Τις περιπέτειες της δημιουργίας ενός ντοκιμαντέρ στη Χαϊδελβέργη θυμήθηκε ο σκηνοθέτης Λ. Ξανθόπουλος κατά τη διάρκεια masterclass της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών
Η προβολή του ντοκιμαντέρ "Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης", που είναι η πρώτη ταινία μικρού μήκους του Λευτέρη Ξανθόπουλου και συγχρόνως μία από τις πρώτες ταινίες για τους έλληνες μετανάστες στην Ευρώπη, μας έδωσε χθες την αφορμή να μάθουμε πράγματα από την πρόσφατη ιστορία μας, αλλά και από έναν κινηματογράφο που γινόταν με ελάχιστα μέσα και με πολλή αλήθεια. Η ταινία, όπως θύμισε συγκινημένος ο σκηνοθέτης στο κοινό του masterclass της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, γυρίστηκε το 1976 σε συνεργασία με την Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης, με σκοπό τη δημοσιοποίηση των προβλημάτων των ελλήνων μεταναστών. Από εκεί και πέρα λειτούργησε το αισθητικό φίλτρο του σκηνοθέτη, ο οποίος μας έδωσε μια ταινία άρτια για την εποχή της, η οποία πήρε το δεύτερο βραβείο ταινίας μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνη τη χρονιά.
Είναι να απορεί κανείς με αυτό, αν υπολογίσει τις συνθήκες υπό τις οποίες γυρίστηκε: "Το συνεργείο ήμασταν τρία άτομα. Μας τάιζαν εκ περιτροπής οι έλληνες εστιάτορες της Χαϊδελβέργης. Ένας φοιτητικός σύλλογος μας παραχώρησε έναν στοιχειώδη εξοπλισμό, το δε μαγνητόφωνο ήταν προπολεμικό, του 1938! Για το τράβελιγκ (η κίνηση της κάμερας) χρησιμοποιήσαμε μια... αναπηρική καρέκλα. Όσο για το φιλμ, στο οποίο γυρίστηκε η ταινία, ήταν ό,τι είχε περισσέψει από τη σχολή που σπούδαζα στο Λονδίνο. Στην ουσία είναι μια κουρελού, που αποτελείται από πολλά, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους είδη φιλμ. Τότε όλοι οι συντελεστές κάναμε τα πάντα, εξειδίκευση δεν υπήρχε. Ήμασταν πολύ κοντά σε αυτό που σήμερα λέμε film maker. Ήταν μια εντελώς περιπετειώδης εποχή".
ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ
"Προβλήματα όμως είχαμε και με τους χώρους γυρισμάτων", συνέχισε ο Λευτέρης Ξανθόπουλος. "Θυμάμαι ότι ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, ο μετέπειτα υπουργός Χρίστος Βερελής, υπέκλεψε το κλειδί του πανεπιστημίου, για να μπορέσουμε να μπούμε κρυφά και να κάνουμε τη λήψη που θέλαμε. Γενικώς δεν παίρναμε άδειες, γιατί δεν μας έδιναν. Χτυπούσαμε και φεύγαμε. Με τόλμη και τσαμπουκά! Σας συμβουλεύω και τώρα να κάνετε το ίδιο".
Οι περιπέτειες αυτού του ντοκιμαντέρ δεν σταμάτησαν στα γυρίσματα. Καταρχάς το αρνητικό χάθηκε κάπου στη Γερμανία. Παρά την επιτυχία της ταινίας στο φεστιβάλ, το υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως την έκρινε ακατάλληλη για ανηλίκους! Παρ' όλα αυτά, δύο χρόνια μετά την ολοκλήρωσή της έγινε στη Γερμανία μία δημόσια προβολή της, χάρη στην οποία λύθηκαν πολλά από τα προβλήματα, όπως η έλλειψη σε δασκάλους.
του Βασίλη Πάγκαλου Νοε 23, 2007
Η προβολή του ντοκιμαντέρ "Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης", που είναι η πρώτη ταινία μικρού μήκους του Λευτέρη Ξανθόπουλου και συγχρόνως μία από τις πρώτες ταινίες για τους έλληνες μετανάστες στην Ευρώπη, μας έδωσε χθες την αφορμή να μάθουμε πράγματα από την πρόσφατη ιστορία μας, αλλά και από έναν κινηματογράφο που γινόταν με ελάχιστα μέσα και με πολλή αλήθεια. Η ταινία, όπως θύμισε συγκινημένος ο σκηνοθέτης στο κοινό του masterclass της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, γυρίστηκε το 1976 σε συνεργασία με την Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης, με σκοπό τη δημοσιοποίηση των προβλημάτων των ελλήνων μεταναστών. Από εκεί και πέρα λειτούργησε το αισθητικό φίλτρο του σκηνοθέτη, ο οποίος μας έδωσε μια ταινία άρτια για την εποχή της, η οποία πήρε το δεύτερο βραβείο ταινίας μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνη τη χρονιά.
Είναι να απορεί κανείς με αυτό, αν υπολογίσει τις συνθήκες υπό τις οποίες γυρίστηκε: "Το συνεργείο ήμασταν τρία άτομα. Μας τάιζαν εκ περιτροπής οι έλληνες εστιάτορες της Χαϊδελβέργης. Ένας φοιτητικός σύλλογος μας παραχώρησε έναν στοιχειώδη εξοπλισμό, το δε μαγνητόφωνο ήταν προπολεμικό, του 1938! Για το τράβελιγκ (η κίνηση της κάμερας) χρησιμοποιήσαμε μια... αναπηρική καρέκλα. Όσο για το φιλμ, στο οποίο γυρίστηκε η ταινία, ήταν ό,τι είχε περισσέψει από τη σχολή που σπούδαζα στο Λονδίνο. Στην ουσία είναι μια κουρελού, που αποτελείται από πολλά, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους είδη φιλμ. Τότε όλοι οι συντελεστές κάναμε τα πάντα, εξειδίκευση δεν υπήρχε. Ήμασταν πολύ κοντά σε αυτό που σήμερα λέμε film maker. Ήταν μια εντελώς περιπετειώδης εποχή".
ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ
"Προβλήματα όμως είχαμε και με τους χώρους γυρισμάτων", συνέχισε ο Λευτέρης Ξανθόπουλος. "Θυμάμαι ότι ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, ο μετέπειτα υπουργός Χρίστος Βερελής, υπέκλεψε το κλειδί του πανεπιστημίου, για να μπορέσουμε να μπούμε κρυφά και να κάνουμε τη λήψη που θέλαμε. Γενικώς δεν παίρναμε άδειες, γιατί δεν μας έδιναν. Χτυπούσαμε και φεύγαμε. Με τόλμη και τσαμπουκά! Σας συμβουλεύω και τώρα να κάνετε το ίδιο".
Οι περιπέτειες αυτού του ντοκιμαντέρ δεν σταμάτησαν στα γυρίσματα. Καταρχάς το αρνητικό χάθηκε κάπου στη Γερμανία. Παρά την επιτυχία της ταινίας στο φεστιβάλ, το υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως την έκρινε ακατάλληλη για ανηλίκους! Παρ' όλα αυτά, δύο χρόνια μετά την ολοκλήρωσή της έγινε στη Γερμανία μία δημόσια προβολή της, χάρη στην οποία λύθηκαν πολλά από τα προβλήματα, όπως η έλλειψη σε δασκάλους.
του Βασίλη Πάγκαλου Νοε 23, 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου