Το παρασκήνιο της ζωής της Κυψέλης

Ποιο είναι το παρασκήνιο της ζωής της Κυψέλης και αυτών που ζουν εκεί;
Τι δεν είναι τόσο έκδηλο;
Τι χρειάζεται να δει κανείς πιο προσεκτικά;
Τι πρέπει να ανασύρουμε στην επιφάνεια και έχει αξία;

Μία επιπλέον σκέψη ή μια σύνοψη μετά από αυτά που είδαμε και διαβάσαμε μέχρι τώρα…λέω λοιπόν:
Πέρα από την απλή καταγραφή αυτών που συμβαίνουν στην Κυψέλη που μια ακαδημαϊκή έρευνα, ένα ρεπορτάζ ή έστω μια βόλτα στην Κυψέλη θα διαπίστωνε ,θα πρέπει ίσως να αποτυπώσουμε το παρασκήνιο της ζωής στην Κυψέλη. Τις έρευνες μπορούμε να τις επιβεβαιώσουμε ή να τις διαψεύσουμε αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε σε αυτές.
Η ιδιαιτερότητα- χαρακτήρας της Κυψέλης εστιάζεται στο ότι συγκεντρώνει πολλά ετερόκλιτα στοιχεία τα οποία και της δίνουν έναν εκρηκτικό χαρακτήρα πολλές φορές σχεδόν καρναβαλικό. Κάποια από τα στοιχεία - ιδιαιτερότητες που έχουμε καταγράψει:

1. πληθυσμός : πολύς
2. χώρος: ασφυκτικά λίγος, τσιμέντο, αυτοκίνητα, ανυπαρξία πρασίνου, ιστορικός
3. Διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι (οικονομικά, εθνογραφικά, λαογραφικά, ιστορικά)
4. Ιδιαίτεροι χώροι: Δημοτική Αγορά, διάφοροι σύλλογοι και διαφόρων εθνικοτήτων, διαφορετικά μαγαζιά για κάθε εθνικότητα
5. Ζώα: αδέσποτα, σκύλοι, γάτες, περιστέρια- υπό διωγμό

Το παρασκήνιο της ζωής της Κυψέλης νομίζω ότι βρίσκεται στο ανθρώπινο στοιχείο και πως αυτό λειτουργεί σε αντιδιαστολή με το συγκεκριμένο απάνθρωπο περιβάλλον. Αυτό που δεν είναι τόσο έκδηλο και ίσως πρέπει να φέρουμε στην επιφάνεια είναι ότι μέσα σε αυτά τα σπίτια-κουτιά, και τους δρόμους με τα παραταγμένα αυτοκίνητα ζουν άνθρωποι με πολύ διαφορετικές πραγματικότητες με ίσως κοινά όνειρα και προσδοκίες για τη ζωή τους. Μπορεί το περιβάλλον να τους επηρεάζει τόσο που χάνουν πλέον την αίσθηση του εγώ γιατί δεν έχει μείνει ένα κομμάτι ζωτικό για τον εαυτό τους όπως λέει το κείμενο που αναφέρει η Πέννυ και ο Bachelard στην Ποιητική του Χώρου.

Πως αντεπεξέρχονται όλων αυτών; Νομίζω θα είχε ενδιαφέρον να δούμε πώς η πραγματικότητα της συνοικίας – χώρου έρχεται σε αντιδιαστολή με την ιστορία κάθε χαρακτήρα. Όλα έχουν ένα χαρακτήρα, μια ατμόσφαιρα -

• η συνοικία,
• ο μετανάστης από το Μαρόκο που πέρασε από δύο χώρες κολυμπώντας και περπατώντας και τώρα κοιμάται στην Φωκίωνος,
• ο σκύλος που κοιμάται στην είσοδο μιας τράπεζας,
• το ίδιο το πάρκο που μοιάζει γυρισμένο ανάποδα,
• το αγωνιώδες πέταγμα των πουλιών,
• οι σχεδόν ξηλωμένες κούνιες μέσα σε μια λίμνη νερού που δεν μπορεί να πλησιάσει κανένα παιδί να παίξει,
• το περιστέρι που διστάζει και δεν μπορεί να πλησιάσει ούτε στα μπαλκόνια πλέον.

Αυτά και οι ιστορίες ή οι σκέψεις που δεν έχουμε ακούσει ακόμα.
Η μια πραγματικότητα μπλέκεται με την άλλη γιατί όλα αυτά συμβαίνουν στο ίδιο μέρος. Τροφοδοτεί, φορτίζει ή αφήνει εντελώς αδιάφορους αυτούς τους ανθρώπους. Και νομίζω ότι αυτό είναι και το μόνο αισιόδοξο που μπορεί να βγει, ότι μέσα από το τσιμέντο και την απογοήτευση υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να ζουν.

Ελπίζω όλα αυτά να βγάζουν νόημα…
Τα λέμε από κοντά

Λαμπρινή