Συνεπής στο ετήσιο ραντεβού του ο γνωστός σκηνοθέτης και συγγραφέας, Λευτέρης Ξανθόπουλος τίμησε και φέτος με την παρουσία του το Φεστιβάλ της Δράμας. Αφορμή στάθηκε η παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Σολδάτου με τίτλο «Οδύσσειες σωμάτων στο έργο του Νίκου Κούνδουρου» το οποίο προλόγισε με λίγα λόγια για τον Νίκο Κούνδουρο.
Ο Λευτέρης Ξανθόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και κινηματογράφο στο London Film School. Το βιογραφικό του είναι πλούσιο σε ποικιλία καθώς πέρα από βραβευμένος σκηνοθέτης είναι ποιητής και συγγραφέας. Διακρίθηκε για τα ντοκιμαντέρ του με τα οποία εξακολουθεί να ασχολείται. Το πιο γνωστό δείγμα της δουλείας του είναι η τριλογία του σχετικά με την μετανάστευση, «Η Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης»(1976)- «Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα» (1978)- «Η Αθήνα σήμερα» (1982).
-Κρίνοντας από την πολυετή σας παρουσία στο Φεστιβάλ Δράμας, θα μπορούσατε να σχολιάσετε την πορεία του;
Το αγαπώ πολύ το φεστιβάλ, είναι ένα πολύ ωραίο φυτώριο για τους νέους ανθρώπους γι’ αυτό και το στηρίζω από τον πρώτο του χρόνο με όποιο τρόπο μπορώ. Ακόμα και όταν είχα θέση στην κρατική τηλεόραση υποστήριζα την μικρού μήκους ταινία. Το Φεστιβάλ έχει βρει μια ταυτότητα πολύ συγκεκριμένη εδώ και τόσα χρόνια, με σαφείς διαστάσεις τόσο στο ελληνικό όσο και στο διεθνές τμήμα του. Αυτή την ταυτότητα την υποστηρίζει ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ με το επιτελείο του. Δεν ξέρω αν μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι άλλο, ήδη έχει εξελιχθεί πάρα πολύ.
-Έχουμε χρόνια να δούμε κάποια ταινία σας, που οφείλεται αυτό;
Δεν έχω σταματήσει να κάνω ταινίες, συνέχεια κάνω ταινίες, εκτός και αν εννοείτε ταινία μεγάλου μήκους. Προσωπικά πιστεύω πως δεν έχει καμία διαφορά, εγώ δεν έχω σταματήσει στιγμή. Ντοκιμαντερίστας είμαι και κάνω το ένα ντοκιμαντέρ πίσω από το άλλο.
-Το βιογραφικό σας έχει πολύ μεγάλη ποικιλία, σκηνοθέτης, παραγωγός, ποιητής, συγγραφέας. Ποια από αυτές τις ιδιότητες θεωρείτε πως σας αντιπροσωπεύει περισσότερο;
Το ίδιο πράγμα έχω αναρωτηθεί και εγώ και δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Όλα αυτά ξεκινάνε από τον ίδιο πυρήνα, από την μεγάλη ανάγκη να βγει το ηφαιστειακό υλικό που έχω μέσα μου. Από κει και πέρα ποια μορφή θα πάρει, εικόνα, προφορικού λόγου ή έντυπου, μικρή διαφορά, τα αγαπώ όλα.
-Σχολιάζοντας το βιβλίο σας «Άγγελος των πρώτων ημερών» είχατε πει «Σκέφτομαι πως η μνήμη δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας μεγάλος καθρέφτης που μέσα του καθρεφτίζεται η παιδική μας ζωή». Εσείς πόσο συχνά ανατρέχετε στην παιδικότητά σας ως πηγή έμπνευσης;
Δυστυχώς πολύ. Άλλωστε όλοι ανατρέχουν στην παιδική τους ηλικία , αυτή είναι που διαμορφώνει τον κάθε άνθρωπο, είτε το παραδέχεται είτε όχι. Είναι τα πρώτα χρόνια μας και ότι χτιστεί σε αυτά το κουβαλάμε μαζί μας. Είναι και πηγή έμπνευσης, είναι και καταφυγή στις δυσκολίες. Σαν δέντρο, άλλα κλαδιά τα κόβουμε άλλα τα κρατάμε.
Εσείς έχετε κόψει κλαδιά από το δικό σας δέντρο;
Προσπαθώ, κάποιες φορές δεν το καταφέρνω. Είναι μια νοσταλγία η παιδική ηλικία που σε βαραίνει, σε πάει πίσω.
shortfilm
Ο Λευτέρης Ξανθόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και κινηματογράφο στο London Film School. Το βιογραφικό του είναι πλούσιο σε ποικιλία καθώς πέρα από βραβευμένος σκηνοθέτης είναι ποιητής και συγγραφέας. Διακρίθηκε για τα ντοκιμαντέρ του με τα οποία εξακολουθεί να ασχολείται. Το πιο γνωστό δείγμα της δουλείας του είναι η τριλογία του σχετικά με την μετανάστευση, «Η Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης»(1976)- «Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα» (1978)- «Η Αθήνα σήμερα» (1982).
-Κρίνοντας από την πολυετή σας παρουσία στο Φεστιβάλ Δράμας, θα μπορούσατε να σχολιάσετε την πορεία του;
Το αγαπώ πολύ το φεστιβάλ, είναι ένα πολύ ωραίο φυτώριο για τους νέους ανθρώπους γι’ αυτό και το στηρίζω από τον πρώτο του χρόνο με όποιο τρόπο μπορώ. Ακόμα και όταν είχα θέση στην κρατική τηλεόραση υποστήριζα την μικρού μήκους ταινία. Το Φεστιβάλ έχει βρει μια ταυτότητα πολύ συγκεκριμένη εδώ και τόσα χρόνια, με σαφείς διαστάσεις τόσο στο ελληνικό όσο και στο διεθνές τμήμα του. Αυτή την ταυτότητα την υποστηρίζει ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ με το επιτελείο του. Δεν ξέρω αν μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι άλλο, ήδη έχει εξελιχθεί πάρα πολύ.
-Έχουμε χρόνια να δούμε κάποια ταινία σας, που οφείλεται αυτό;
Δεν έχω σταματήσει να κάνω ταινίες, συνέχεια κάνω ταινίες, εκτός και αν εννοείτε ταινία μεγάλου μήκους. Προσωπικά πιστεύω πως δεν έχει καμία διαφορά, εγώ δεν έχω σταματήσει στιγμή. Ντοκιμαντερίστας είμαι και κάνω το ένα ντοκιμαντέρ πίσω από το άλλο.
-Το βιογραφικό σας έχει πολύ μεγάλη ποικιλία, σκηνοθέτης, παραγωγός, ποιητής, συγγραφέας. Ποια από αυτές τις ιδιότητες θεωρείτε πως σας αντιπροσωπεύει περισσότερο;
Το ίδιο πράγμα έχω αναρωτηθεί και εγώ και δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Όλα αυτά ξεκινάνε από τον ίδιο πυρήνα, από την μεγάλη ανάγκη να βγει το ηφαιστειακό υλικό που έχω μέσα μου. Από κει και πέρα ποια μορφή θα πάρει, εικόνα, προφορικού λόγου ή έντυπου, μικρή διαφορά, τα αγαπώ όλα.
-Σχολιάζοντας το βιβλίο σας «Άγγελος των πρώτων ημερών» είχατε πει «Σκέφτομαι πως η μνήμη δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας μεγάλος καθρέφτης που μέσα του καθρεφτίζεται η παιδική μας ζωή». Εσείς πόσο συχνά ανατρέχετε στην παιδικότητά σας ως πηγή έμπνευσης;
Δυστυχώς πολύ. Άλλωστε όλοι ανατρέχουν στην παιδική τους ηλικία , αυτή είναι που διαμορφώνει τον κάθε άνθρωπο, είτε το παραδέχεται είτε όχι. Είναι τα πρώτα χρόνια μας και ότι χτιστεί σε αυτά το κουβαλάμε μαζί μας. Είναι και πηγή έμπνευσης, είναι και καταφυγή στις δυσκολίες. Σαν δέντρο, άλλα κλαδιά τα κόβουμε άλλα τα κρατάμε.
Εσείς έχετε κόψει κλαδιά από το δικό σας δέντρο;
Προσπαθώ, κάποιες φορές δεν το καταφέρνω. Είναι μια νοσταλγία η παιδική ηλικία που σε βαραίνει, σε πάει πίσω.
shortfilm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου