη μόλυνση της ατμόσφαιρας, στην ηχορύπανση και στη ρύπανση των δρόμων. Τα μπαρ και τα καφέ κάνουν πολλούς να αντιδρούν, καθώς, όπως λένε, η κατάσταση αυτή επιβαρύνει το ήδη πολύ σοβαρό κυκλοφοριακό πρόβλημα και περιορίζει στο ελάχιστο τις θέσεις για παρκάρισμα που είναι ούτως ή άλλως λιγοστές. Ταυτόχρονα, σύμφωνα με έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου, οι κάτοικοι της Κυψέλης μαζί με αυτούς των Πατησίων είναι οι περισσότερο αγανακτισμένοι από το κυκλοφοριακό.

 

Κι όμως... σε έρευνα του Πανεπιστημίου Αθηνών οι κάτοικοι της Κυψέλης -της περιοχής που σάρωσε περισσότερο η αντιπαροχή- δηλώνουν ικανοποιημένοι από τη ζωή τους σε μεγαλύτερο βαθμό από όσο οι κάτοικοι άλλων, πιο «προνομιούχων» περιοχών. Τι είναι αυτό που κάνει τον Κυψελιώτη να χαμογελά; «Προσπαθούμε να μείνουμε στα θετικά της Κυψέλης και σίγουρα δεν υπολογίζουμε σε αυτά τη φασαρία, τις στριμωγμένες οικοδομές, την έλλειψη ανοιχτών χώρων» λέει ο Κώστας Εμμανουηλίδης. «Είναι μια μεγάλη αγορά όπου βρίσκεις ό,τι θες γρήγορα και χωρίς ταλαιπωρία, αρκεί να μην πάρεις αυτοκίνητο μαζί. Όπως κάθε περιοχή σε κέντρο πόλης, η Κυψέλη σου παρέχει πρόσβαση σε πολλά συγκοινωνιακά μέσα. Αν ψάχνεις διασκέδαση και νυχτερινή ζωή και δεν τη βρίσκεις εδώ, σίγουρα θα τη βρεις κάπου κοντά και εύκολα. Στην Κυψέλη δεν πλήττεις γιατί χαζεύεις κόσμο και κίνηση. Χώρες της Βαλκανικής, της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής έχουν τις πολυπληθείς αντιπροσωπείες τους».

 

Είναι μεσημέρι και στα καφέ της Φωκίωνος Νέγρη στριμώχνεται κόσμος όλων των ηλικιών. Αυτή είναι και η ιδιαιτερότητα αυτού του δρόμου. Χωράει όλες τις ηλικίες. Από την άστατη γενιά του ‘60 που συχνάζει δεκαετίες εδώ, θεωρώντας τη Φωκίωνος Νέγρη το δρόμο που οδηγεί πίσω στη νεότητα, μέχρι τις νεότερες ηλικίες που θορυβούν χαλώντας την ησυχία των αστικών ρετιρέ. «Μην κοιτάτε ψηλά. Φτωχομάνα ήταν είναι και θα είναι πάντα η Κυψέλη. Συμπίλημα πολιτισμών τη στιγμή ακριβώς που χάνουν την ταυτότητά τους. Κέντρο-απόκεντρο» τονίζει η Βασιλεία Κούρου, εκπαιδευτικός που ζει χρόνια στην περιοχή. «Ο πρώτος τόπος εγκατάστασης για τους Έλληνες πρόσφυγες και εσωτερικούς μετανάστες στη δεκαετία του ‘50, παραμένει ίδιος και για τους νέους κατοίκους που τώρα αποκτούν ρίζες στον τόπο μας». Υπάρχει κάτι που κάνει την Κυψέλη μια ξεχωριστή συνοικία ρωτάω τη Βασιλεία; «Πολλά» μου λέει. «Πρώτα από όλα η παλιά ΔΕΛΤΑ ή ΕΒΓΑ της γειτονιάς, τόπος συνάντησης συμπατριωτών από διαφορετικές χώρες. Τα πολυεθνικά καφενεία όπου στήνονται αυτοσχέδια γλέντια αργά το βράδυ ή το απομεσήμερο της Κυριακής και ξεχειλίζει ο νόστος. Ακόμη, ο πεζόδρομος της Αγίας Ζώνης. Τα ουζερί δίπλα στο Άσυλο Ανιάτων, όπου το σούρουπο οι τρόφιμοι απολαμβάνουν τα χρώματα του δειλινού δίπλα σε πιτσιρίκια διαφόρων χρωμάτων και φυλών που παίζουν αμέριμνα. Οι νεανικές παρέες που ακούνε ρεμπέτικα πίνοντας το ουζάκι τους. Το αιθιοπικό εστιατόριο ΑΧuΜ. Από τα ελάχιστα στην Αθήνα, που, εκτός από τις παραδοσιακές συνταγές, το ζωντανό του πρόγραμμα και την αφρικανική του ατμόσφαιρα, διοργανώνει και γλέντια γάμων και βαπτίσεων με το παραδοσιακό τελετουργικό και τα έθιμα των Κοπτών της Αιθιοπίας. Τα κομμωτήρια των Νιγηριανών με εξειδίκευση στο ράστα, οι πλατείες που από άδολα σεργιάνια το απόγευμα μετατρέπονται σε επικίνδυνα σημεία αργά το βράδυ. Και η Δημοτική Αγορά, χώρος δημιουργίας πλέον, αλλά και η κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη σήμα κατατεθέν της περιοχής είναι. Η μόνη που λειτουργεί ακόμη χωρίς να έχει χάσει το νόημά της».

 

 

ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ

147.500. Οι άνδρες είναι, σύμφωνα με την ΕΣΥΕ, 68.950 και οι γυναίκες 78.950. Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι από 20 ως 44 ετών. Στην περιοχή ζουν πάνω από 40 χιλιάδες αλλοδαποί.

 

ΜΟΡΦΩΣΗ

Οι περισσότεροι κάτοικοι της Κυψέλης είναι απόφοιτοι μέσης εκπαίδευσης - ξεπερνούν τους 51 χιλιάδες. Υψηλός είναι ο αριθμός των πτυχιούχων ανωτάτων σχολών, που πλησιάζουν τους 20 χιλιάδες, ενώ υπάρχουν και περισσότεροι από 9 χιλιάδες αναλφάβητοι. Λίγοι οι κάτοχοι διδακτορικού τίτλου (670) αλλά και οι κάτοχοι μάστερ (1.303).

 

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ

Κυρίως πωλητές, τεχνίτες, υπάλληλοι γραφείου και ανειδίκευτοι εργάτες. Περίπου 10 χιλιάδες ασχολούνται με επιστήμες ή καλλιτεχνικά επαγγέλματα.

 

ΠΥΚΝΟΤΗΤΑ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ

80 χιλιάδες κάτοικοι ανά τ.χλμ., από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές παγκοσμίως.

από το lifo

του Θεόφιλου Δουμάνη

21.11.2007

   

ΣΧΟΛΙΑ: 1

"Φτωχομάνα ήταν είναι και θα είναι πάντα η Κυψέλη" ? Tι λέτε βρε παιδιά!?! Δεν ξέρω από που κατάγεται η κυρία που τα λέει αυτά, σίγουρα όμως όχι από την Αθήνα. Η Κυψέλη στα μέσα του 20ου αιώνα (1930-1970 περίπου) ήταν μια μεσο- προς μεγαλο-αστική συνοικία. Η Κυψέλη, μαζί με το Κολωνάκι, ήταν οι πρώτες συνοικίες που απέκτησαν πολυκατοικίες τη δεκαετία του 1930. Αρχοντικές πολυκατοικίες ψηλοτάβανες, με μεγάλα διαμερίσματα χτισμένες από αρχιτέκτονες. Το ίδιο ισχύει και για τις πρώτες 2 μεταπολεμικές δεκαετίες. Δείτε τα διαμερίσματα που έχουν: 130 τετραγωνικά στον πρώτο όροφο! Μόνο στο Κολωνάκι υπάρχουν τέτοια κτήρια. Θέατρα, κινηματογράφοι, ιδιωτικά σχολεία...η Κυψέλη των μέσων του αιώνα ήταν μια περιζήτητη αστική περιοχή. Από τις λίγες περιοχές που φτιάχτηκαν ως αμιγώς αστικές, και δεν προέκυψαν από το τίποτε λόγω έλευσης προσφύγων ή εσωτερικής μετανάστευσης. Η Κυψέλη ουδέποτε στέγασε πρόσφυγες, ούτε και αποτελούσε πόλο έλξης εσωτερικών μεταναστών. Βεβαίως τα κατοπινά κτήρια είναι παντελώς αδιάφορα, και δε διακρίνονται από εκείνα περιοχών που ήταν όντως φτωχομάνες, όπως το ανύπαρκτο αρχιτεκτονικώς Γουδή. Δυστυχώς ο λανθάνων ρατσισμός που μας δέρνει, οδήγησε τους πιο πολλούς παλιούς κατοίκους στα νεόπλουτα υπνωτήρια των βορείων προαστίων, καθ' ότι προφανώς δεν καταδέχονταν να συναγελάζονται με τους αλλοδαπούς...Υπάρχει ελπίδα ότι η έλευση του μετρό στηνπλατεία Κυψέλης και στην Ευελπίδων θα ξαναφέρει κάτι από την παλιά ζωή στην περιοχή...αρκεί να καταλάβουν και οι συνέλληνες ότι η πολυπολιτισμικότητα δεν είναι κουσούρι, είναι προσόν για μια γειτονιά.

http://www.geocities.com/lelas_k/gr/s_april.htm

(έρευνα από την Ελένη)

Λέλα Καραγιάννη

Ποια ήταν

Ηρωίδα της πρόσφατης ιστορίας μας. Γεννήθηκε στη Λίμνη το 1898. Ήταν κόρη του Αθανάσιου Μινόπουλου και της Σοφίας Μπούμπουλη. Υπήρξε η ψυχή της εθνικής οργάνωσης της αντίστασης, την περίοδο της γερμανικής κατοχής.

Με κέντρο ένα σπίτι στην οδό Φυλής και το φαρμακείο του άντρα της στην Πατησίων, σχημάτισε ένα δίκτυο για την απόκρυψη, περίθαλψη και φυγάδευση Άγγλων στρατιωτικών.

Αργότερα, με κέντρο το μοναστήρι του Αγίου Ιερόθεου στα Μέγαρα, συγκρότησε την παράνομη οργάνωση «Μπουμπουλίνα». Η οργάνωση είχε χαρακτήρα κατασκοπευτικό και αποστολής πληροφοριών. Με την οργάνωση αυτή κατάφερε να παίρνει πληροφορίες με μεγάλη μυστικότητα απ' το Αρχηγείο των Γερμανών, απ' το Ναυαρχείο, καθώς και απ' την μυστική αστυνομία και το Ιταλικό φρουραρχείο. Η Λέλα είχε στήσει ολόκληρο δίκτυο χάρη στη συνεργασία της με το Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής, τον Αρχηγό της Αστυνομίας Άγγελο Έβερτ και διάφορους αντιφασίστες Ιταλούς. Έτσι βυθίστηκαν πολλά πλοία, ανατινάχθηκε το αεροδρόμιο του Τατοΐου και κάηκαν αποθέματα βενζίνης και πυρομαχικών.

Στις 23 Οκτωβρίου 1941 κατάφεραν να τη συλλάβουν. Όμως έπειτα από οκτώ μήνες κράτηση, ελευθερώθηκε και άρχισε πάλι τη δράση της. Το 1944 όμως κλονίστηκε η υγεία της και αναγκάστηκε να εισαχθεί στο Νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, την πληροφόρησαν ότι οι Γερμανικές υπηρεσίες είχαν μάθει για τη δράση της και επρόκειτο να τη συλλάβουν. Αυτή ειδοποίησε τα παιδιά της και όσους συνεργάτες της μπορούσε ώσπου τη συνέλαβαν στις 11 Ιουλίου του 1944.

Την οδηγούν στα μπουντρούμια των Es-Es, στην οδό Μέρλιν και τη βασανίζουν για να ομολογήσει τη δράση της. Αργότερα, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Χαϊδάρι προσπαθούσε να ενθαρρύνει τους κρατούμενους με κάθε τρόπο.

Τα χαράματα της 8ης Σεπτεμβρίου 1944, οδηγήθηκε μαζί με άλλους πατριώτες στο Δαφνί, όπου εκτελέστηκε ψάλλοντας με γενναιότητα τον Εθνικό Ύμνο ενθαρρύνοντας τους άλλους.

 

 

 

 

Τεύχος 9, Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2001

H δράση και η εκτέλεσή της όπως την περιέγραψε ο γιος της Bύρων Kαραγιάννης

 

Αρθρογράφος: Βύρων Καραγιάννης, τέκνο Λέλας Καραγιάννη

 

Ήταν Άνοιξη του 1941, όταν μετά από σκληρή πάλη έξι μηνών, έπεσαν τα μαύρα πέπλα του Ναζισμού και του Φασισμού πάνω στην γαλάζια μας χώρα... Ακολούθησαν σε λίγο: πείνα, βία, τρομοκρατία, εκτελέσεις, θάνατος. O λαός μας υπέφερε, δυστυχούσε και έμοιαζε να έχει χάσει κάθε ελπίδα.

Τότε άρχισε να γεννιέται, σε μερικές γενναίες και αδάμαστες ψυχές, η ανάγκη της αντίστασης, ανάγκη για την δημιουργία ομάδων από ψυχωμένους πατριώτες, που θα αναπτέρωναν το κλονισμένο φρόνημα του ελληνικού λαού και θα τον ωθούσαν σε πράξεις αντίστασης κατά των κατακτητών.

Με βαθιά συγκίνηση σας γνωρίζω ότι η πρώτη που οργάνωσε μια τέτοια ομάδα αντίστασης ήταν η αξέχαστη μάνα μας, η Λέλα Καραγιάννη. Είχε επτά παιδιά να φροντίσει, να θρέψει, να μεγαλώσει. Όμως ήταν τόση η αγάπη της για την πατρίδα που έβαλε την οικογένεια σε δεύτερη μοίρα. Υπεράνω όλων η Πατρίδα! Ακριβώς όπως δίδασκαν οι πρόγονοί μας.

Την οργάνωση ονόμασε «Μπουμπουλίνα» και την απετέλεσαν λίγοι στην αρχή, αποφασισμένοι πατριώτες, και τα μεγαλύτερα απ’ τα παιδιά της.

Άρχισε να προκαλεί σαμποτάζ σε βάρος των κατακτητών και ήρθε σε επαφή με το συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, όπου διεβίβαζε πληροφορίες για τις κινήσεις του εχθρού. Oι Γερμανοί προσπαθούσαν να την ανακαλύψουν, αλλά δεν το κατόρθωναν.

Και ενώ πια ροδοχάραζε η ελευθερία πάνω απ’ την τυραννισμένη χώρα, η Λέλα Καραγιάννη, ύστερα από προδοσία, συλλαμβάνεται μαζί με τα 5 μεγαλύτερα παιδιά της. Στα χέρια των Ες-Ες μαρτύρησε, αλλά δεν πτοήθηκε. Δεν απεκάλυψε κανένα συναγωνιστή ούτε όταν βρέθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αντίθετα, βρήκε τον θάνατο, ψέλνοντας τον Εθνικό μας Ύμνο, τον ύμνο προς την Ελευθερία για την οποία θυσιάστηκε.

Oι γονείς μου, Νικόλαος και Λέλα Καραγιάννη, απέκτησαν επτά (7) παιδιά. Εγώ είμαι το τέταρτο στη σειρά. Όλα μεγαλώσαμε μέσα σ’ ένα χριστιανικό περιβάλλον, με τις παραδόσεις της φυλής μας, όπου η φιλοπατρία ήταν ανωτέρα στην ιεράρχηση των καθηκόντων. Είχαμε πάθος για την πατρίδα μας, που μας το ενέπνευσαν οι γονείς μας και προπάντων η μητέρα μας.

Με την κήρυξη του πολέμου

Όταν κηρύχθηκε ο Ιταλοελληνικός πόλεμος, η μητέρα, αλλά και εμείς, τ’ αγόρια, λυπηθήκαμε που ήμασταν μικροί και δεν είχαμε την ηλικία για να πολεμήσουμε στην πρώτη γραμμή για τα πάτρια. Το μόνο που απέμενε ήταν να καταταχθούμε στις τάξεις του Ερυθρού Σταυρού και αυτό κάναμε. Τα τέσσερα απ’ τα μεγαλύτερα αδέλφια, αγόρια και κορίτσια, ύστερα από μια σύντομη εκπαίδευση, γίναμε τραυματιοφορείς του Ερυθρού Σταυρού, η δε αδελφή μου Ιωάννα υπηρέτησε ως αδελφή τραυματιοφορέας στους συρμούς, στην μεταφορά των τραυματιών απ’ το μέτωπο. O στρατός μας νικούσε τους Ιταλούς, παρά την μεγάλη αριθμητική υπεροχή τους, και εμείς ζούσαμε σε μια εθνική έξαρση. Αλίμονο όμως, γιατί εκεί που νικούσαμε τους εισβολείς, ξαφνικά μας επετέθησαν οι Γερμανοί, για να σώσουν τους Ιταλούς συμμάχους τους, που εμείς οι Έλληνες είχαμε πάρει στο κυνήγι. Επόμενο ήταν η Ελλάδα να υποκύψει στον Χιτλερικό οδοστρωτήρα και από νικήτρια να βρεθεί σκλαβωμένη από δύο στρατούς. Η πατρίδα μας ήταν απ’ τον Απρίλιο του 1941 κάτω από διπλή κατοχή.

Μ’ αυτές τις πεποιθήσεις και τα ιδανικά, με τα οποία γαλουχηθήκαμε, δεν ήταν δυνατόν να αδιαφορήσουμε γι’ αυτήν την Κατοχή και να περιμένουμε τους συμμάχους να νικήσουν και να μας ελευθερώσουν. Θυμάμαι τη μητέρα μας που έλεγε το αρχαίο ρητό «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», δηλαδή ότι έπρεπε ο κάθε Έλληνας να ξεσηκωθεί, να αγωνισθεί για την ελευθερία του και όχι να περιμένει τους συμμάχους να τον ελευθερώσουν. Και αυτό ακριβώς έκανε εκείνη. Ξεσηκώθηκε και αγωνίσθηκε.

Η πρώτη αντιστασιακή οργάνωση

Όλα άρχισαν απλά, αυθόρμητα απ’ τα βάθη της καρδιάς μας. Απ’ τις πρώτες ημέρες που πάτησαν το πόδι τους στην Ελλάδα τα στρατεύματα κατοχής, άρχισε από μόνη της την πατριωτική της δράση και δημιούργησε ομάδα αντίστασης, η οποία αρχικά απετελείτο απ’ τα μέλη της οικογένειάς μας και μερικούς φίλους μας πατριώτες. Άρχισε να αγωνίζεται ακούραστα με όλη την δύναμη της ψυχής της και καθ’ όλη την διάρκεια της Κατοχής μέχρι το τέλος, την ημέρα που συνελήφθη.

Βέβαια, στην αρχή δεν ήξερε τι να κάνει, ούτε είχε συγκεκριμένα σχέδια, πήγαινε ψαχουλευτά, την καθοδηγούσε η καρδιά της, που ήταν γεμάτη Ελλάδα, και γρήγορα βρήκε το δρόμο της, στην Αντίσταση. Στην αρχή ασχολήθηκε με την περίθαλψη και φυγάδευση των συμμάχων μας, με αυτούς που δεν τα κατάφεραν να φύγουν μαζί με το εκστρατευτικό σώμα και είχαν εγκλωβισθεί στην Ελλάδα. Έλεγε ότι ήταν χρέος και καθήκον ημών των Ελλήνων, να συντρέξουμε τους συμμάχους και συμπολεμιστές μας, που είχαν έλθει απ’ τα πέρατα της γης, για να μας βοηθήσουν, και ότι τώρα που βρίσκονταν σε τραγική θέση, σκόρπιοι σε όλη την Ελλάδα, κυνηγημένοι, πεινασμένοι, και έτρεχαν να κρυφτούν, είχαν απόλυτη ανάγκη απ’ την βοήθειά μας. Εμείς τους βοηθήσαμε με όλη μας την ψυχή, παρά την απειλή του θανάτου και πέρα απ’ τις δυνάμεις μας, και πολλούς απ’ αυτούς τους φυγαδεύσαμε στη Μέση Ανατολή. Εν τω μεταξύ η δράση της μητέρας μπήκε σε άλλο δρόμο. Βρήκε μονοπάτια, που οδηγούσαν στην κατασκοπεία και στις δολιοφθορές κατά του εχθρού. Βρήκε τον τρόπο να κατασκοπεύει τις κυριότερες υπηρεσίες του εχθρού. Oργάνωσε πιο καλά τα σχέδιά της, και χρειαζόταν ικανά στελέχη για να την βοηθήσουν. Μάζεψε γύρω της και άλλους ένθερμους πατριώτες. Έτσι η ομάδα της πλουτίσθηκε με πολλά δυναμικά στελέχη και μεταβλήθηκε, μετά την στελέχωση αυτή, σε αντιστασιακή οργάνωση, την οποία η μητέρα ονόμασε «Μπουμπουλίνα» (απ’ το οικογενειακό όνομα της μητέρας της, η οποία λεγόταν Μπούμπουλη).

Ένας μικρός στρατός

Η οργάνωση ήταν ένας μικρός στρατός που εκινείτο αθόρυβα, σιωπηλά μέσα στο σκοτάδι, με σκοπό να προκαλέσει όσο πιο πολύ κακό μπορούσε στον εχθρό. Ήταν ένας αγώνας ζωής και θανάτου, για την επιβίωσή μας, ως Έθνος και λαός. Η μητέρα ρίχτηκε με ορμή σ’ αυτόν τον ιερό αγώνα μαζί με τα παιδιά της. Όσο μεγάλη και αν ήταν η αγάπη της για μας, δεν μπόρεσε να την κάνει να ξεχάσει ότι πάνω απ’ όλα και από μας ήταν η πατρίδα. Και εμείς, τα έξι απ’ τα επτά πιδιά της, την βοηθήσαμε όσο μπορούσαμε με όλον τον ενθουσιασμό της νεανικής ψυχής μας. Αξιόλογο είναι να τονισθεί εδώ ότι στη οργάνωσή της προστέθηκαν και μερικοί Γερμανοί και Αυστριακοί, αντιναζιστές, αλλά και Ιταλοί, οι οποίοι της παρείχαν πολύτιμες πληροφορίες. Παράλληλα, η «Μπουμπουλίνα» βοηθούσε και τις αντάρτικες ομάδες της υπαίθρου με πολεμοφόδια, που προέρχονταν από αποθήκες των στρατευμάτων κατοχής, και που οι ηρωικές μορφές, για να τα αποκτήσουν, πολλές φορές έδωσαν τη ζωή τους. Ακόμη τις τροφοδοτούσαμε και με φαρμακευτικό υλικό, ένα μέρος του οποίου προερχόταν απ’ την φαρμακαποθήκη του πατέρα μας, διότι εκτός απ’ την αρωματοποιΐα διατηρούσε και φαρμακείο και φαρμακαποθήκη.

Ευθύνες και καθήκοντα

Όλοι είχαμε αναλάβει ορισμένες ευθύνες και καθήκοντα και την βοηθούσαμε, ακόμα και η Νεφέλη που ήταν πολύ μικρή. Πόσες φορές δεν μετέφερα μηνύματά της. Η μητέρα με χρησιμοποίησε πολλές φορές σε επικίνδυνες αποστολές, όπως η μεταφορά σακιδίων γεμάτων με πυρομαχικά και οπλισμό, τα οποία κρύβαμε στο κατάστημα του πατέρα, αλλά και αλλού. Πολλά πυρομαχικά, όπλα και άλλα συναφή, μας έφερνε ο Ζήσιμος Παρρίδος, βασικό στέλεχος της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα» και ο οποίος δεν δίστασε να καταταγεί στον γερμανικό στρατό, μόλις του το ζήτησε η μητέρα, σαν μάχιμος διερμηνέας του Τάγματος Χόλμαν, της Μεραρχίας Βραδεμβούργου, σκοπός της οποίας ήταν η δίωξη και εξολόθρευση των αντάρτικων ομάδων στην Στερεά Ελλάδα και αλλού. Αυτό το παλικάρι δέχτηκε να παίξει αυτόν τον άχαρο και επικίνδυνο ρόλο, προσφέροντας εξαιρετικά πολύτιμες υπηρεσίες. Πληροφορούσε την μητέρα για τις κινήσεις και τα σχέδια του Τάγματος Χόλμαν.

Ανθρωποκυνηγητό

Ήταν αρχές του 1944. Oι νίκες και τα αλλεπάλληλα πλήγματα που κατάφεραν οι σύμμαχοι στους Γερμανούς, στα διάφορα μέτωπα, έδωσαν καινούργιες ελπίδες και κουράγιο στους Έλληνες, τους αναπτέρωσαν το ηθικό, και άρχισαν να βλέπουν ότι πλησιάζει η ώρα της λευτεριάς. Τώρα οι όροι της πολεμικής κατάστασης είχαν αντιστραφεί. Oι Γερμανοί, που έβλεπαν να χάνουν τον πόλεμο, ξεσπούσαν με λύσσα πάνω στους αγωνιστές που έπεφταν στα χέρια τους. Έβλεπαν να διαρρέουν τα μυστικά τους και εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό. Με πληροφοριοδότες τους κατόρθωσαν να εντοπίσουν και να συλλάβουν τους αρχηγούς ορισμένων οργανώσεων. Μερικοί δεν άντεξαν τα φρικτά μαρτύρια, στα οποία τους υπέβαλαν, και μίλησαν και έτσι οι Γερμανοί κατόρθωσαν να ανακαλύψουν την ύπαρξη ορισμένων οργανώσεων. Η μητέρα υπό την πίεση των καθηκόντων είχε κουρασθεί ψυχικώς και σωματικώς και αυτό μας ανησύχησε. Oι ιατροί και συνεργάτες της Μιχαήλ Σαρακηνός και Παύλος Βακατάτσης, μας συμβούλεψαν να την βάλουμε στο νοσοκομείο. Με δυσκολία την πείσαμε να δεχθεί.

Συλλήψεις και βασανιστήρια

Τον Ιούνιο του 1944 έγιναν οι πρώτες συλλήψεις και στελεχών της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα». Αυτές οι συλλήψεις την ανησύχησαν και βγήκε, πολλές φορές, κρυφά απ’ το νοσοκομείο για να ειδοποιήσει τους συνεργάτες της να εξαφανισθούν. Τότε η μητέρα πληροφορήθηκε από άνθρωπο μέσα απ’ τα Ες-Ες, ότι επέκειτο και η δική της σύλληψη. O γαμβρός μου ο Σπύρος έστειλε άνθρωπο να την πάρει και να την κρύψει. Eπίσης ο Άγγλος Έβερτ την παρακάλεσε να την κρύψει αυτός ο ίδιος. Εκείνη όμως ήταν αμετάπειστη και δήλωσε σε όλους ότι θεωρούσε λιποταξία να τρέξει να κρυφτεί για να σωθεί εκείνη και να εγκαταλείψει σ’ αυτήν την κρίσιμη στιγμή τους συνεργάτες της, μερικοί απ’ τους οποίους ήταν ήδη στα χέρια των Ες-Ες. Πίστευε ότι με τη δική της σύλληψη και επωμιζόμενη τις ευθύνες της θα σταματούσε την έκταση του κακού και τις συλλήψεις και ότι έτσι θα έσωζε και εμάς τα παιδιά. «Αν ποτέ σας πιάσουν οι Γερμανοί, μας είπε, να δείξετε γενναιότητα και να μην λυγίσετε, γιατί έτσι θα επιβαρύνετε περισσότερο την θέση σας. Προσέξτε καλά, δεν ξέρετε τίποτα για το τι έκανα, έτσι μόνο θα γλυτώσετε, και δεν θέλω να κλάψετε ή να πενθήσετε γαι μένα, μόνο να σκέπτεστε, ότι ό,τι κάναμε το κάναμε για την πατρίδα και αυτό θα σας ανακουφίζει». Μας έλεγε ακόμη ότι πίστευε στον Θεό και στην βοήθειά του για να σωθούμε εμείς, τα παιδιά της.

Ύστερα, ήλθαν στο δικό μου κλουβί και με ανέβασαν πάλι στον ανακριτή Μπέκε. Αυτήν την φορά είδα με έκπληξη την μητέρα μου και τον αδελφό μου Νέλσωνα στο ανακριτικό γραφείο του Μπέκε. Η μητέρα, προφανώς για να μην λυγίσω, ή για να μην δουν οι Γερμανοί μητρική αδυναμία και στοργή για μας και τα εκμεταλλευτούν, με κοίταξε αυστηρά, κάνοντάς μου νεύρα με το βλέμμα, που σήμαινε να σταθώ στο ύψος μου και να φερθώ γενναία. Μια μόνο λέξη μου είπε επιτακτικά: «Πρόσεχε». Βέβαια είχε δει τα χάλια μου, τα καμένα πόδια μου, το ματωμένο πουκάμισό μου και τα παράλυτα χέρια μου. Αυτή η στάση της, απέναντί μου, έκανε τον Μπέκε να καταλάβει, ότι η Λέλα Καραγιάννη δεν είναι εύκολη λεία, και θα ήταν αδύνατον να της πάρει λέξη. O Μπέκε με άρπαξε και βίαια με γύρισε και με κόλλησε με το πρόσωπο στον τοίχο, το ίδιο έκανε και στον αδελφό μου. Έβγαλε το περίστροφο απ’ την θήκη του, το κόλλησε στο κεφάλι του Νέλσωνα, και κοιτάζοντας το ρολόι του χεριού του και μέσω διερμηνέα είπε στην μητέρα, με ύφος αποφασισμένο να εκτελέσει την απειλή του: «Λέλα Καραγιάννη, πρόσεξε καλά, σου δίνω δυο λεπτά προθεσμία, για να μου απαντήσεις σ’ αυτά που σ’ ερωτώ, διαφορετικά θα εκτελέσω, τώρα εδώ μπροστά σου, ένα - ένα τα παιδιά σου, αρχίζοντας από αυτόν εδώ. Λέγε, γιατί θα πιέσω την σκανδάλη, πού έχεις τον πομπό σου, ποιος τον χειρίζεται, με ποιους συνεργάζεσαι, ποιες είναι οι πηγές απ’ τις οποίες παίρνεις τις πληροφορίες για τις κινήσεις μας, ποιοι είναι οι συνεργάτες σου, πού βρίσκεται ο καπετάνιος Χρυσίνης με το καΐκι του». Το περίστροφο του Μπέκε έσπρωχνε το κεφάλι του Νέλσωνα, και το έκανε να γέρνει, ήταν αγριεμένος και φαινόταν αποφασισμένος να εκτελέσει την απειλή του. Τότε άκουσα την μητέρα να λέει, με σταθερή και ήρεμη φωνή: «Τα παιδιά μου, εγώ τα γέννησα, δικά μου είναι, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι πρωτίστως ανήκουν στην πατρίδα μας. Πρόσεξε καλά, και πάλι σου λέω ότι αυτά δεν ξέρουν τίποτα και άδικα θα τα σκοτώσεις». Η ψυχή της έτρεμε καθώς τα έλεγε αυτά, η φωνή της ηχούσε παράξενα, επίσημα και κατηγορηματικά, ο Νέλσων και εγώ κοιταχτήκαμε έντρομοι με λοξή ματιά, ο Μπέκε έμεινε άναυδος, αμήχανος. Τελικά τράβηξε το πιστόλι απ’ τον κρόταφο του Νέλσωνα και βάζοντάς το μέσα στην πέτσινη θήκη που κρεμόταν απ’ την ζώνη του, είπε τρέμοντας από οργή: «Τα παιδιά σου τα χρειάζομαι προς το παρόν, και μόλις τελειώσω μ’ αυτά, υπόσχομαι να τα στείλω στο εκτελεστικό απόσπασμα, να μην αμφιβάλλεις γι’ αυτό».

Παίρνουν τη Μάνα...

Το σούρουπο της 7ης Σεπτεμβρίου διεδόθη αστραπιαία στο στρατόπεδο, ότι ήλθαν οι κλούβες με τη συνοδεία αποσπάσματος. O Νέλσων και εγώ σκαρφαλώσαμε στα δυο μικρά παραθυράκια του υπόγειου και είδαμε τις κλούβες, σταματημένες μπροστά στο κτίριο Νο 15. Έβγαζαν απ’ το κτίριο άνδρες κρατουμένους και τους παρέτασσαν εφ’ ενός ζυγού, με μέτωπο προς το κτίριο Νο 4. Είδαμε επίσης να βγάζουν απ’ το κτίριο Νο 14, όπου ήταν η αυστηρή απομόνωση γυναικών, γυναίκες τις οποίες παρέτασσαν κατά τον ίδιο τρόπο. Άκουσα τον αδελφό μου, απ’ το άλλο παράθυρο, να μου φωνάζει: «Βύρων, παίρνουν και την μαμά». Εγώ έντρομος, κοιτώντας προσεκτικά τις γυναίκες, διαπίστωσα ότι η πρώτη της σειράς ήταν η μητέρα μου. Στο γκρουπ των ανδρών ξεχώρισα μερικούς συνεργάτες της μητέρας, καθώς και μέλη της οργάνωσής της. Είδα το Γιαννάκη Χούπη, τον ταγματάρχη Σούλη και άλλους, καθώς και τον Ιωάννη Ριζόπουλο. Στο γκρουπ των γυναικών, εκτός απ’ την μητέρα μου, διέκρινα και μερικές συνεργάτιδές της. Κοντά στην μητέρα στεκόταν ο Γεώργιος Ριζόπουλος. Σε κάποια στιγμή τον είδα να μετακινείται απ’ την θέση του, να παίρνει την θέση του πρώτου, να πλησιάζει την μητέρα, να γονατίζει μπροστά της και να φιλάει το χέρι της. Προφανώς της ζητούσε συγχώρεση γι’ αυτό που είχε κάνει εξ αιτίας του φόβου του για τα μαρτύρια και την ζωή του. Είδαμε την μητέρα να σκύβει προς το μέρος του, σαν να τον συγχωρούσε. Μετά τους έβαλαν όλους στις κλούβες με ένοπλη συνοδεία. Ξεκίνησαν προς άγνωστη κατεύθυνση για μας. Κοίταζα το καμιόνι, που έπαιρνε την μητέρα μου, μέχρι που βγήκε απ’ την πύλη του στρατοπέδου και εξαφανίσθηκε. Εκείνη την στιγμή είδα να έρχεται προς το κτίριό μας ο στρατοπεδάρχης Ραφαήλ Παρίσης, και του φώναξα αν ξέρει πού τους πήγαιναν. Εκείνος για να αποκρύψει την τραγική αλήθεια μου είπε: «Μην ανησυχείς Βύρωνα τους πάνε για όμηρους στα τρένα, και όταν φτάσουν στα σύνορα θα τους αφήσουν ελεύθερους, για να τους αντικαταστήσουν με όμηρους Γιουγκοσλάβους». Παρ’ όλο που μέσα μου ήξερα πολύ καλά ότι δεν θα ξανάβλεπα την μητέρα μου γιατί η κατηγορία ήταν βαρύτατη: «Αρχηγός οργάνωσης, κατασκοπεία σε βάρος των Γερμανών, σαμποτάζ», ήλπιζα μέσα στην απελπισία μου σε κάποιο θαύμα.

Εδώ σταματάει η συγκλονιστική περιγραφή του γιού, του Βύρωνα Καραγιάννη, που μέσα στην απελπισία του περίμενε κάποιο θαύμα!

Όμως το θαύμα δεν έγινε, αλλά η θυσία της Μάνας για την Πατρίδα! Η Λέλα Καραγιάννη, η ηρωίδα Πολύτεκνη Μάνα, εκτελέστηκε από «τους σιδηρόφραχτους και θηριώδεις» Ναζί του Χίτλερ, πριν προλάβει να την στεφανώσει η Λευτεριά.

Με τη θυσία της σφράγισε τον τίμιο κι ένδοξο αγώνα της για την Πατρίδα. Με το αίμα της έγραψε τον ωραιότερο τίτλο τιμής: Μια Πολύτεκνη Μάνα θυσιάστηκε για την Ελλάδα!

Κι ήρθε το Φως της Λευτεριάς να την υψώσει στα Oυράνια!...

 

 

Τηλεοπτικά Πορτραίτα

 

Συναντήσεις με τη μητέρα μου Λέλα Καραγιάννη / Βασίλης Λουλές

 

Στιγμές από τη δράση και την προσωπικότητα της Λέλας Καραγιάννη, της θρυλικής «Μπουμπουλίνας» της Αντίστασης, μέσα από την προσωπική, τρυφερή ματιά του γιου της Γιώργου. Καταζητούμενος στη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής, ο νεαρός συναντούσε κρυφά τη μητέρα του Λέλα για τις ανάγκες του Αγώνα. Ακόμα όμως και κάτω από κείνες τις δύσκολες συνθήκες, είχε την ευκαιρία να απολαύσει την τρυφερότητα και τη στοργή της ηρωίδας, που δεν έπαψε ποτέ να είναι μητέρα. Παράνομες κινηματογραφικές λήψεις μεταφέρουν σπάνιες εικόνες από την Αθήνα της Κατοχής, ενώ οι αποσπασματικές μνήμες του Γιώργου κρατάνε ακόμα κάτι από τη «Βιολέτα της Πάρμας», το αγαπημένο άρωμα της Λέλας Καραγιάννη.

 

Σκηνοθεσία:          Βασίλης Λουλές

Σενάριο:             Βασίλης Λουλές

Φωτογραφία:       Κωνστανίνος Τσεκούρας

Μοντάζ:                Τάκης Κουμουνδούρος, Δημήτρης Γιαννακόπουλος

Ήχος:                    Κωνστανίνος Ψυχογιός

Μουσική:               Βαγγέλης Φάμπας

Ηθοποιοί:            

Παραγωγός:            

Παραγωγή:             ΕΡΤ Α.Ε.

Betacam SP, Έγχρωμο, 29,  ΕΛΛΑΔΑ 2005

 

 

 

 

Το σπίτι της Λέλας Καραγιάννη

3 δημοσιεύματα

 

Ο ΔΗΜΟΣ Αθηναίων «ξέχασε» το σπίτι της ηρωίδας Λέλας Καραγιάννη

 

Η ασέβεια της αδιαφορίας

 

Της ΧΑΡΑΣ ΤΖΑΝΑΒΑΡΑ

Ασέβεια στη μνήμη της Λένας Καραγιάννη συνιστά η εικόνα που αντικρίζουν όσοι περνούν μπροστά από το σπίτι της ηρωίδας της Αντίστασης, κοντά στην πλατεία Αμερικής. Η βεβήλωση είναι διπλή, καθώς εδώ ήταν και το αρχηγείο της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα», που είχε διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

Κατηφορίζοντας στον μικρό δρόμο, που φέρει τιμητικά το όνομα της ηρωίδας, η πρώτη «κρυάδα» έρχεται από τον κήπο που θυμίζει χωματερή.

 

 

Πίσω από τα ψηλά κάγκελα το εγκαταλελειμμένο κτίριο δείχνει να υπομένει στωικά την αδιαφορία των Αρχών. Κατασκευή του 1923, κηρύχθηκε διατηρητέα το 1995 και, όπως αναφέρει το σχετικό διάταγμα, αποτελεί «αξιόλογο δείγμα κτιρίου της ύστερης εκλεκτικιστικής περιόδου» και γι' αυτό «χρήζει ειδικής κρατικής προστασίας». Το πώς εφαρμόζονται όλα αυτά στην πράξη είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε όταν με τον φωτογράφο μας και τη διαμερισματική σύμβουλο της «Ανοιχτής Πόλης» Μαρίνα Βήχου μπήκαμε στο εσωτερικό του κτίσματος. Οι τοιχογραφίες στον προθάλαμο, η ξύλινη σκάλα, το αποξηλωμένο τζάκι αποτελούν πειστήρια των «περασμένων μεγαλείων». Δίπλα τους, κάποιες καρέκλες και ένα τραπέζι δείχνουν ότι κάποιοι, πιθανότατα και πρόσφατα, έχουν εισβάλει στον χώρο και το έχουν στέκι τους...

 

Το ακίνητο αγοράστηκε από τον Δήμο Αθηναίων τον Δεκέμβριο του 1997, τοποθετήθηκε μια μαρμάρινη αναμνηστική πλάκα και... ξεχάστηκε. Δέκα χρόνια βρισκόμαστε ακόμα στη φάση των μελετών. Μάλιστα, δείγματα της γεωτεχνικής έρευνας, με την ταυτότητα του μελετητή, βρίσκονται παραπεταμένα μέσα σε ένα μπαουλάκι στη βοηθητική σκάλα του σπιτιού. Έτοιμες είναι οι μελέτες που αφορούν τα δάπεδα και τον εσωτερικό διάκοσμο, αλλά δεν φαίνεται να έχουν προχωρήσει οι διαδικασίες ανάθεσης των εργασιών.

 

 

«Χρειάζεται η έγκριση από το υπουργείο Πολιτισμού, από το οποίο ο δήμος στις αρχές του 2006 είχε ζητήσει την αλλαγή της χρήσης του κτιρίου», μας εξηγεί η Μαρίνα Βήχου, σημειώνοντας ότι στον χώρο προβλεπόταν να φιλοξενηθεί το αρχείο, όμως η στατική μελέτη έδειξε ότι υπάρχει πρόβλημα και το βάρος των υλικών είναι πιθανόν να επιβαρύνει το κτίσμα. Ίσως γι' αυτό στον προϋπολογισμό του δήμου για το 2007 προβλέπεται ένα κονδύλι 100.000 ευρώ για τη στατική ανάπλαση του κτιρίου ώστε να φιλοξενήσει το αρχείο, αλλά και ένα άλλο κονδύλι 270.000 ευρώ για τη μετατροπή του ίδιου χώρου σε πολιτιστικό κέντρο.

 

 

«Το κτίριο πρέπει να σωθεί και γρήγορα, γιατί υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσει και αποτελεί εστία μόλυνσης για την περιοχή», τονίζει η διαμερισματική σύμβουλος, ενώ εξηγεί ότι η σημερινή εικόνα αποτελεί ασέβεια στο πρόσωπο της ηρωίδας και της Ιστορίας, για να προσθέσει: «Με ειδοποίησε η αντιστασιακή Κάτια Μητροπούλου, που πέρασε από τον δρόμο και μου τηλεφώνησε για να μου περιγράψει το πόσο άσχημα αισθάνθηκε».

 

Με σημείο αναφοράς το σπίτι της, αλλά και το φαρμακείο του συζύγου της στην Πατησίων, η Λέλα Καραγιάννη τα πρώτα χρόνια της γερμανικής κατοχής είχε συγκροτήσει δίκτυο για την περίθαλψη και φυγάδευση Άγγλων αξιωματικών. Αργότερα, με την οργάνωση «Μπουμπουλίνα», δημιούργησε ένα μηχανισμό που υπέκλεπτε στρατιωτικά σχέδια από τις γερμανικές αρχές και τα διοχέτευε στο στρατηγείο της Μέσης Ανατολής. Συνελήφθη δύο φορές. Την πρώτη αφέθηκε ελεύθερη ύστερα από μερικούς μήνες, τη δεύτερη όμως βασανίστηκε στα μπουντρούμια της οδού Μέρλιν και εκτελέστηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1944 στο Χαϊδάρι, τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο.

 

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 04/10/2007

http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=4303104

 

 

 

 

Δεν θα εγκατασταθεί πάρκινγκ στο πάρκο Λέλας Καραγιάννη

 

Της Ιφιγενειας Διαμαντη

 

Με ένα επιτόπιο πάρτι την ερχόμενη εβδομάδα θα γιορτάσει η Επιτροπή Αγώνα για τη Διάσωση του Πάρκου Κύπρου και Πατησίων (ακριβής ημέρα και ώρα δεν έχουν ακόμη οριστεί) τη... διάσωση του λεγόμενου και πάρκου «Λέλας Καραγιάννη» που βρίσκεται στη συμβολή των ανωτέρω οδών. Προχθές, τελευταία ημέρα του Ιουνίου, η δευτεροβάθμια Επιτροπή Πολεοδομικού και Αρχιτεκτονικού Ελέγχου (ΕΠΑΕ) της νομαρχίας απέρριψε το αίτημα του Δήμου Αθηναίων για την κοπή 12 υπεραιωνόβιων δένδρων που θα καθιστούσαν την έκταση πρόσφορη για την κατασκευή υπόγειου πάρκινγκ. Να σημειωθεί ότι σε ακτίνα κοντινή του εκτάσεως δύο στρεμμάτων πάρκου, ενός από τους τελευταίους πνεύμονες πρασίνου σε μια ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένη και πυκνοδομημένη περιοχή όπως η Κυψέλη, λειτουργούν έξι ιδιωτικοί χώροι στάθμευσης.

«Πετύχαμε μια μεγάλη νίκη, χάρη στην κινητοποίηση των κατοίκων» εξηγεί στην «Κ» η κ. Μαρίνα Βήχου, τέως διαμερισματική σύμβουλος του 6ου διαμερίσματος του Δήμου Αθηναίων με τον συνδυασμό «Ανοιχτή πόλη». Η επιτροπή συγκέντρωσε περίπου 3.300 υπογραφές σε διάστημα σχεδόν τριών μηνών και πραγματοποίησε αρκετές δενδροφυτεύσεις. Στη διάσωση του πάρκου «συντέλεσαν και οι προσπάθειες του πρώην δασάρχη Πάρνηθας, κ. Γιώργου Αμοργιανιώτη», προσθέτει η κ. Βήχου. Ο δήμος μαζί με την κατασκευάστρια εταιρεία είχαν ζητήσει πέρυσι τον Μάρτιο (5/3/07) από τη Διεύθυνση Δασών να εγκρίνει την κοπή 34 δένδρων. Παρά την αρνητική απάντηση της τελευταίας, απευθύνθηκαν εκ νέου στην πολεοδομία. Ωστόσο, ο αρμόδιος δασάρχης ενημέρωσε τον περασμένο Φεβρουάριο την πολεοδομία να μην προχωρήσει σε έγκριση της κοπής δένδρων. Επόμενο βήμα είναι «να ζητήσουμε τη συνδρομή του δασαρχείου για το πότισμα, το οποίο τώρα γίνεται δύο φορές την εβδομάδα, με πρωτοβουλία του δήμου».

 

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_02/07/2008_276175

 

 

 

Διάφορες απόψεις για το σπίτι όπως αντλήθηκαν από το ιντερνετ

 

 

«…Την ίδια στιγμή που χιλιάδες άνθρωποι δαπανούν μόνο για το νοίκι το μισό του μισθού τους (αν έχουν βέβαια κάποιο μισθό), 200.000 διαμερίσματα μόνο στην Αθήνα (σύμφωνα με δηλώσεις του Τρίτση σαν υπουργού του ΥΠΕΧΩΔΕ) μένουν κλειστά και ακατοίκητα. Πολλά απ’ αυτά (τα μισά) είναι περιουσία τραπεζών, δημοσίων οργανισμών ή της εκκλησίας. […] Έτσι, εμείς, μια ομάδα άστεγων φοιτητών αποφασίσαμε να καταλάβουμε και να ζήσουμε μαζί στο κτήριο της οδού Δροσοπούλου και Λ. Καραγιάννη, ιδιοκτησίας του πανεπιστημίου Αθηνών και του Υπουργείου Παιδείας

Απρίλης 2007

 

«Η κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη 37 συμπλήρωσε 19 χρόνια ζωής ως χώρος αυτοστέγασης, συλλογικής ζωής και δράσης. Δεκαεννέα χρόνια άρνησης απέναντι στους νόμους της ιδιοκτησίας που καθιστούν χιλιάδες προλετάριους όμηρους στο καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, εξαρτημένους από τα αφεντικά και τις εκμεταλλευτικές πολιτικές του κράτους […] Πρόκειται για έναν αυτοδιαχειριζόμενο χώρο συνάντησης, επικοινωνίας και έκφρασης όπου στεγάζονται μια σειρά από δραστηριότητες όπως συζητήσεις, προβολές, εκδηλώσεις, εκδόσεις, καθώς και ο θεατρικός κύκλος Ανάπλους.[…] Κάθε περίοδος αυτών των 19 χρόνων είναι γεμάτη από στιγμές αντίστασης μέσα από τις οποίες συναντηθήκαμε. Αγώνες μαθητών και νεολαίων, αγώνες σε κατειλημμένα εργοστάσια και εξεγέρσεις σε φυλακές, αγώνες αλληλεγγύης σε συντρόφους που βρέθηκαν στα χέρια του κράτους, κινητοποιήσεις ενάντια στην παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας και τις πολεμικές της επιδρομές, αγώνες για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια σε κάθε γωνιά της γης, από τους εξεγερμένους ινδιάνους του νότου ως τις μητροπόλεις του βορρά…»

Εδώ ταιριάζει μια χαρά η ευχή :

“Να τα εκατοστίσετε (και βάλε) παιδιά”

Ευχαριστώ τον ανώνυμο φίλο που με σχόλιό του επανέφερε στην επιφάνεια -τουλάχιστον του δικού μου μυαλού- το θέμα των “καταλήψεων στέγης”.

http://parodos.wordpress.com/2007/07/24/%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B7-37/

 

 

 

 

 HYPERLINK 

http://www.filmfestival.gr/docfestival/2006/index.php?page=filmdetails&ln=gr&box=greek&id=479

 

Από indy

1.δημοσιεύτηκε October 6, 2007 από anonymous τροποποιήθηκε October 7, 2007

as

Σταματήστε επιτέλους, εκτίθεστε...

-Πολιτικά παιχνίδια με την κατάληψη του κτιρίου "Λέλας Καραγάννη"...

Του Γ. Τηνιακού .....

.....Την Δευτέρα που μας πέρασε στο γνωστό κτίριο "Λέλας Καραγιάννη" που βρίσκεται στην διασταύρωση των οδών Δροσοπούλου και Λέλας Καραγιάννη κάποιοι που υποτίθεται πως εκπροσωπούν τους κατοίκους της περιοχής προσπάθησαν να καταλάβουν το κτίριο. Να θυμίσω πως το κτίριο μέχρι πριν μερικές ημέρες ήταν υπο κατάληψη αναρχικών εδώ και 18 χρόνια! Και όταν μετά από τόσα χρόνια αυτή η κατάληψη επιτέλους έφθασε στο τέλος της, κάποιοι στεναχωρήθηκαν. Στεναχωρήθηκαν τόσο που αποφάσισαν άμεσα να επέμβουν προσπαθώντας να επανακαταλάβουν το κτίριο και να δημιουργήσουν άλλο ένα πολιτικό μαγαζάκι με την αμφίεση κατάληψης στην περιοχή των Πατησίων και της Κυψέλης. Ευτυχώς όμως ο δήμος ενήργησε άμεσα και τους κόπηκαν τα όνειρα. Μέχρι τώρα αρκετά κτίρια έμπαιναν σε κατάσταση κατάληψης από ακραίο χώρο, τώρα πλέον η "μόδα" των καταλήψεων έχει αρχίσει να γίνεται μανία και για πολιτικούς φορείς που με τις πράξεις τους απλά επιβεβαιώνουν κάποιους άλλους (της αντίπερα όχθης) που τους κατηγορούν πως πράττουν ως συγκοινωνούντα δοχεία με τον χώρο των αναρχικών.. και από ό,τι αποδεικνύεται δεν πρέπει να έχουν άδικο. Για να το πω πιο απλά και πιο καθαρά, η παρανομία που γινόταν από λίγους ιδιώτες που στις περισσότερες των περιπτώσεων ήταν άνθρωποι φέροντες αρκετά ποινικά αδικήματα, τώρα γίνεται και από ανθρώπους που είναι πολιτικά εκλεγμένοι, έτσι απλά σαν... αλλαγή φρουράς! Συγκεκριμένος πολιτικός άρχων της πόλης, που οι πολίτες αποφάσισαν με την ψήφο τους να τους εκπροσωπήσει στο δημοτικό συμβούλιο, έχει μπερδέψει τον ρόλο του, και αντί να ελέγχει, να προτείνει, να βοηθάει την δημοτική αρχή με τον αντιπολιτευτικό του ρόλο. Έχει στήσει δικό του "δημαρχείο" και λειτουργεί χωρίς να υπολογίζει κανέναν και τίποτα. Θα πρέπει αυτός ο κύριος να καταλάβει πως ο λαός αποφάσισε να τον εκπροσωπήσει στο δημοτικό συμβούλιο ως αντιπολίτευση και πως για δήμαρχο εξέλεξε άλλον. Μα πάνω από όλα θα πρέπει να καταλάβει πως αφού αποφάσισε να συμμετέχει με δημοκρατικές διαδικασίες στην τοπική αυτοδιοίκηση, αυτό δεν συνάδει με το να πράττει χωρίς να δίνει σημασία στους νόμους. Δεν θέλω να αναφερθώ σε ονόματα και παρατάξεις γιατί δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος για αυτό και ούτε με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο, αλλά επιτέλους ας καταλάβουν κάποιοι πως δεν μπορούν να εκμεταλλεύονται τα πάντα, δεν μπορούν να καπελώνουν τα πάντα και φυσικά δεν μπορούν να κοροϊδεύουν τους πάντες. Όσο και να μακιγιάρετε τις πράξεις σας, οι προθέσεις σας είναι κακάσχημες.

http://indy.gr/newswire/anakoinosi-tis-katalipsis-lk37-gia-to-dmo-athinaion/ti-ginetai-me-tin-lela-karagianni

(έρευνα από την Αριστέα)